[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bankructwa banków były tuż-tuż.W trakcie tych wydarzeń Pacellego wezwano do Rzymu.Depesza nadeszła w listopadzie, kiedyodpoczywał w swoim ulubionym ustroniu, w prowadzonym przez siostry sanatorium w Rorschach, dokąd,począwszy od 1917 roku, jezdził co najmniej dwa razy na rok.Na emeryturę odszedł liczący niemalosiemdziesiąt lat sekretarz stanu, kardynał Pietro Gasparri, a na jego miejsce wybrano faworyzowanegoprzezeń od blisko ćwierci wieku nuncjusza papieskiego w Niemczech.Pacelli powrócił więc w pośpiechu doBerlina, żeby uporządkować sprawy i się pożegnać.Wśród wielu uroczystości pożegnalnych było też śniadanie wydane przez von Hindenburga,prezydenta republiki.Wznosząc toast na cześć Pacellego, powiedział on: Dziękuję Waszej Eminencji zawszystko, czego przez te długie lata dokonał dla sprawy pokoju, kierując się najwyższym poczuciem sprawie-dliwości i głębokim umiłowaniem człowieka.Zapewniam Waszą Eminencję, że nie zapomnimy tutaj ani jego,ani jego dzieła 16.10 grudnia Pacelli opuścił Berlin.Rząd niemiecki zaofiarował mu otwartą karocę, by pojechał w niejna dworzec Anhalter.Na Rauchstra�e wyległy dziesiątki tysięcy młodych członków Akcji Katolickiej,trzymających nad głowami pochodnie.Na cześć nuncjusza opuszczano sztandary, śpiewano pieśni religijne, awierni na trasie jego przejazdu krzyczeli i płakali.Orkiestra na podeście odegrała papieski hymn.Tłum omało co nie zniósł ustawionych barier.A Pacelli raz po raz go błogosławił 17.Przed świętami otrzymał czerwony kardynalski kapelusz.Według siostry Pasqualiny, wcale niepragnął nowej funkcji i bynajmniej go ona nie ucieszyła.W rzeczywistości jego największym pragnieniembyło poświęcić się opiece nad duszami 18.Niemniej 7 lutego 1930 roku objął stanowisko watykańskiegosekretarza stanu, w Kościele katolickim najważniejsze po papieżu.VII.HITLER I NIEMIECKI KATOLICYZMAdolf Hitler bardzo wcześnie docenił siłę sprzeciwu katolików wobec narodowego nacjonalizmu.WMein Kampf 1przyznał, że konfrontacja z Kościołem katolickim w Niemczech byłaby katastrofą.Wiodąccygańskie życie w Wiedniu, przemyślał bezskuteczność Kulturkampfu i zrozumiał, jak ważne jest ścisłe rozróżnienie katolicyzmu politycznego i wyznaniowego. Partie polityczne napisał nie powinny miećnic wspólnego z kwestiami religijnymi, chyba że te są obce narodowi, podkopując obyczaje i moralność rasy.Tym samym religii nie powinno się włączać do intryg partii politycznych Po zwolnieniu z więzienia, wktórym siedział za udział w puczu monachijskim, 26 lutego 1925 roku Hitler powtórzył tę myśl w gazecieswojej partii, V�lkischer Beobachter , oświadczając, że ruch narodowych socjalistów nie da się wciągnąć wreligijne dyskusje .Dwa lata pózniej, w okólniku partyjnym, zabronił ze względów taktycznych wszelkichwypowiedzi na temat religii 2.Obiecał, że wobec katolickiej partii Centrum nie zastosuje nowegoKulturkampfu, lecz będzie z nią walczył na płaszczyznie czysto politycznej.W rzeczywistości jego pogląd na Kościoły był dwojaki publiczny i prywatny.W lutym 1933 rokuoświadczył w Reichstagu, że będą one stanowić integralną część życia narodu niemieckiego.Ale prywatnie wnastępnym miesiącu zapowiedział wyrwanie z korzeniami chrześcijaństwa w Niemczech. Albo jest sięchrześcijaninem, albo Niemcem.Nie można być jednym i drugim 3, oświadczył.A tymczasem dokładałstarań, aby zręcznymi manipulacjami wykorzystać potęgę Kościołów do własnych celów.W roku 1927 nawiązał znamienną prywatną korespondencję z katolickim sympatykiem nazistów,ojcem Magnusem G�ttern, niepoprawnym młodym duchownym, którego przełożeni zesłali do wiejskiegozaścianka Lehenbuhl.Kilka jego krytycznych, lecz dojrzałych listów, popierających ruch nazistowski,doczekało się dwóch odpowiedzi Hitlera 4.W pierwszej nazwał on Kościół katolicki ogromnymzawodowym aparatem , który pomniejsza Narodową Partię Socjalistyczną.Zadaniem tej partii nie jestprzypodobanie się lojalnym chrześcijanom, ale odzyskanie przez naród wszystkiego, co się nań składa, jegoutraconej kultury moralnej i duchowej .W drugim liście natomiast, wysłanym z Monachium w marcu,napisał: Aączenie religii w jakiejkolwiek formie z partiami politycznymi uważam zawsze ibezwarunkowo za nieszczęście .Upolitycznienie religii nazwał zgubnym i oskarżył katolicką partięCentrum o zwalczanie od końca pierwszej wojny światowej idei narodowej.A zakończył uogólnieniem, żeprzez swoje upolitycznienie chrześcijaństwo nie zdobyło nowych wiernych, lecz straciło miliony .Wstwierdzeniu tym odezwały się, o dziwo, echa opinii Piusa X na temat Francji oraz Piusa XI na temat Włoch ikatolickiej Włoskiej Partii Ludowej (Partito Popolare).Z czasem pod tym samym poglądem podpisał się - wodniesieniu do Niemiec i partii Centrum - Eugenio Pacelli [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Bankructwa banków były tuż-tuż.W trakcie tych wydarzeń Pacellego wezwano do Rzymu.Depesza nadeszła w listopadzie, kiedyodpoczywał w swoim ulubionym ustroniu, w prowadzonym przez siostry sanatorium w Rorschach, dokąd,począwszy od 1917 roku, jezdził co najmniej dwa razy na rok.Na emeryturę odszedł liczący niemalosiemdziesiąt lat sekretarz stanu, kardynał Pietro Gasparri, a na jego miejsce wybrano faworyzowanegoprzezeń od blisko ćwierci wieku nuncjusza papieskiego w Niemczech.Pacelli powrócił więc w pośpiechu doBerlina, żeby uporządkować sprawy i się pożegnać.Wśród wielu uroczystości pożegnalnych było też śniadanie wydane przez von Hindenburga,prezydenta republiki.Wznosząc toast na cześć Pacellego, powiedział on: Dziękuję Waszej Eminencji zawszystko, czego przez te długie lata dokonał dla sprawy pokoju, kierując się najwyższym poczuciem sprawie-dliwości i głębokim umiłowaniem człowieka.Zapewniam Waszą Eminencję, że nie zapomnimy tutaj ani jego,ani jego dzieła 16.10 grudnia Pacelli opuścił Berlin.Rząd niemiecki zaofiarował mu otwartą karocę, by pojechał w niejna dworzec Anhalter.Na Rauchstra�e wyległy dziesiątki tysięcy młodych członków Akcji Katolickiej,trzymających nad głowami pochodnie.Na cześć nuncjusza opuszczano sztandary, śpiewano pieśni religijne, awierni na trasie jego przejazdu krzyczeli i płakali.Orkiestra na podeście odegrała papieski hymn.Tłum omało co nie zniósł ustawionych barier.A Pacelli raz po raz go błogosławił 17.Przed świętami otrzymał czerwony kardynalski kapelusz.Według siostry Pasqualiny, wcale niepragnął nowej funkcji i bynajmniej go ona nie ucieszyła.W rzeczywistości jego największym pragnieniembyło poświęcić się opiece nad duszami 18.Niemniej 7 lutego 1930 roku objął stanowisko watykańskiegosekretarza stanu, w Kościele katolickim najważniejsze po papieżu.VII.HITLER I NIEMIECKI KATOLICYZMAdolf Hitler bardzo wcześnie docenił siłę sprzeciwu katolików wobec narodowego nacjonalizmu.WMein Kampf 1przyznał, że konfrontacja z Kościołem katolickim w Niemczech byłaby katastrofą.Wiodąccygańskie życie w Wiedniu, przemyślał bezskuteczność Kulturkampfu i zrozumiał, jak ważne jest ścisłe rozróżnienie katolicyzmu politycznego i wyznaniowego. Partie polityczne napisał nie powinny miećnic wspólnego z kwestiami religijnymi, chyba że te są obce narodowi, podkopując obyczaje i moralność rasy.Tym samym religii nie powinno się włączać do intryg partii politycznych Po zwolnieniu z więzienia, wktórym siedział za udział w puczu monachijskim, 26 lutego 1925 roku Hitler powtórzył tę myśl w gazecieswojej partii, V�lkischer Beobachter , oświadczając, że ruch narodowych socjalistów nie da się wciągnąć wreligijne dyskusje .Dwa lata pózniej, w okólniku partyjnym, zabronił ze względów taktycznych wszelkichwypowiedzi na temat religii 2.Obiecał, że wobec katolickiej partii Centrum nie zastosuje nowegoKulturkampfu, lecz będzie z nią walczył na płaszczyznie czysto politycznej.W rzeczywistości jego pogląd na Kościoły był dwojaki publiczny i prywatny.W lutym 1933 rokuoświadczył w Reichstagu, że będą one stanowić integralną część życia narodu niemieckiego.Ale prywatnie wnastępnym miesiącu zapowiedział wyrwanie z korzeniami chrześcijaństwa w Niemczech. Albo jest sięchrześcijaninem, albo Niemcem.Nie można być jednym i drugim 3, oświadczył.A tymczasem dokładałstarań, aby zręcznymi manipulacjami wykorzystać potęgę Kościołów do własnych celów.W roku 1927 nawiązał znamienną prywatną korespondencję z katolickim sympatykiem nazistów,ojcem Magnusem G�ttern, niepoprawnym młodym duchownym, którego przełożeni zesłali do wiejskiegozaścianka Lehenbuhl.Kilka jego krytycznych, lecz dojrzałych listów, popierających ruch nazistowski,doczekało się dwóch odpowiedzi Hitlera 4.W pierwszej nazwał on Kościół katolicki ogromnymzawodowym aparatem , który pomniejsza Narodową Partię Socjalistyczną.Zadaniem tej partii nie jestprzypodobanie się lojalnym chrześcijanom, ale odzyskanie przez naród wszystkiego, co się nań składa, jegoutraconej kultury moralnej i duchowej .W drugim liście natomiast, wysłanym z Monachium w marcu,napisał: Aączenie religii w jakiejkolwiek formie z partiami politycznymi uważam zawsze ibezwarunkowo za nieszczęście .Upolitycznienie religii nazwał zgubnym i oskarżył katolicką partięCentrum o zwalczanie od końca pierwszej wojny światowej idei narodowej.A zakończył uogólnieniem, żeprzez swoje upolitycznienie chrześcijaństwo nie zdobyło nowych wiernych, lecz straciło miliony .Wstwierdzeniu tym odezwały się, o dziwo, echa opinii Piusa X na temat Francji oraz Piusa XI na temat Włoch ikatolickiej Włoskiej Partii Ludowej (Partito Popolare).Z czasem pod tym samym poglądem podpisał się - wodniesieniu do Niemiec i partii Centrum - Eugenio Pacelli [ Pobierz całość w formacie PDF ]
