[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niektórzy poje-dynczy konserwatyści, jak na przykład ci zebrani wokół Helmuta vonMoltkego w jego wiejskiej posiadłości w Kreisau, przeciwstawiali sięre\imowi moralnie i intelektualnie i zastanawiali się, jaką postać po-168Sprawowanie władzywinny Niemcy przybrać po wojnie.Pod koniec, kiedy ostatecznie zro-zumieli, \e Hitler prowadzi Niemcy ku zagładzie, niektórzy wy\si rangąkonserwatywni oficerowie i urzędnicy cywilni próbowali zorganizowaćskuteczny opór wobec nazistowskiego re\imu i niemal udało im sięzabić Hitlera w zamachu z 20 lipca 1944 roku.Poniewa\ re\im Mussoliniego nie zdołał osiągnąć totalnej kontro-li jak Hitler, często jest uwa\any za mniej totalitarny57.Ale te sameelementy rywalizowały o władzę w faszystowskich Włoszech i nazi-stowskich Niemczech: wódz, partia, biurokracja państwowa i społe- czeństwo obywatelskie.Rezultaty nie były jednakowe, gdy\ władza byłarozdzielona między te elementy w ró\ny sposób.Mussolini, nieufnywobec aktywistów swojej partii, starał się podporządkować ich wszech-mocnemu państwu.Jednocześnie okoliczności zmusiły go do dzielenianajwy\szej władzy z królem i uładzenia o wiele silniejszego Kościołakatolickiego.Partyjni aktywiści rewan\owali się oskar\eniami, \e Ducepozwolił konserwatywnym partnerom (fiancheggiattori, dosłownie skrzydłowym") rozcieńczyć" ruch58.Ostatecznym rezultatem we Włoszech było coś, co niektórzy nazy-wali twardszą wersją liberalnych Włoch"59.Ten pogląd nie doceniazarówno innowacyjności partii w organizacji państwa i propagandzie,w szczególności w stosunkach z młodzie\ą, a głównie w okresie wojnyetiopskiej, jak i zdolności Mussoliniego do działań arbitralnych i stop-nia ukrytych napięć między Duce, partią i konserwatywnymi elitamiwe włoskiej wersji dualistycznego państwa.Rywalizacja między wodzem a partiąW propagandzie faszystowskiej i w opinii większości ludzi o faszy-stowskim re\imie wódz i partia są zjednoczone w jednolitym wyra\aniunarodowej woli.W rzeczywistości między tymi dwoma podmiotamirównie\ istnieje stałe napięcie.Przywódca faszystowski nieuchronniezaniedbuje niektóre wcześniejsze obietnice w poszukiwaniu sojuszni-ków niezbędnych do zdobycia władzy, a przez to wywołuje rozczaro-wanie części radykalnych zwolenników.Sprawowanie władzy169Mussolini musiał pognębić zarówno zwolenników radykalnych sąua-drismo, jak Farinacci, i entuzjastów integralnego syndykalizmu", jakEdmondo Rossoni.Chocia\ Hitler zawsze kontrolował partię bardziejni\ Mussolini, tak\e i on wiele razy spotykał się z oporem, a\ w końcuw czerwcu 1934 roku utopił te ró\nice zdań we krwi.Przed zdobyciemwładzy zwolennicy autentycznego niemieckiego socjalizmu" trzeciejdrogi" pomiędzy kapitalizmem a marksizmem, których ju\ poznali-śmy60, stawiali go w kłopotliwej sytuacji wobec przedsiębiorców, któ-rych chciał przyciągnąć.Byli jeszcze ci zniecierpliwieni jego strategią wszystko albo nic" jak Walter Stennes czy Gregor Strasser.Jak ju\widzieliśmy, wódz bez wahania wyrzucił obu z partii61.W pierwszych dniach rządów Hitlera konflikt wybuchł wokół pro-blemu drugiej rewolucji" kolejnej fali radykalnych przemian, któremogłyby przysporzyć korzyści w postaci miejsca i pozycji starej gwar-dii" Wiosną 1933 roku partyjni aktywiści świętowali swoje dojście dowładzy, kontynuując uliczne akcje wymierzone w lewicę, w umiarko-wane spokojne mieszczaństwo i śydów.Bojkot \ydowskich firm zor-ganizowany przez Związek Walki Rzemiosła i Handlu Klasy Zredniejwiosną 1933 roku był tylko jednym z bardziej widocznych przykładów rewolucji oddolnej".Hitler jednak potrzebował spokoju i porządku,a nie zagro\enia dla monopolu państwa na u\ycie siły, i latem 1933 rokupartyjni przywódcy ogłosili koniec rewolucji"Pragnienie kontynuowania rewolucji" było nadal obecne w szeregachSA, wywołując obawy wśród społeczności biznesmenów.Chęć przyjęciaprzez SA roli zbrojnego ramienia nowego re\imu spowodowała zanie- pokojenie w łonie dowództwa armii.Hitler wygasił te niepokoje o wielebrutalniej i bardziej zdecydowanie ni\ Mussolini, organizując noc dłu-gich no\y".Inni potencjalni oponenci nie zapomnieli tej lekcji.Problemem faszystowskiego re\imu takim, przed którym nigdynie stawali tradycyjni dyktatorzy było utrzymanie partyjnej energiiw stanie wrzenia bez zakłócania porządku publicznego i zniechęcaniakonserwatywnych sojuszników [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Niektórzy poje-dynczy konserwatyści, jak na przykład ci zebrani wokół Helmuta vonMoltkego w jego wiejskiej posiadłości w Kreisau, przeciwstawiali sięre\imowi moralnie i intelektualnie i zastanawiali się, jaką postać po-168Sprawowanie władzywinny Niemcy przybrać po wojnie.Pod koniec, kiedy ostatecznie zro-zumieli, \e Hitler prowadzi Niemcy ku zagładzie, niektórzy wy\si rangąkonserwatywni oficerowie i urzędnicy cywilni próbowali zorganizowaćskuteczny opór wobec nazistowskiego re\imu i niemal udało im sięzabić Hitlera w zamachu z 20 lipca 1944 roku.Poniewa\ re\im Mussoliniego nie zdołał osiągnąć totalnej kontro-li jak Hitler, często jest uwa\any za mniej totalitarny57.Ale te sameelementy rywalizowały o władzę w faszystowskich Włoszech i nazi-stowskich Niemczech: wódz, partia, biurokracja państwowa i społe- czeństwo obywatelskie.Rezultaty nie były jednakowe, gdy\ władza byłarozdzielona między te elementy w ró\ny sposób.Mussolini, nieufnywobec aktywistów swojej partii, starał się podporządkować ich wszech-mocnemu państwu.Jednocześnie okoliczności zmusiły go do dzielenianajwy\szej władzy z królem i uładzenia o wiele silniejszego Kościołakatolickiego.Partyjni aktywiści rewan\owali się oskar\eniami, \e Ducepozwolił konserwatywnym partnerom (fiancheggiattori, dosłownie skrzydłowym") rozcieńczyć" ruch58.Ostatecznym rezultatem we Włoszech było coś, co niektórzy nazy-wali twardszą wersją liberalnych Włoch"59.Ten pogląd nie doceniazarówno innowacyjności partii w organizacji państwa i propagandzie,w szczególności w stosunkach z młodzie\ą, a głównie w okresie wojnyetiopskiej, jak i zdolności Mussoliniego do działań arbitralnych i stop-nia ukrytych napięć między Duce, partią i konserwatywnymi elitamiwe włoskiej wersji dualistycznego państwa.Rywalizacja między wodzem a partiąW propagandzie faszystowskiej i w opinii większości ludzi o faszy-stowskim re\imie wódz i partia są zjednoczone w jednolitym wyra\aniunarodowej woli.W rzeczywistości między tymi dwoma podmiotamirównie\ istnieje stałe napięcie.Przywódca faszystowski nieuchronniezaniedbuje niektóre wcześniejsze obietnice w poszukiwaniu sojuszni-ków niezbędnych do zdobycia władzy, a przez to wywołuje rozczaro-wanie części radykalnych zwolenników.Sprawowanie władzy169Mussolini musiał pognębić zarówno zwolenników radykalnych sąua-drismo, jak Farinacci, i entuzjastów integralnego syndykalizmu", jakEdmondo Rossoni.Chocia\ Hitler zawsze kontrolował partię bardziejni\ Mussolini, tak\e i on wiele razy spotykał się z oporem, a\ w końcuw czerwcu 1934 roku utopił te ró\nice zdań we krwi.Przed zdobyciemwładzy zwolennicy autentycznego niemieckiego socjalizmu" trzeciejdrogi" pomiędzy kapitalizmem a marksizmem, których ju\ poznali-śmy60, stawiali go w kłopotliwej sytuacji wobec przedsiębiorców, któ-rych chciał przyciągnąć.Byli jeszcze ci zniecierpliwieni jego strategią wszystko albo nic" jak Walter Stennes czy Gregor Strasser.Jak ju\widzieliśmy, wódz bez wahania wyrzucił obu z partii61.W pierwszych dniach rządów Hitlera konflikt wybuchł wokół pro-blemu drugiej rewolucji" kolejnej fali radykalnych przemian, któremogłyby przysporzyć korzyści w postaci miejsca i pozycji starej gwar-dii" Wiosną 1933 roku partyjni aktywiści świętowali swoje dojście dowładzy, kontynuując uliczne akcje wymierzone w lewicę, w umiarko-wane spokojne mieszczaństwo i śydów.Bojkot \ydowskich firm zor-ganizowany przez Związek Walki Rzemiosła i Handlu Klasy Zredniejwiosną 1933 roku był tylko jednym z bardziej widocznych przykładów rewolucji oddolnej".Hitler jednak potrzebował spokoju i porządku,a nie zagro\enia dla monopolu państwa na u\ycie siły, i latem 1933 rokupartyjni przywódcy ogłosili koniec rewolucji"Pragnienie kontynuowania rewolucji" było nadal obecne w szeregachSA, wywołując obawy wśród społeczności biznesmenów.Chęć przyjęciaprzez SA roli zbrojnego ramienia nowego re\imu spowodowała zanie- pokojenie w łonie dowództwa armii.Hitler wygasił te niepokoje o wielebrutalniej i bardziej zdecydowanie ni\ Mussolini, organizując noc dłu-gich no\y".Inni potencjalni oponenci nie zapomnieli tej lekcji.Problemem faszystowskiego re\imu takim, przed którym nigdynie stawali tradycyjni dyktatorzy było utrzymanie partyjnej energiiw stanie wrzenia bez zakłócania porządku publicznego i zniechęcaniakonserwatywnych sojuszników [ Pobierz całość w formacie PDF ]