[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To jednak nie koniec historii.Ci, którzy pozostali, wzniecili wojnę domową.Wbrew ostrzeżeniom proroka Jeremiasza, pozostaliprzy życiu postanowili uciec przed zemstą Babilończyków do Egiptu.Nie trzeba chyba mówić, że nie byli tam bezpieczni, gdyż właśnie Egipt był następnymcelem Nabuchodonozora.Wśród straszliwych proroctw Jeremiasza dotyczących %7łydów jedno mówiło o świątyni w Heliopolis:Podłoży ogień pod domy bóstw egipskich, spali je lub wywiezie; oczyści z robactwa Egipt, jak oczyszcza pasterzz wszy swoje szaty, i wyjdzie z niego bezpiecznie.Połamie też stele Domu Słońca, który się znajduje wkraju egipskim, a domy bóstw egipskich zniszczy ogniem 15.Wydaje się, że babilońska inwazja na Egipt miała miejsce około 580 roku p.n.e.Czy rzeczywiście świątynia Atuma została splądrowana nie wiemy, ale wydaje sięto bardzo prawdopodobne.W roku 539 p.n.e.Babilon uległ zjednoczonym silom Persów i Medów, dowodzonym przez Cyrusa Wielkiego.Został on upamiętniony jako ten król, który uwolnił %7łydówz niewoli babilońskiej, pozwolił im wrócić do ojczyzny i odbudować jerozolimską Zwiątynię.Do 525 roku p.n.e.Persowie władali już większością Azji, w tym dużączęścią Anatolii, i rozglądali się za nową zdobyczą na zachodzie.Z pomocą fenickich i greckich kupców syn Cyrusa, Kambyzes, zdobył Egipt.Gdyby zadowolił sięjedynie złupieniem kraju i ściąganiem trybutu, prawdopodobnie Egipcjanie znieśliby jego władzę, jako nie gorszą od innych najezdzców.Popelnił jednak błąd,mordując świętego byka Apisa w Memfis.Egipcjanie pozwalali tym bykom żyć w luksusie.Wierzyli, że są wcieleniami Ozyrysa; po śmierci balsamowali je i grzebali w gigantycznych sarkofagach w Serapeum olbrzymiej podziemnej nekropoli w Saqqara.Dla Persów był to tylko zabobon i prawdopodobnie Kambyzes chciał podkreślić, że teraz on jest panem kraju i może robić,co mu się podoba.Jednak, jak mówiono, z powodu tego przestępstwa został przeklęty i Egipcjan nie zdziwiło, że wkrótce oszalał i popełnił samobójstwo.Pierwsze imperium perskie mimo swojej potęgi nie trwało długo.Wiosną 334 roku p.n.e.Aleksander Wielki, z liczącą trzydzieści do czterdziestu tysięcy ludziarmią, zaatakował Azję Mniejszą.W Gordium, stolicy Frygii, rozwiązał słynny węzeł, rozcinając go mieczem.W ciągu następnego roku przekroczył góry Taurus ipokonał Persów w pobliżu miasta Issos.Maszerując przez Syrię i Fenicję, dotarł do Egiptu w 332 roku p.n.e.W przeciwieństwie do Kambyzesa darzył szacunkiem egipską religię, a nawet sam chciał zostać uznany za syna boga.Wierzył w opowieść swojej matki, Olimpias, że został poczęty za sprawą Zeusa, którego Grecy utożsa mializ egipskim Amonem.Zachowywał się więc w Egipcie bardzo przykładnie, składając ofiary bogom w Memfis i odbywając słynną pielgrzymkę do sanktuarium Amona woazie Siwa.Zmierć Aleksandra w Babilonie, w wieku zaledwie trzydziestu trzech lat, prze rwała najbardziej błyskotliwą karierę militarną w dziejach.Możemy jedynie przypuszczać,jakie byłyby dalsze losy samego Aleksandra i całego świata, gdyby żył dłużej.Olbrzymie imperium, rozciągające się od wybrzeży Morza Zródziemnego po północneIndie, rozpadło się.Podzielili je między siebie generałowie Aleksandra: Egipt przypadł Ptolemeuszowi, który założył własną dynastię w nowej stolicy, Alek sandru.Jego potomkowie ze zmiennym szczęściem władali Egiptem przez następne trzysta lat.Palestynę i Syrię objął Seleukos, inny z wodzów Aleksandra, i równieżzałożył dynatię: Seleukidów.Następnie, w 30 roku p.n.e., Oktawian August, który miał zostać pierwszym cesarzem Rzymu, po morskiej bitwie pod Akcjom najechałEgipt.Kleopatra, ostatnia z rodu Ptolemeuszy, popełniła samobójstwo, jej kochanek Marek Antoniusz zabił się własnym mieczem.Długa linia faraonów, zaczynającasię odpierwszej dynastii, około 3100 roku p.n.e., dobiegła końca.Egipt nie odzyskał już niepodległości stał się jedną z prowincji cesarstwa rzymskiego, zarządzanąprzez gubernatora.Nie znaczy to, że Rzymianie odnosili się wrogo do świetnej przeszłości kraju.Przeciwnie pozwalali Egipcjanom nadal czcić starych bogów,a zwłaszcza Serapisa (pózną wersję Ozyrysa) i jego małżonkę Izydę.Bóstwa te były tak popularne, że znalazły wielu wyznawców wśród samych Rzymian, a ichkult rozprzestrzenił się po całym imperium.Wkrótce świątynie Izydy stanęły w miejscach tak odległych od Egiptu, jak Kolonia czy Paryż.t%7łydom tymczasem udało się przejściowo zrzucić cudzoziemskie jarzmo.Pod wodzą Machabeusza, Judy ben Matatiasza, wzniecili powstanie przeciwkoseleukidzkiemu władcy, Antiochowi IV Naraził się on %7łydom obalając ich prawa, zakazując obrzezania i ustanawiając w ich świątyniach inne formy kultu.Alenajwiększą zbrodnią było złożenie ofiary ze świni na Najwyższym Ołtarzu, co wielu uznało za ohydę ziejącą pustką , przepowiedzianą przez proroka Daniela:Wystąpią przeciw niemu 16 kittejskie [cypryjskie] okręty; popadnie w rozterkę i zawróci, pełen gniewuprzeciw świętemu przymierzu.I znów zwróci uwagę na tych, co opuścili święte przymierze.Wojsko jegowystąpi, by zbezcześcić świątynię twierdzę, wstrzymają stałą ofiarę i uczynią tam ohydę ziejącą pustką 17 [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.To jednak nie koniec historii.Ci, którzy pozostali, wzniecili wojnę domową.Wbrew ostrzeżeniom proroka Jeremiasza, pozostaliprzy życiu postanowili uciec przed zemstą Babilończyków do Egiptu.Nie trzeba chyba mówić, że nie byli tam bezpieczni, gdyż właśnie Egipt był następnymcelem Nabuchodonozora.Wśród straszliwych proroctw Jeremiasza dotyczących %7łydów jedno mówiło o świątyni w Heliopolis:Podłoży ogień pod domy bóstw egipskich, spali je lub wywiezie; oczyści z robactwa Egipt, jak oczyszcza pasterzz wszy swoje szaty, i wyjdzie z niego bezpiecznie.Połamie też stele Domu Słońca, który się znajduje wkraju egipskim, a domy bóstw egipskich zniszczy ogniem 15.Wydaje się, że babilońska inwazja na Egipt miała miejsce około 580 roku p.n.e.Czy rzeczywiście świątynia Atuma została splądrowana nie wiemy, ale wydaje sięto bardzo prawdopodobne.W roku 539 p.n.e.Babilon uległ zjednoczonym silom Persów i Medów, dowodzonym przez Cyrusa Wielkiego.Został on upamiętniony jako ten król, który uwolnił %7łydówz niewoli babilońskiej, pozwolił im wrócić do ojczyzny i odbudować jerozolimską Zwiątynię.Do 525 roku p.n.e.Persowie władali już większością Azji, w tym dużączęścią Anatolii, i rozglądali się za nową zdobyczą na zachodzie.Z pomocą fenickich i greckich kupców syn Cyrusa, Kambyzes, zdobył Egipt.Gdyby zadowolił sięjedynie złupieniem kraju i ściąganiem trybutu, prawdopodobnie Egipcjanie znieśliby jego władzę, jako nie gorszą od innych najezdzców.Popelnił jednak błąd,mordując świętego byka Apisa w Memfis.Egipcjanie pozwalali tym bykom żyć w luksusie.Wierzyli, że są wcieleniami Ozyrysa; po śmierci balsamowali je i grzebali w gigantycznych sarkofagach w Serapeum olbrzymiej podziemnej nekropoli w Saqqara.Dla Persów był to tylko zabobon i prawdopodobnie Kambyzes chciał podkreślić, że teraz on jest panem kraju i może robić,co mu się podoba.Jednak, jak mówiono, z powodu tego przestępstwa został przeklęty i Egipcjan nie zdziwiło, że wkrótce oszalał i popełnił samobójstwo.Pierwsze imperium perskie mimo swojej potęgi nie trwało długo.Wiosną 334 roku p.n.e.Aleksander Wielki, z liczącą trzydzieści do czterdziestu tysięcy ludziarmią, zaatakował Azję Mniejszą.W Gordium, stolicy Frygii, rozwiązał słynny węzeł, rozcinając go mieczem.W ciągu następnego roku przekroczył góry Taurus ipokonał Persów w pobliżu miasta Issos.Maszerując przez Syrię i Fenicję, dotarł do Egiptu w 332 roku p.n.e.W przeciwieństwie do Kambyzesa darzył szacunkiem egipską religię, a nawet sam chciał zostać uznany za syna boga.Wierzył w opowieść swojej matki, Olimpias, że został poczęty za sprawą Zeusa, którego Grecy utożsa mializ egipskim Amonem.Zachowywał się więc w Egipcie bardzo przykładnie, składając ofiary bogom w Memfis i odbywając słynną pielgrzymkę do sanktuarium Amona woazie Siwa.Zmierć Aleksandra w Babilonie, w wieku zaledwie trzydziestu trzech lat, prze rwała najbardziej błyskotliwą karierę militarną w dziejach.Możemy jedynie przypuszczać,jakie byłyby dalsze losy samego Aleksandra i całego świata, gdyby żył dłużej.Olbrzymie imperium, rozciągające się od wybrzeży Morza Zródziemnego po północneIndie, rozpadło się.Podzielili je między siebie generałowie Aleksandra: Egipt przypadł Ptolemeuszowi, który założył własną dynastię w nowej stolicy, Alek sandru.Jego potomkowie ze zmiennym szczęściem władali Egiptem przez następne trzysta lat.Palestynę i Syrię objął Seleukos, inny z wodzów Aleksandra, i równieżzałożył dynatię: Seleukidów.Następnie, w 30 roku p.n.e., Oktawian August, który miał zostać pierwszym cesarzem Rzymu, po morskiej bitwie pod Akcjom najechałEgipt.Kleopatra, ostatnia z rodu Ptolemeuszy, popełniła samobójstwo, jej kochanek Marek Antoniusz zabił się własnym mieczem.Długa linia faraonów, zaczynającasię odpierwszej dynastii, około 3100 roku p.n.e., dobiegła końca.Egipt nie odzyskał już niepodległości stał się jedną z prowincji cesarstwa rzymskiego, zarządzanąprzez gubernatora.Nie znaczy to, że Rzymianie odnosili się wrogo do świetnej przeszłości kraju.Przeciwnie pozwalali Egipcjanom nadal czcić starych bogów,a zwłaszcza Serapisa (pózną wersję Ozyrysa) i jego małżonkę Izydę.Bóstwa te były tak popularne, że znalazły wielu wyznawców wśród samych Rzymian, a ichkult rozprzestrzenił się po całym imperium.Wkrótce świątynie Izydy stanęły w miejscach tak odległych od Egiptu, jak Kolonia czy Paryż.t%7łydom tymczasem udało się przejściowo zrzucić cudzoziemskie jarzmo.Pod wodzą Machabeusza, Judy ben Matatiasza, wzniecili powstanie przeciwkoseleukidzkiemu władcy, Antiochowi IV Naraził się on %7łydom obalając ich prawa, zakazując obrzezania i ustanawiając w ich świątyniach inne formy kultu.Alenajwiększą zbrodnią było złożenie ofiary ze świni na Najwyższym Ołtarzu, co wielu uznało za ohydę ziejącą pustką , przepowiedzianą przez proroka Daniela:Wystąpią przeciw niemu 16 kittejskie [cypryjskie] okręty; popadnie w rozterkę i zawróci, pełen gniewuprzeciw świętemu przymierzu.I znów zwróci uwagę na tych, co opuścili święte przymierze.Wojsko jegowystąpi, by zbezcześcić świątynię twierdzę, wstrzymają stałą ofiarę i uczynią tam ohydę ziejącą pustką 17 [ Pobierz całość w formacie PDF ]