[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie znalazły one wielu kontynuatorów, stanowiły jednak przykład otwarcia się placówek oświatowo-wychowawczych na potrzeby społeczno-emocjonalne dzieci niepełnosprawnych oraz zmianę stanowiskarodziców, którzy przyczynili się do rozszerzenia prointegracyjnego ruchu społecznego na rzeczprzeprowadzenia reform strukturalno-organizacyjnych szkolnictwa specjalnego.7.Koncepcje integracyjnego wychowania i nauczania dzieci o nietypowym rozwojuMiędzynarodowy Rok Niepełnosprawnych (1981) oraz Deklaracja z Salamanki w sprawie Zasad Polityki iPraktyki w zakresie Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych (1994) przyniosły kolejne impulsy dla upowszechnieniaszkolnej, rówieśniczej integracji jako alternatywnych form opieki, kształcenia i wychowania dzieci zodchyleniami od normy oraz opracowania podstaw prawnych do funkcjonowania niektórych specjalnychkoncepcji edukacyjnych.W Europie najbardziej znane są następujące podstawowe koncepcje zniwelowaniadystansu między szkołami specjalnymi a szkołami powszechnymi.Są to:168 " szkoły integracyjne - dla dzieci z różnymi odchyleniami od normy, uczęszczających do zwykłych klasszkoły masowej;" klasy integracyjne - jako całkowite lub częściowe włączanie dzieci niepełnosprawnych do zajęć wzwykłych klasach;" klasy współpracujące - uczęszczanie tych dzieci tylko na niektóre wspólne zajęcia z dziećmi z klas zwykłych(typowych);" klasy pomocnicze - organizowanie grup specjalnych w zwykłych (typowych) szkołach;" nauczyciele wspierający - włączenie specjalistów z określonej dziedziny jako dodatkowych w klasie;" nauczanie indywidualne - praca według indywidualnego programu w stałym kontakcie z rówieśnikamiw domu i szkole prowadzona przez nauczycieli szkół specjalnych i masowych.Krytyka autonomicznego systemu kształcenia specjalnego dzieci niepełnosprawnych wiązała się z naukowymiargumentami o jego niższej efektywności, wynikała też ze zródeł ideologicznych jako prawa do integracji osób oodmiennym rozwoju ze społeczeństwem, a przez wybitnych pedagogów, Mikkelsena w Danii, Nirje w Szwecji,Wolfensberga w USA w latach 70., określona została jako zasada normalizacji (J.P.Moulin, 1996, s.25).Koncepcja wspólnego nurtu" (mainstreaming) realizowana jest według podobnej zasady i zakłada tworzeniemodeli kształcenia dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych w środowisku najmniej ograniczającym".M.So-der (1980, cyt.za Moulinem) wymienia trzy rodzaje integracji:a.fizyczną - kiedy osoby poszkodowane są obok siebie, ale nie ze sobą, następuje redukcja dystansu,ale brak współdziałania;b.integrację funkcjonalną - niższego stopnia - kiedy osoby zainteresowane podejmują wspólnedziałania na innym materiale i według innego programu, oraz wyższego stopnia - kiedy realizują takąsamąaktywność i ten sam program;c.integrację społeczną - jako najwyższą formę spontanicznego uczestnictwa w każdej grupiespołecznej na zasadzie pełnoprawnego jej członka, wymagającą psychopedagogicznego przygotowania obu stron.Integracja niepełnosprawnych w masowej szkole stanowi obecnie najbardziej preferowany program docelowychdziałań dla wielu rzeczników ruchu prointegracyjnego w polityce oświatowej i społecznej wielu krajów oraz okolicz-nych nowych organizacji pozarządowych, regionalnych i lokalnych, lansujących ideę pomocy i wsparcia osóbupośledzonych.System integracyjny kształcenia i wychowania polega na maksymalnym włączeniu dzieci imłodzieży z odchyleniami od normy do zwykłych szkół i innych placówek oświatowych, umożliwiając im - wmiarę możliwości - wzrastanie w grupie zdrowych rówieśników.W przypadku zaś jednostek przebywającychw zakładach opiekuńczych - troska o zapewnienie jak najczęstszych kontaktów z zewnętrznym środowiskiemspołecznym" (A.Hulek, 1987, s.492).W nowej sytuacji prawnej i ekonomicznej po zmianie ustrojowej w 1989 roku ukształtowały się następujące formyedukacyjnej integracji:- w grupach przedszkolnych i klasach szkoły podstawowej; a) integracja funkcjonalna polega na włączeniu dzieciniepełnosprawnych do warunków optymalnie sprzyjających ich rzeczywistemu funkcjonowaniu w grupie; b) integracjalokacyjna polega na włączeniu dzieci bez specjalnej pomocy wspierającej ich funkcjonowanie;- integracja społeczna - polega na organizowaniu odpowiednich klas lub oddziałów specjalnych w szkolemasowej;- integracja sąsiedzka - polega na organizowaniu współdziałania szkół specjalnych i masowych na różnychpłaszczyznach wewnątrzszkolnych i pozaszkolnych;- integracja specjalnych szkół i ośrodków szkolno-wychowawczych ze środowiskiem społecznym orazrodziną wychowanków w dni wolne od obowiązkowych zajęć;- integracja w nauczaniu indywidualnym - poprzez kontakty nauczy cieli i rówieśników obu typów szkół w domui poza domem.W omawianym wielopłaszczyznowym systemie integracyjnym możliwe jest wzajemne uzupełnianie się wielualternatywnych form z systemem kształcenia specjalnego, a jego organizacyjno-programowa wielofunkcyjność stwarzamożliwości wielorakiego regulowania intensywności, zakresu i jakości wzajemnych kontaktów rówieśników, rodziców,rodzeństwa oraz nauczycieli wychowawców.Funkcjonalna integracja dzieci niepełnosprawnych zacząć się powinna od jak najpełniejszych więzi emocjonalno-społecznych dziecka z rodziną i prowadzić do szerokiej, wielokontekstowej koordynacji współdziałania wszystkichzainteresowanych osób, grup i instytucji lokalnego środowiska w organizowaniu, planowaniu, programowaniu orazrealizacji indywidualnych potrzeb edukacyjnych wobec wszystkich dzieci wymagających wielo-specjalistycznegowsparcia i pomocy [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Nie znalazły one wielu kontynuatorów, stanowiły jednak przykład otwarcia się placówek oświatowo-wychowawczych na potrzeby społeczno-emocjonalne dzieci niepełnosprawnych oraz zmianę stanowiskarodziców, którzy przyczynili się do rozszerzenia prointegracyjnego ruchu społecznego na rzeczprzeprowadzenia reform strukturalno-organizacyjnych szkolnictwa specjalnego.7.Koncepcje integracyjnego wychowania i nauczania dzieci o nietypowym rozwojuMiędzynarodowy Rok Niepełnosprawnych (1981) oraz Deklaracja z Salamanki w sprawie Zasad Polityki iPraktyki w zakresie Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych (1994) przyniosły kolejne impulsy dla upowszechnieniaszkolnej, rówieśniczej integracji jako alternatywnych form opieki, kształcenia i wychowania dzieci zodchyleniami od normy oraz opracowania podstaw prawnych do funkcjonowania niektórych specjalnychkoncepcji edukacyjnych.W Europie najbardziej znane są następujące podstawowe koncepcje zniwelowaniadystansu między szkołami specjalnymi a szkołami powszechnymi.Są to:168 " szkoły integracyjne - dla dzieci z różnymi odchyleniami od normy, uczęszczających do zwykłych klasszkoły masowej;" klasy integracyjne - jako całkowite lub częściowe włączanie dzieci niepełnosprawnych do zajęć wzwykłych klasach;" klasy współpracujące - uczęszczanie tych dzieci tylko na niektóre wspólne zajęcia z dziećmi z klas zwykłych(typowych);" klasy pomocnicze - organizowanie grup specjalnych w zwykłych (typowych) szkołach;" nauczyciele wspierający - włączenie specjalistów z określonej dziedziny jako dodatkowych w klasie;" nauczanie indywidualne - praca według indywidualnego programu w stałym kontakcie z rówieśnikamiw domu i szkole prowadzona przez nauczycieli szkół specjalnych i masowych.Krytyka autonomicznego systemu kształcenia specjalnego dzieci niepełnosprawnych wiązała się z naukowymiargumentami o jego niższej efektywności, wynikała też ze zródeł ideologicznych jako prawa do integracji osób oodmiennym rozwoju ze społeczeństwem, a przez wybitnych pedagogów, Mikkelsena w Danii, Nirje w Szwecji,Wolfensberga w USA w latach 70., określona została jako zasada normalizacji (J.P.Moulin, 1996, s.25).Koncepcja wspólnego nurtu" (mainstreaming) realizowana jest według podobnej zasady i zakłada tworzeniemodeli kształcenia dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych w środowisku najmniej ograniczającym".M.So-der (1980, cyt.za Moulinem) wymienia trzy rodzaje integracji:a.fizyczną - kiedy osoby poszkodowane są obok siebie, ale nie ze sobą, następuje redukcja dystansu,ale brak współdziałania;b.integrację funkcjonalną - niższego stopnia - kiedy osoby zainteresowane podejmują wspólnedziałania na innym materiale i według innego programu, oraz wyższego stopnia - kiedy realizują takąsamąaktywność i ten sam program;c.integrację społeczną - jako najwyższą formę spontanicznego uczestnictwa w każdej grupiespołecznej na zasadzie pełnoprawnego jej członka, wymagającą psychopedagogicznego przygotowania obu stron.Integracja niepełnosprawnych w masowej szkole stanowi obecnie najbardziej preferowany program docelowychdziałań dla wielu rzeczników ruchu prointegracyjnego w polityce oświatowej i społecznej wielu krajów oraz okolicz-nych nowych organizacji pozarządowych, regionalnych i lokalnych, lansujących ideę pomocy i wsparcia osóbupośledzonych.System integracyjny kształcenia i wychowania polega na maksymalnym włączeniu dzieci imłodzieży z odchyleniami od normy do zwykłych szkół i innych placówek oświatowych, umożliwiając im - wmiarę możliwości - wzrastanie w grupie zdrowych rówieśników.W przypadku zaś jednostek przebywającychw zakładach opiekuńczych - troska o zapewnienie jak najczęstszych kontaktów z zewnętrznym środowiskiemspołecznym" (A.Hulek, 1987, s.492).W nowej sytuacji prawnej i ekonomicznej po zmianie ustrojowej w 1989 roku ukształtowały się następujące formyedukacyjnej integracji:- w grupach przedszkolnych i klasach szkoły podstawowej; a) integracja funkcjonalna polega na włączeniu dzieciniepełnosprawnych do warunków optymalnie sprzyjających ich rzeczywistemu funkcjonowaniu w grupie; b) integracjalokacyjna polega na włączeniu dzieci bez specjalnej pomocy wspierającej ich funkcjonowanie;- integracja społeczna - polega na organizowaniu odpowiednich klas lub oddziałów specjalnych w szkolemasowej;- integracja sąsiedzka - polega na organizowaniu współdziałania szkół specjalnych i masowych na różnychpłaszczyznach wewnątrzszkolnych i pozaszkolnych;- integracja specjalnych szkół i ośrodków szkolno-wychowawczych ze środowiskiem społecznym orazrodziną wychowanków w dni wolne od obowiązkowych zajęć;- integracja w nauczaniu indywidualnym - poprzez kontakty nauczy cieli i rówieśników obu typów szkół w domui poza domem.W omawianym wielopłaszczyznowym systemie integracyjnym możliwe jest wzajemne uzupełnianie się wielualternatywnych form z systemem kształcenia specjalnego, a jego organizacyjno-programowa wielofunkcyjność stwarzamożliwości wielorakiego regulowania intensywności, zakresu i jakości wzajemnych kontaktów rówieśników, rodziców,rodzeństwa oraz nauczycieli wychowawców.Funkcjonalna integracja dzieci niepełnosprawnych zacząć się powinna od jak najpełniejszych więzi emocjonalno-społecznych dziecka z rodziną i prowadzić do szerokiej, wielokontekstowej koordynacji współdziałania wszystkichzainteresowanych osób, grup i instytucji lokalnego środowiska w organizowaniu, planowaniu, programowaniu orazrealizacji indywidualnych potrzeb edukacyjnych wobec wszystkich dzieci wymagających wielo-specjalistycznegowsparcia i pomocy [ Pobierz całość w formacie PDF ]