[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zagrożenie dla Burgundii związane z ty-mi wyprawami pozwoliło kilku merowińskim wodzomwyróżnić się i osiągnąć pozycję dającą znaczną władzą najlepszym przykładem jest tu dux GuntramaMummolus.Jednocześnie Frankowie zaczęli przenosićteatr działań do Italii, najpierw na zasadzie odwetu,pózniej we współdziałaniu z Bizantyńczykami, którzyżywili coraz większe nadzieje na odzyskanie części za-chodniego cesarstwa.W latach 584, 585 i 590 cesarzMaurycy wysłał Childebertowi II znaczną ilość złota,by skłonić go do udziału w kampaniach longobardzkichi za każdym razem Childebert podejmował wyprawę doItalii.W roku 584 Longobardowie szybko zaoferowalipokój i Frankowie wycofali się, czym rozwścieczyliBizantyńczyków.W roku 585 Childebert II na nowo przychylił się do żądań Maurycego, między innymi dla-tego że w Konstantynopolu miała rzekomo znajdowaćsię jego siostra.Jego wodzowie byli jednak wzajemnieskłóceni i niczego nie osiągnęli.W roku 589 rezultatywcale nie były lepsze.W następnym roku mimo fran-kij- skich sukcesów wojskowych zawiodła współpracamiędzy armiami frankijskimi i bizantyńskimi, a dyzen-teria zmusiła wodzów Childeberta do wycofania się.Autari pojął za żonę Teudelindę przypuszczalnie mię-dzy zrękowinami Rekkareda z Chlodosindą w roku 588a kampanią roku 590.Longobardowie używali więcprawdopodobnie przymierzy małżeńskich, by trzymaćFranków z dala od swych ziem, najpierw starając sięo królową z rodu Merowingów, pózniej zaś wciągającBawarów w obronny sojusz przeciw Frankom.Większość informacji o tych wojnach zachowała sięu Grzegorza z Tours, którego relacja została z pewnymizmianami skopiowana przez Pawła Diakona.Odmienneinformacje odnoszące się do tego okresu podawaneprzez Fredegara należy odczytywać w świetle informa-cji Grzegorza.Według Fredegara na początku latosiemdziesiątych VI w.Longobardowie zgodzili siępłacić Frankom roczny trybut w wysokości 12 tys.soli-dów i zaoferowali Guntramowi Aostę i Susę.WkrótceGuntram i Childebert II wyrazili akceptację dla objęciatronu przez Autariego.Trybut był prawdopodobniewypłacany przez całe panowanie Autariego, w końcuza panowania Agilulfa Chlotar II otrzymał jednorazowo36 tys.solidów, jego doradców zaś przekupiono, by układ taki został zaakceptowany.Relacja Fredegara,w której kładzie on nacisk na trybut i współpracę,z pewnością kłóci się z relacją Grzegorza, w którejgłównym motywem jest wojna.Istnieją powody, by są-dzić, że Fredegar mylił się sądząc, że dolina Susy znaj-dowała się we władaniu Longobardów, a nie Bizantyń-czyków.Z drugiej strony, na początku VIII w.Susa by-ła na pewno w posiadaniu Franków.Możliwe jednak,że Fredegar dostarcza wiarygodnych informacji na te-mat relacji Autariego Z Guntramem, który w latachosiemdziesiątych VI w.prowadził odmienną politykęzagraniczną niż jego bratanek Childebert II.Współ-cześni sobie królowie merowińscy często prowadzilikonkurencyjną wobec siebie nawzajem politykę zagra-niczną, rywalizując poza granicami Kraju Frankówprawie tak samo zawzięcie jak w obrębie regnum Fran-corum.Choć jednak władcy Burgundii często stosowaliodmienną politykę wobec Longobardów, w całymokresie merowińskim najaktywniejszą politykę italskąprowadzili królowie Austrazji.Odnosi się to nie tylkodo Childeberta II, ale także do jego syna Teudeberta II,którego córka poślubiła Adaloalda a jego posłowie byliobecni podczas ceremonii wyniesienia na tron longo-bardzkiego następcy tronu za czasów Agilulfa.Liczba zachowanych informacji o zaangażowaniuMerowingów w Italii po wojnie domowej między Teu-derykiem II a Teudebertem II jest wyraznie mniejsza.Wynika to w znacznej mierze z tego, że na latach dzie-więćdziesiątych VI w.kończy się narracja Grzegorza z Tours, ale mogły również wygasnąć konflikty mili-tarne.Po roku 614 Longobardowie nabierali, jak sięwydaje, coraz większej pewności siebie w kontaktach zFrankami.Zarówno trybut płacony Guntramowi podkoniec VI w., jak i potrzeba zgody Guntrama i Childe-berta II na wybór Autariego, sugeruje podległość Lon-gobardów.To samo można powiedzieć o obecności lu-dzi Teudeberta II na ceremonii wyniesienia na tron Ad-aloalda.Jednak zgodę Chlotara II na zaprzestanie pła-cenia trybutu przez Longobardów można odczytywaćjako znak zmniejszenia się wpływów Franków.Pośmierci Teudeberta II nie widać już także, by królowieLongobardów brali za żony kobiety z rodu Merowin-gów.Istnieją jednak dowody na ciągłość kontaktów mię-dzy Frankami a Longobardami, co sugeruje, że frankij-skie wpływy w Italii nie wygasły całkowicie wrazz końcem panowania Chlotara II, ani nawet DagobertaI.%7ływot Eligiusza z Noyon wspomina o longobardz-kich ambasadorach w Kraju Franków, a pózne i małowiarygodne zródło, jakim są Gesta Dagoberti I, sugeru-je, że Dagobert I zachował pewien wpływ na Longo-bardów, gdy wspomina o jego zaangażowaniu w wojnęz Wendami.Jeśli Fredegar słusznie przypisuje Chlo-dwigowi II podjęcie działań dyplomatycznych w celuprzywrócenia Gundeperdze godności królowej, oznaczato, że Frankowie ciągle jeszcze uczestniczyli w longo-bardzkiej polityce.Paweł Diakon wspomina o niepo-świadczonej w innych zródłach frankijskiej inwazji na Italię, do której, jak się wydaje, doszło w latach sześć-dziesiątych VII w., w tym samym czasie, gdy longo-bardzki król Perktarit uszedł do Kraju Franków w oba-wie przed uzurpatorem Grimoaldem.Paweł powiadadalej, że Perktarit planował uciec dalej z Kraju Fran-ków do Anglii, gdyż Grimoald sprzymierzył się z kró-lem Franków Dagobertem II (676 679).W rzeczywi-stości jednak Grimoald zmarł w roku 671, pięć latprzed objęciem przez Dagoberta II tronu Austrazji,w oryginalnej formie narracja Pawła Diakona nie dajesię więc utrzymać.Niezależnie od tego, jak było w rze-czywistości, śmierć Grimoalda, za którym rychło podą-żył jego syn Garibald, utorowała Perktritowi drogę po-wrotu do Italii.WizygociTakże w przypadku stosunków Merowingów z Wi-zygotami małżeństwa wydają się mieć podstawoweznaczenie.Amalaryk syn Alaryka II po śmierci Chlo-dwiga poprosił o rękę jego córki Klotyldy, lecz wedługGrzegorza z Tours bardzo zle ją traktował, ponieważbyła katoliczką.Jej brat Childebert I zdecydował siępomścić wyrządzone siostrze zniewagi i najechał Hisz-panię [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Zagrożenie dla Burgundii związane z ty-mi wyprawami pozwoliło kilku merowińskim wodzomwyróżnić się i osiągnąć pozycję dającą znaczną władzą najlepszym przykładem jest tu dux GuntramaMummolus.Jednocześnie Frankowie zaczęli przenosićteatr działań do Italii, najpierw na zasadzie odwetu,pózniej we współdziałaniu z Bizantyńczykami, którzyżywili coraz większe nadzieje na odzyskanie części za-chodniego cesarstwa.W latach 584, 585 i 590 cesarzMaurycy wysłał Childebertowi II znaczną ilość złota,by skłonić go do udziału w kampaniach longobardzkichi za każdym razem Childebert podejmował wyprawę doItalii.W roku 584 Longobardowie szybko zaoferowalipokój i Frankowie wycofali się, czym rozwścieczyliBizantyńczyków.W roku 585 Childebert II na nowo przychylił się do żądań Maurycego, między innymi dla-tego że w Konstantynopolu miała rzekomo znajdowaćsię jego siostra.Jego wodzowie byli jednak wzajemnieskłóceni i niczego nie osiągnęli.W roku 589 rezultatywcale nie były lepsze.W następnym roku mimo fran-kij- skich sukcesów wojskowych zawiodła współpracamiędzy armiami frankijskimi i bizantyńskimi, a dyzen-teria zmusiła wodzów Childeberta do wycofania się.Autari pojął za żonę Teudelindę przypuszczalnie mię-dzy zrękowinami Rekkareda z Chlodosindą w roku 588a kampanią roku 590.Longobardowie używali więcprawdopodobnie przymierzy małżeńskich, by trzymaćFranków z dala od swych ziem, najpierw starając sięo królową z rodu Merowingów, pózniej zaś wciągającBawarów w obronny sojusz przeciw Frankom.Większość informacji o tych wojnach zachowała sięu Grzegorza z Tours, którego relacja została z pewnymizmianami skopiowana przez Pawła Diakona.Odmienneinformacje odnoszące się do tego okresu podawaneprzez Fredegara należy odczytywać w świetle informa-cji Grzegorza.Według Fredegara na początku latosiemdziesiątych VI w.Longobardowie zgodzili siępłacić Frankom roczny trybut w wysokości 12 tys.soli-dów i zaoferowali Guntramowi Aostę i Susę.WkrótceGuntram i Childebert II wyrazili akceptację dla objęciatronu przez Autariego.Trybut był prawdopodobniewypłacany przez całe panowanie Autariego, w końcuza panowania Agilulfa Chlotar II otrzymał jednorazowo36 tys.solidów, jego doradców zaś przekupiono, by układ taki został zaakceptowany.Relacja Fredegara,w której kładzie on nacisk na trybut i współpracę,z pewnością kłóci się z relacją Grzegorza, w którejgłównym motywem jest wojna.Istnieją powody, by są-dzić, że Fredegar mylił się sądząc, że dolina Susy znaj-dowała się we władaniu Longobardów, a nie Bizantyń-czyków.Z drugiej strony, na początku VIII w.Susa by-ła na pewno w posiadaniu Franków.Możliwe jednak,że Fredegar dostarcza wiarygodnych informacji na te-mat relacji Autariego Z Guntramem, który w latachosiemdziesiątych VI w.prowadził odmienną politykęzagraniczną niż jego bratanek Childebert II.Współ-cześni sobie królowie merowińscy często prowadzilikonkurencyjną wobec siebie nawzajem politykę zagra-niczną, rywalizując poza granicami Kraju Frankówprawie tak samo zawzięcie jak w obrębie regnum Fran-corum.Choć jednak władcy Burgundii często stosowaliodmienną politykę wobec Longobardów, w całymokresie merowińskim najaktywniejszą politykę italskąprowadzili królowie Austrazji.Odnosi się to nie tylkodo Childeberta II, ale także do jego syna Teudeberta II,którego córka poślubiła Adaloalda a jego posłowie byliobecni podczas ceremonii wyniesienia na tron longo-bardzkiego następcy tronu za czasów Agilulfa.Liczba zachowanych informacji o zaangażowaniuMerowingów w Italii po wojnie domowej między Teu-derykiem II a Teudebertem II jest wyraznie mniejsza.Wynika to w znacznej mierze z tego, że na latach dzie-więćdziesiątych VI w.kończy się narracja Grzegorza z Tours, ale mogły również wygasnąć konflikty mili-tarne.Po roku 614 Longobardowie nabierali, jak sięwydaje, coraz większej pewności siebie w kontaktach zFrankami.Zarówno trybut płacony Guntramowi podkoniec VI w., jak i potrzeba zgody Guntrama i Childe-berta II na wybór Autariego, sugeruje podległość Lon-gobardów.To samo można powiedzieć o obecności lu-dzi Teudeberta II na ceremonii wyniesienia na tron Ad-aloalda.Jednak zgodę Chlotara II na zaprzestanie pła-cenia trybutu przez Longobardów można odczytywaćjako znak zmniejszenia się wpływów Franków.Pośmierci Teudeberta II nie widać już także, by królowieLongobardów brali za żony kobiety z rodu Merowin-gów.Istnieją jednak dowody na ciągłość kontaktów mię-dzy Frankami a Longobardami, co sugeruje, że frankij-skie wpływy w Italii nie wygasły całkowicie wrazz końcem panowania Chlotara II, ani nawet DagobertaI.%7ływot Eligiusza z Noyon wspomina o longobardz-kich ambasadorach w Kraju Franków, a pózne i małowiarygodne zródło, jakim są Gesta Dagoberti I, sugeru-je, że Dagobert I zachował pewien wpływ na Longo-bardów, gdy wspomina o jego zaangażowaniu w wojnęz Wendami.Jeśli Fredegar słusznie przypisuje Chlo-dwigowi II podjęcie działań dyplomatycznych w celuprzywrócenia Gundeperdze godności królowej, oznaczato, że Frankowie ciągle jeszcze uczestniczyli w longo-bardzkiej polityce.Paweł Diakon wspomina o niepo-świadczonej w innych zródłach frankijskiej inwazji na Italię, do której, jak się wydaje, doszło w latach sześć-dziesiątych VII w., w tym samym czasie, gdy longo-bardzki król Perktarit uszedł do Kraju Franków w oba-wie przed uzurpatorem Grimoaldem.Paweł powiadadalej, że Perktarit planował uciec dalej z Kraju Fran-ków do Anglii, gdyż Grimoald sprzymierzył się z kró-lem Franków Dagobertem II (676 679).W rzeczywi-stości jednak Grimoald zmarł w roku 671, pięć latprzed objęciem przez Dagoberta II tronu Austrazji,w oryginalnej formie narracja Pawła Diakona nie dajesię więc utrzymać.Niezależnie od tego, jak było w rze-czywistości, śmierć Grimoalda, za którym rychło podą-żył jego syn Garibald, utorowała Perktritowi drogę po-wrotu do Italii.WizygociTakże w przypadku stosunków Merowingów z Wi-zygotami małżeństwa wydają się mieć podstawoweznaczenie.Amalaryk syn Alaryka II po śmierci Chlo-dwiga poprosił o rękę jego córki Klotyldy, lecz wedługGrzegorza z Tours bardzo zle ją traktował, ponieważbyła katoliczką.Jej brat Childebert I zdecydował siępomścić wyrządzone siostrze zniewagi i najechał Hisz-panię [ Pobierz całość w formacie PDF ]