[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zagryzławargi i skupiła się na obecnym zadaniu, oświetlaniu latarką schodów w drodze do składziku zeszczotkami.Willow i Abernathy szli kilka kroków za nią, podpierając się wzajemnie, a wyglądalitak, jakby za chwilę mieli upaść na ziemię. Jeszcze kilka kroków powtarzała szeptem Elizabeth, żeby ich podtrzymać na duchu, ależadne z nich nie odpowiadało.Dotarli na podest przy pomieszczeniu gospodarczym, pomanipulowali przy ścianie i pchnęliją.Blada twarz sylfidy błyszczała od potu i wydawało się, że ma kłopoty ze skupieniem wzroku. Nic mi nie jest, Elizabeth zapewniła dziewczynkę, widząc niepokój w jej oczach, aleElizabeth nie była głuptasem i wyraznie widziała, że nie wszystko jest w porządku.Kiedy w końcu znalezli się w pokoju Elizabeth, dziewczynka i Willow pośpiesznie zajęły sięAbernathym, czesząc jego zmatowiałą sierść, czyszcząc go najlepiej, jak tylko mogły.Próbowały ściągnąć z niego porwane ubranie, ale tak gwałtownie protestował przeciwkorozebraniu go do naga, więc ostatecznie pozwoliły mu zatrzymać spodenki i buty.Nie takwyobrażał to sobie Ben, ale Willow była zbyt zmęczona, aby się kłócić.Czuła, jak z upływemkażdej sekundy obumiera.Zaskoczyła jednak samą siebie.To, że umiera, nie przerażało ją tak bardzo, jak wcześniej tosobie wyobrażała.W holu zadzwonił telefon.Benowi i Milesowi zdawało się, że upłynęły wieki, zanim pojawiłsię odzwierny i podniósł słuchawkę.Nastąpiła krótka rozmowa, po której odzwierny odłożyłsłuchawkę i zwrócił się do nich: Panienka Elizabeth kazała powiedzieć, że zaraz będzie na dole. Nareszcie! odetchnął z ulgą Miles, ściszając głos.Odzwierny stał jeszcze przez chwilę, po czym znowu wyszedł. Teraz wychodzę wyszeptał Ben. Nie zapomnij, co masz robie.Wstał i po cichu wyszedł przez frontowe drzwi.Zszedł po schodach wejściowych i wsiadł do samochodu.Tam zdjął z siebie kostium psa, doprowadził do porządku strój znajdujący się podnim i naciągnął nową maskę.Następnie wysiadł z samochodu i z powrotem wszedł do środka.Właśnie wracał odzwierny.Zmarszczył czoło, widząc goryla siedzącego terazw towarzystwie kościotrupa. To jest pan Andrews powiedział szybko Miles. Siedział w samochodzie, ale to gotrochę znużyło.Pan Barker poszedł na górę pomóc swojej żonie przy Elizabeth.Odzwierny skinął automatycznie głową, wciąż przyglądając się Benowi.Zamierzał cośwłaśnie powiedzieć, gdy Elizabeth, zielona dama i kudłaty pies pojawili się na schodach.Zielona dama nie wyglądała zbyt dobrze. Jestem gotowa, John powiedziała wesoło Elizabeth do odzwiernego.Miała ze sobą małątorbę. Musimy się pośpieszyć.Och, bym zapomniała.Zostanę na noc w domu Nity Coles.Powiedz to Michelowi, dobrze? Cześć.Odzwierny uśmiechnął się lekko i pożegnał.Cała ich grupa, goryl, kościotrup, zielona dama,kudłaty pies i Elizabeth, szybko zniknęła.Odzwierny patrzył za nimi, zastanawiając się, czy ten kudłaty pies miał na sobie spodnie,kiedy tu wchodził?Wjeżdżając na parking przy szkole im.Franklina, Ben Holiday mijał miniaturowe wiedzmy,wilkołaki, duchy, diabły, punki i wiele innych potworów nadciągających ze wszystkich stron.Wszystkie w pośpiechu opuszczały swoje samochody i gnały jak nawiedzone, aby skryć sięw rozświetlonej szkole.Wciąż padał ulewny deszcz.Tego wieczoru będzie z pewnością wieluzawiedzionych, którzy nie dostaną swego zwyczajowego poczęstunku, chodząc od domu dodomu.Ben zatrzymał samochód przy krawężniku i przełożył dzwignię automatycznej skrzynibiegów na parkowanie .Spojrzał na siedzącą obok niego Elizabeth. Czas na ciebie, mała.Elizabeth skinęła głową.W jakiś dziwny sposób, mimo maski szczęścia wymalowanej natwarzy, udało jej się pokazać smutek. %7łałuję, że nie mogę jechać z wami. Nie tym razem, skarbie uśmiechnął się Ben. Wiesz, co robić po przyjęciu, prawda? Jasne.Jadę z Nitą i jej rodzicami do ich domu i zostaję tam, aż przyjedzie po mnie mójojciec. Jej głos też wyrażał smutek. Dobrze.Pan Bennett dopilnuje, aby tata dowiedział się o wszystkim, co ci się przytrafiło.Cokolwiek się stanie, nie wracaj do zamku.Dobrze? Dobrze.%7łegnaj, Ben.%7łegnaj, Willow. Odwróciła się do sylfidy siedzącej obok, przytuliła i pocałowała w policzek. Willow, również nic nie mówiąc, pocałowała ją i uśmiechnęła się.Była zbyt chora, by sięodezwać. Wyzdrowiejesz? pytała niepewnie Elizabeth.Tak, Elizabeth. Willow zebrała siły na jeszcze jeden krótki pocałunek i otworzyła drzwi.Ben nigdy nie widział jej w tak złym stanie, nawet wtedy, gdy pierwszy raz została wzięta naAbaddon i nie mogła dokonać transformacji.Stawał się coraz bardziej niecierpliwy. Cześć, Abernathy powiedziała Elizabeth do psa, który siedział z tyłu razem z Milesem.Zaczęła coś mówić, ale przerwała i powiedziała tylko: Będę za tobą tęsknić.Abernathy skinął głową. Ja też będę tęsknić, Elizabeth.Potem wyszła z samochodu i popędziła do szkoły.Ben zaczekał, aż znalazła się w środku,wtedy wyjechał z parkingu i ruszył szybko przez Woodinville do drogi pięćset dwadzieścia dwa,a potem skręcił na zachód. Królu, nie wiem, jak mam dziękować za ratunek mówił Abernathy. Już pogodziłem sięz myślą o śmierci.Ben myślał o Willow i jednocześnie starał się nie przekraczać dozwolonej prędkości. Przykro mi, Abernathy, że to musiało się wydarzyć.Questor też tego żałuje, naprawdę. Trudno mi w to uwierzyć oświadczył pies [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Zagryzławargi i skupiła się na obecnym zadaniu, oświetlaniu latarką schodów w drodze do składziku zeszczotkami.Willow i Abernathy szli kilka kroków za nią, podpierając się wzajemnie, a wyglądalitak, jakby za chwilę mieli upaść na ziemię. Jeszcze kilka kroków powtarzała szeptem Elizabeth, żeby ich podtrzymać na duchu, ależadne z nich nie odpowiadało.Dotarli na podest przy pomieszczeniu gospodarczym, pomanipulowali przy ścianie i pchnęliją.Blada twarz sylfidy błyszczała od potu i wydawało się, że ma kłopoty ze skupieniem wzroku. Nic mi nie jest, Elizabeth zapewniła dziewczynkę, widząc niepokój w jej oczach, aleElizabeth nie była głuptasem i wyraznie widziała, że nie wszystko jest w porządku.Kiedy w końcu znalezli się w pokoju Elizabeth, dziewczynka i Willow pośpiesznie zajęły sięAbernathym, czesząc jego zmatowiałą sierść, czyszcząc go najlepiej, jak tylko mogły.Próbowały ściągnąć z niego porwane ubranie, ale tak gwałtownie protestował przeciwkorozebraniu go do naga, więc ostatecznie pozwoliły mu zatrzymać spodenki i buty.Nie takwyobrażał to sobie Ben, ale Willow była zbyt zmęczona, aby się kłócić.Czuła, jak z upływemkażdej sekundy obumiera.Zaskoczyła jednak samą siebie.To, że umiera, nie przerażało ją tak bardzo, jak wcześniej tosobie wyobrażała.W holu zadzwonił telefon.Benowi i Milesowi zdawało się, że upłynęły wieki, zanim pojawiłsię odzwierny i podniósł słuchawkę.Nastąpiła krótka rozmowa, po której odzwierny odłożyłsłuchawkę i zwrócił się do nich: Panienka Elizabeth kazała powiedzieć, że zaraz będzie na dole. Nareszcie! odetchnął z ulgą Miles, ściszając głos.Odzwierny stał jeszcze przez chwilę, po czym znowu wyszedł. Teraz wychodzę wyszeptał Ben. Nie zapomnij, co masz robie.Wstał i po cichu wyszedł przez frontowe drzwi.Zszedł po schodach wejściowych i wsiadł do samochodu.Tam zdjął z siebie kostium psa, doprowadził do porządku strój znajdujący się podnim i naciągnął nową maskę.Następnie wysiadł z samochodu i z powrotem wszedł do środka.Właśnie wracał odzwierny.Zmarszczył czoło, widząc goryla siedzącego terazw towarzystwie kościotrupa. To jest pan Andrews powiedział szybko Miles. Siedział w samochodzie, ale to gotrochę znużyło.Pan Barker poszedł na górę pomóc swojej żonie przy Elizabeth.Odzwierny skinął automatycznie głową, wciąż przyglądając się Benowi.Zamierzał cośwłaśnie powiedzieć, gdy Elizabeth, zielona dama i kudłaty pies pojawili się na schodach.Zielona dama nie wyglądała zbyt dobrze. Jestem gotowa, John powiedziała wesoło Elizabeth do odzwiernego.Miała ze sobą małątorbę. Musimy się pośpieszyć.Och, bym zapomniała.Zostanę na noc w domu Nity Coles.Powiedz to Michelowi, dobrze? Cześć.Odzwierny uśmiechnął się lekko i pożegnał.Cała ich grupa, goryl, kościotrup, zielona dama,kudłaty pies i Elizabeth, szybko zniknęła.Odzwierny patrzył za nimi, zastanawiając się, czy ten kudłaty pies miał na sobie spodnie,kiedy tu wchodził?Wjeżdżając na parking przy szkole im.Franklina, Ben Holiday mijał miniaturowe wiedzmy,wilkołaki, duchy, diabły, punki i wiele innych potworów nadciągających ze wszystkich stron.Wszystkie w pośpiechu opuszczały swoje samochody i gnały jak nawiedzone, aby skryć sięw rozświetlonej szkole.Wciąż padał ulewny deszcz.Tego wieczoru będzie z pewnością wieluzawiedzionych, którzy nie dostaną swego zwyczajowego poczęstunku, chodząc od domu dodomu.Ben zatrzymał samochód przy krawężniku i przełożył dzwignię automatycznej skrzynibiegów na parkowanie .Spojrzał na siedzącą obok niego Elizabeth. Czas na ciebie, mała.Elizabeth skinęła głową.W jakiś dziwny sposób, mimo maski szczęścia wymalowanej natwarzy, udało jej się pokazać smutek. %7łałuję, że nie mogę jechać z wami. Nie tym razem, skarbie uśmiechnął się Ben. Wiesz, co robić po przyjęciu, prawda? Jasne.Jadę z Nitą i jej rodzicami do ich domu i zostaję tam, aż przyjedzie po mnie mójojciec. Jej głos też wyrażał smutek. Dobrze.Pan Bennett dopilnuje, aby tata dowiedział się o wszystkim, co ci się przytrafiło.Cokolwiek się stanie, nie wracaj do zamku.Dobrze? Dobrze.%7łegnaj, Ben.%7łegnaj, Willow. Odwróciła się do sylfidy siedzącej obok, przytuliła i pocałowała w policzek. Willow, również nic nie mówiąc, pocałowała ją i uśmiechnęła się.Była zbyt chora, by sięodezwać. Wyzdrowiejesz? pytała niepewnie Elizabeth.Tak, Elizabeth. Willow zebrała siły na jeszcze jeden krótki pocałunek i otworzyła drzwi.Ben nigdy nie widział jej w tak złym stanie, nawet wtedy, gdy pierwszy raz została wzięta naAbaddon i nie mogła dokonać transformacji.Stawał się coraz bardziej niecierpliwy. Cześć, Abernathy powiedziała Elizabeth do psa, który siedział z tyłu razem z Milesem.Zaczęła coś mówić, ale przerwała i powiedziała tylko: Będę za tobą tęsknić.Abernathy skinął głową. Ja też będę tęsknić, Elizabeth.Potem wyszła z samochodu i popędziła do szkoły.Ben zaczekał, aż znalazła się w środku,wtedy wyjechał z parkingu i ruszył szybko przez Woodinville do drogi pięćset dwadzieścia dwa,a potem skręcił na zachód. Królu, nie wiem, jak mam dziękować za ratunek mówił Abernathy. Już pogodziłem sięz myślą o śmierci.Ben myślał o Willow i jednocześnie starał się nie przekraczać dozwolonej prędkości. Przykro mi, Abernathy, że to musiało się wydarzyć.Questor też tego żałuje, naprawdę. Trudno mi w to uwierzyć oświadczył pies [ Pobierz całość w formacie PDF ]