[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zawsze czułem, że jestem dla innychciężarem.Matka i ojciec sprawiali wrażenie, że wykańczam ich finansowo, a żony rzucały się namnie z pazurami, jak tylko włożyły cholerną obrączkę.Takie rzeczy nie napawają człowieka wiarąw siebie.Omówiłem z nim praktyczne szczegóły dotyczące prowadzenia księgarni.Pokazałemkasetę na pieniądze, przypomniałem, że czajnik elektryczny czasami nie wyłącza się pozagotowaniu wody, jeśli guzik nie jest dostatecznie mocno wciśnięty, powiedziałem, że naszetowarzystwo ubezpieczeniowe nie zezwala na spożywanie alkoholu na terenie lokalu (kłamstwo,ale tego nie sprawdzi), przestrzegłem, by nie nazywał Hitesha Gunga Din, przypomniałem, żepalenie papierosów w budynkach użyteczności publicznej jest niedozwolone, i poprosiłem, byaktywnie namawiał klientów do kupna nowej książki Antony'ego Worralla Thompsona (przezpomyłkę zamówiłem cały karton).Około trzynastej poczułem nagle wilczy głód i wyszedłem, by kupić sobie zwykłą kanapkęz serem.Po bezowocnych poszukiwaniach w wielu barach kanapkowych - wygląda na to, żewszystkie kanapki w Leicesterze są skażone wstrętnym majonezem - udałem się do Marksa iSpencera i kupiłem chrupiący chleb, masło i kawałek czerwonego leicestera, po czym wróciłem dosklepu, by samemu zrobić kanapkę.Kiedy przyszedłem, Bernard spał na kanapie, doskonale widocznej przez okno wystawowe,trzymając na kolanach otwartą książkę Antony'ego Worralla Thompsona.Hitesh powiedział, że śpiod ponad pół godziny.Znów pożałowałem szalonego impulsu, pod wpływem którego poprosiłemBernarda o pomoc w sklepie.- Było tylko dwóch klientów - poinformował Hitesh.- Jeden prosił o książkę odpowiedniądla osoby kochającej koty, a drugi, jakiś świr, kupił Wysokie okna Philipa Larkina. Bernard obudził się o czternastej i poprosił o zaliczkę w wysokości dziesięciu funtów, poczym poszedł poszukać baru serwującego porządne angielskie żarcie".Wszedłem do internetu i odnalazłem stronę, na której wpisywali się mężczyzni uleczeni zraka prostaty, i ku swemu przerażeniu przeczytałem, że po zakończeniu radioterapii Karl zDumfries" cierpiał na zanik libido, a Artur z High Wycombe" do tej pory nie jest w stanie podjąćwspółżycia.Założyłem anonimowy post pod pseudonimem Steve Hardwick i spytałem, czy poodbyciu telera-dioterapii impotencja jest nieunikniona. Jestem młodym mężczyzną, nie mamnawet czterdziestki" - dodałem.Przez pół godziny krzątałem się po sklepie, po czym wróciłem do komputera.Facet oimieniu Clive napisał:Witaj na naszym blogu, Steve.Nie, impotencja nie jest nieunikniona.Dzięki pomocy izachęcie mojej żony, Cath, wypracowaliśmy sposoby, by mieć udane pożycie seksualne.Nierozpaczaj więc, uszy do góry!Odpisałem:Bardzo dziękuję, Clive.Szczęściarz z ciebie, że masz taką wyrozumiałą i kochającą żonę.Moja jest niecierpliwa i ma gwałtowny temperament (jest w połowie Meksykanką).Clive odpowiedział niemal natychmiast:Steve, to brzmi wspaniale.Może byśmy spotkali się we czwórkę.Co o tym sądzisz?Oczywiście zaczekalibyśmy, aż zakończysz kurację.Masz jakieś zdjęcia swojej pięknej seńory?Mogą być roznegliżowane albo akty.Ja i Cath jesteśmy wolnymi od uprzedzeń emerytami.Czekam na szybką odpowiedz.Mieszkamy w Frisby on the Wreak w Leice-sterze, ale ponieważmamy darmowe bilety autobusowe, odległość nie gra roli.Pozdrawiam, Clive.Usłyszałem głos Bernarda w sklepie i natychmiast zamknąłem stronę.Jechało od niegopiwem na trzy metry.Wyjąłem z kieszeni miętówki Polos i dałem mu jedną, mówiąc:- Odśwież nieco oddech, Bernardzie.Wzdrygnął się na ten widok i oświadczył:- Nie ma mowy, młodzieńcze.Kiedyś język mi utknął w tej cholernej dziurce.Po południu prawie nie było ruchu.Bernard znów zasnął, a Hitesh robił sobie chyba całkiem profesjonalny ma-nikiur przy użyciu pilniczka, patyczka i buteleczki z płynem dousuwania skórek, które wyjął z, jak on to mówi, pederastki".Zaproponował, że zajmie się równieżmoimi paznokciami, ale odmówiłem.O wpół do piątej wyszedłem z księgarni, by odwiedzić pana Carltona-Hayesa.Zentuzjazmem zaczął mi opowiadać, że w telewizji jest program o nazwie Loose Women.- Występuje w nim pięć kobiet, które mają bardzo ugruntowane opinie na różnetematy.Są wyzywająco szczere i rozkosznie pozbawione zahamowań.Oświadczyłem, że popełniłem wielki błąd, prosząc Bernarda o pomoc w księgarni.- O nic się nie obwiniaj, mój drogi - powiedział pan Carlton-Hayes.- Musimydostrzec jasne strony.Pomyśl tylko, jaki Bernard będzie się czuł szczęśliwy, wiedząc, że jestgdzieś potrzebny.W poniedziałek pan Carlton-Hayes będzie miał operowany kręgosłup.Wyjmą mu dwakrążki międzykręgowe.A może dwa wstawią, zapomniałem.Powiedziałem mu, że przechodzę teleradioterapię.- Mój drogi, gdybym tylko mógł przejść za ciebie tę okropną terapię, chętnie bym tozrobił.To straszliwa niesprawiedliwość, że bogowie zesłali na ciebie coś, co powinno byćdolegliwością starych mężczyzn.Oglądaliśmy program Sally Jessy Raphael na jego zwisającym telewizorze.OlbrzymiMurzyn przechwalał się, że ma siedemnaścioro dzieci z siedemnastoma różnymi kobietami.Sally Jessy, starsza rudowłosa kobieta w okularach Eri-ca Morecambe'a, łajała go i mówiła,że powinien używać prezerwatyw.- Po kiego ssać cukierka przez papierek! - powiedział ten facet.- Tak lubię ten program - wyznał pan Carlton-Hayes.- Jest rozkosznie potworny.Przypomniałem mu, że BBC Four po dziewiętnastej emituje programy kulturalne uznanejjakości.- Dobrze, że mnie napominasz, Adrianie.Pozwoliłem się zniewolić różnym realityshow.Muszę odwyknąć od tego, zanim opuszczę szpital.Powiedziałem, że moja matka również jest uzależniona od takich programów.Jadąc do domu, postanowiłem, że wykorzystam swoją chorobę do zmanipulowania matki,tak by odwieść ją od zamiaru wystąpienia w The Jeremy Kyle Show.Na światłach przyNarborough Road jakiś samochód na mnie zatrąbił.Odwróciłem się, ale nie zauważyłem nikogo w ciemności.Po chwili doktor Pearce opuściła szyby i zamachała do mnie, bym skręcił w lewo i sięzatrzymał.Gdy do mnie podjechała, zobaczyłem, że całe tylne siedzenie jest zawalone pełnymizakupów torbami z Sainsbury's.Z pewną trudnością przesunęła się na miejsce pasażera i otworzyładrzwi.Potem, gdy się nachyliłem, przyciągnęła moją głowę i pocałowała mnie w usta.Gdy sięwyrwałem, powiedziała:- Proszę, włóż rower do bagażnika.Muszę z tobą porozmawiać.Rozłożenie roweru trwało całą wieczność.Było to nieprzyjemne i trudne zajęcie, tymgorsze, że tuż obok przejeżdżały wciąż z rykiem ciężarówki, mknące w deszczu na autostradę.Wreszcie jednak udało mi się umieścić rower w bagażniku.Niechętnie wsiadłem do samochodu, adoktor Pearce zawiozła nas do pubu Domek na Wodzie przy Barrow upon Soar.Stanęła na parkingu, z którego rozciągał się widok na ciemną rzekę, i zaczęła mi opowiadaćo tym, że kiedy jej mąż wrócił w zeszłym tygodniu z Norwegii, odnosił się do niej bardzo chłodno.Po kilku dniach całkowitego niemal milczenia wyznał, że dzielił swój pokój hotelowy wTrond-heim z geografką o imieniu Celia [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Zawsze czułem, że jestem dla innychciężarem.Matka i ojciec sprawiali wrażenie, że wykańczam ich finansowo, a żony rzucały się namnie z pazurami, jak tylko włożyły cholerną obrączkę.Takie rzeczy nie napawają człowieka wiarąw siebie.Omówiłem z nim praktyczne szczegóły dotyczące prowadzenia księgarni.Pokazałemkasetę na pieniądze, przypomniałem, że czajnik elektryczny czasami nie wyłącza się pozagotowaniu wody, jeśli guzik nie jest dostatecznie mocno wciśnięty, powiedziałem, że naszetowarzystwo ubezpieczeniowe nie zezwala na spożywanie alkoholu na terenie lokalu (kłamstwo,ale tego nie sprawdzi), przestrzegłem, by nie nazywał Hitesha Gunga Din, przypomniałem, żepalenie papierosów w budynkach użyteczności publicznej jest niedozwolone, i poprosiłem, byaktywnie namawiał klientów do kupna nowej książki Antony'ego Worralla Thompsona (przezpomyłkę zamówiłem cały karton).Około trzynastej poczułem nagle wilczy głód i wyszedłem, by kupić sobie zwykłą kanapkęz serem.Po bezowocnych poszukiwaniach w wielu barach kanapkowych - wygląda na to, żewszystkie kanapki w Leicesterze są skażone wstrętnym majonezem - udałem się do Marksa iSpencera i kupiłem chrupiący chleb, masło i kawałek czerwonego leicestera, po czym wróciłem dosklepu, by samemu zrobić kanapkę.Kiedy przyszedłem, Bernard spał na kanapie, doskonale widocznej przez okno wystawowe,trzymając na kolanach otwartą książkę Antony'ego Worralla Thompsona.Hitesh powiedział, że śpiod ponad pół godziny.Znów pożałowałem szalonego impulsu, pod wpływem którego poprosiłemBernarda o pomoc w sklepie.- Było tylko dwóch klientów - poinformował Hitesh.- Jeden prosił o książkę odpowiedniądla osoby kochającej koty, a drugi, jakiś świr, kupił Wysokie okna Philipa Larkina. Bernard obudził się o czternastej i poprosił o zaliczkę w wysokości dziesięciu funtów, poczym poszedł poszukać baru serwującego porządne angielskie żarcie".Wszedłem do internetu i odnalazłem stronę, na której wpisywali się mężczyzni uleczeni zraka prostaty, i ku swemu przerażeniu przeczytałem, że po zakończeniu radioterapii Karl zDumfries" cierpiał na zanik libido, a Artur z High Wycombe" do tej pory nie jest w stanie podjąćwspółżycia.Założyłem anonimowy post pod pseudonimem Steve Hardwick i spytałem, czy poodbyciu telera-dioterapii impotencja jest nieunikniona. Jestem młodym mężczyzną, nie mamnawet czterdziestki" - dodałem.Przez pół godziny krzątałem się po sklepie, po czym wróciłem do komputera.Facet oimieniu Clive napisał:Witaj na naszym blogu, Steve.Nie, impotencja nie jest nieunikniona.Dzięki pomocy izachęcie mojej żony, Cath, wypracowaliśmy sposoby, by mieć udane pożycie seksualne.Nierozpaczaj więc, uszy do góry!Odpisałem:Bardzo dziękuję, Clive.Szczęściarz z ciebie, że masz taką wyrozumiałą i kochającą żonę.Moja jest niecierpliwa i ma gwałtowny temperament (jest w połowie Meksykanką).Clive odpowiedział niemal natychmiast:Steve, to brzmi wspaniale.Może byśmy spotkali się we czwórkę.Co o tym sądzisz?Oczywiście zaczekalibyśmy, aż zakończysz kurację.Masz jakieś zdjęcia swojej pięknej seńory?Mogą być roznegliżowane albo akty.Ja i Cath jesteśmy wolnymi od uprzedzeń emerytami.Czekam na szybką odpowiedz.Mieszkamy w Frisby on the Wreak w Leice-sterze, ale ponieważmamy darmowe bilety autobusowe, odległość nie gra roli.Pozdrawiam, Clive.Usłyszałem głos Bernarda w sklepie i natychmiast zamknąłem stronę.Jechało od niegopiwem na trzy metry.Wyjąłem z kieszeni miętówki Polos i dałem mu jedną, mówiąc:- Odśwież nieco oddech, Bernardzie.Wzdrygnął się na ten widok i oświadczył:- Nie ma mowy, młodzieńcze.Kiedyś język mi utknął w tej cholernej dziurce.Po południu prawie nie było ruchu.Bernard znów zasnął, a Hitesh robił sobie chyba całkiem profesjonalny ma-nikiur przy użyciu pilniczka, patyczka i buteleczki z płynem dousuwania skórek, które wyjął z, jak on to mówi, pederastki".Zaproponował, że zajmie się równieżmoimi paznokciami, ale odmówiłem.O wpół do piątej wyszedłem z księgarni, by odwiedzić pana Carltona-Hayesa.Zentuzjazmem zaczął mi opowiadać, że w telewizji jest program o nazwie Loose Women.- Występuje w nim pięć kobiet, które mają bardzo ugruntowane opinie na różnetematy.Są wyzywająco szczere i rozkosznie pozbawione zahamowań.Oświadczyłem, że popełniłem wielki błąd, prosząc Bernarda o pomoc w księgarni.- O nic się nie obwiniaj, mój drogi - powiedział pan Carlton-Hayes.- Musimydostrzec jasne strony.Pomyśl tylko, jaki Bernard będzie się czuł szczęśliwy, wiedząc, że jestgdzieś potrzebny.W poniedziałek pan Carlton-Hayes będzie miał operowany kręgosłup.Wyjmą mu dwakrążki międzykręgowe.A może dwa wstawią, zapomniałem.Powiedziałem mu, że przechodzę teleradioterapię.- Mój drogi, gdybym tylko mógł przejść za ciebie tę okropną terapię, chętnie bym tozrobił.To straszliwa niesprawiedliwość, że bogowie zesłali na ciebie coś, co powinno byćdolegliwością starych mężczyzn.Oglądaliśmy program Sally Jessy Raphael na jego zwisającym telewizorze.OlbrzymiMurzyn przechwalał się, że ma siedemnaścioro dzieci z siedemnastoma różnymi kobietami.Sally Jessy, starsza rudowłosa kobieta w okularach Eri-ca Morecambe'a, łajała go i mówiła,że powinien używać prezerwatyw.- Po kiego ssać cukierka przez papierek! - powiedział ten facet.- Tak lubię ten program - wyznał pan Carlton-Hayes.- Jest rozkosznie potworny.Przypomniałem mu, że BBC Four po dziewiętnastej emituje programy kulturalne uznanejjakości.- Dobrze, że mnie napominasz, Adrianie.Pozwoliłem się zniewolić różnym realityshow.Muszę odwyknąć od tego, zanim opuszczę szpital.Powiedziałem, że moja matka również jest uzależniona od takich programów.Jadąc do domu, postanowiłem, że wykorzystam swoją chorobę do zmanipulowania matki,tak by odwieść ją od zamiaru wystąpienia w The Jeremy Kyle Show.Na światłach przyNarborough Road jakiś samochód na mnie zatrąbił.Odwróciłem się, ale nie zauważyłem nikogo w ciemności.Po chwili doktor Pearce opuściła szyby i zamachała do mnie, bym skręcił w lewo i sięzatrzymał.Gdy do mnie podjechała, zobaczyłem, że całe tylne siedzenie jest zawalone pełnymizakupów torbami z Sainsbury's.Z pewną trudnością przesunęła się na miejsce pasażera i otworzyładrzwi.Potem, gdy się nachyliłem, przyciągnęła moją głowę i pocałowała mnie w usta.Gdy sięwyrwałem, powiedziała:- Proszę, włóż rower do bagażnika.Muszę z tobą porozmawiać.Rozłożenie roweru trwało całą wieczność.Było to nieprzyjemne i trudne zajęcie, tymgorsze, że tuż obok przejeżdżały wciąż z rykiem ciężarówki, mknące w deszczu na autostradę.Wreszcie jednak udało mi się umieścić rower w bagażniku.Niechętnie wsiadłem do samochodu, adoktor Pearce zawiozła nas do pubu Domek na Wodzie przy Barrow upon Soar.Stanęła na parkingu, z którego rozciągał się widok na ciemną rzekę, i zaczęła mi opowiadaćo tym, że kiedy jej mąż wrócił w zeszłym tygodniu z Norwegii, odnosił się do niej bardzo chłodno.Po kilku dniach całkowitego niemal milczenia wyznał, że dzielił swój pokój hotelowy wTrond-heim z geografką o imieniu Celia [ Pobierz całość w formacie PDF ]