[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dodatkowo można otrzymać dane z poszczególnych podskal Wykazu przyjemnych zdarzeń"dotyczących: kontaktów seksualnych, samotności, pozadomowych zajęć, społecznejaktywności. Wykaz nieprzyjemnych zdarzeń" także zawiera 320 punktów.Reprezentują onewyczerpującą pulę interakcji z otoczeniem, które przez większość ludzi odbierane są jakonieprzyjemne.Lewinsohn zakłada, że zdarzenia przeżywane jako nieprzyjemne działają jakkara, czyli np.wywołują negatywne uczucia u jednostki.Używając analogicznych, jak podanewyżej, 3-punktowych skal, klient ocenia częstość występowania i awersyjnośćnieprzyjemnych zdarzeń.Wzięcie pod uwagę obu tych oszacowań częstości i awersyjności jest wskaznikiem ogólnej liczby nieprzyjemnych przeżyć w ciągu ostatniego miesiąca.Ponadto można przyjrzeć się danym uzyskanym dla poszczególnych podskal Wykazunieprzyjemnych zdarzeń", czyli: (a) zdarzeniom związanym ze zdrowiem i dobrostanem, (b)zdarzeniom dotyczący cm sfery materialnej i finansowej, (c) zdarzeniom z zakresu życiaseksualnego, małżeństwa i przyjazni, (d) zdarzeniom związanym z osiągnięciami, nauką ipracą, (e) zdarzeniom dotyczącym podlegania obowiązkom prawnym, (f) zdarzeniom życiaspołecznego.Dzięki wystandaryzowanym wynikom z obydwu wykazów zdarzeń, możliwe jestporównanie pacjenta do innych osób tej samej płci i w tym samym wieku.Rezultat w Wykazie przyjemnych zdarzeń" niższy od normy oraz rezultat w Wykazie nieprzyjemnychzdarzeń" wyższy od niej wskazują na charakterystykę wzmacniających i karzących zdarzeń, októrych z pewnym prawdopodobieństwem można twierdzić, że mają związek z występującą u klienta depresją.Ważny jest także wzór wyników uzyskanych z poszczególnych podskal.Naprzykład w sytuacji, gdy pacjent uzyskał niski wynik w podskali przyjemne zdarzenia zzakresu życia seksualnego", a jednocześnie wysoki wynik w podskali dotyczącej zdarzeńzwiązanych z kłopotami małżeńskimi, możemy nie tylko wysnuć hipotezy co do możliwychpowodów występowania u niego zaburzeń depresyjnych oraz taktyki leczenia, ale także,dzieląc się z nim roboczymi hipotezami, wspólnie sformułować pośrednie cele psychoterapii.Na podstawie danych z obydwu wykazów zdarzeń konstruuje się także osobisty Wykaz aktywności", służący pacjentowi do codziennej obserwacji.Zawiera on 80 punktów z Wykazu przyjemnych zdarzeń", które zostały ocenione jako najprzyjemniejsze i najczęstsze,oraz 80 punktów z Wykazu nieprzyjemnych zdarzeń", które zostały ocenione jakonajbardziej nieprzyjemne i najczęściej występujące. Wykaz aktywności" wykorzystywanyjest zarówno w procesie diagnozy, jak i leczenia (patrz niżej).Jako Załącznik dołączony jestwykaz aktywności skonstruowany z tych zdarzeń, które okazały się związane z nastrojem wprzypadku badania ogólnej populacji (por.np.Lewinsohn i Amenson 1978, Lewinsohn i in.1980). Codzienna obserwacja.Pacjent codziennie obserwuje swój nastrój, używając dotego List przymiotników określających depresję" (Depression Adjective Checklists DACL autorstwa Lubina).Prosi się go o to, by każdego wieczoru zaznaczał wszystkieprzymiotniki, które opisują, jak się czuł tego dnia.Liczba pozytywnych określeń, które niezostały zaznaczone, plus liczba negatywnych przymiotników, które pacjent wybrał stanowiąinformację o jego nastroju.Im wynik jest wyższy, tym bardziej depresyjne były jegoodczucia. Listy przymiotników określających depresję" mierzą fluktuację nastroju w każdymdniu.Informują psychoterapeutę o tym, podczas jakich dni klient czuł się w znaczący sposóbmniej depresyjny lub bardziej depresyjny.Poszukuje się w ten sposób przyczyn ,tych zmian.Główną funkcją tego narzędzia jest jednak uświadomienie pacjentowi (i terapeucie)zależności pomiędzy nastrojem, a występowaniem zdarzeń przyjemnych i nieprzyjemnych.Codziennej obserwacji klienta podlega także częstość występowania zdarzeń.Używając 3-punktowej skali, ocenia on każdy z 80 punktów Wykazu aktywności"opisujących przyjemne zdarzenia, czyli to, czy coś: nie wydarzyło się dzisiaj (0), wydarzyłosię, lecz było neutralne (l), wydarzyło się i było przyjemne (2), Podobnie pacjent postępuje wprzypadku 80 nieprzyjemnych zdarzeń, oceniając, czy któreś z nich wystąpiło, czy byłoneutralne, czy było nieprzyjemne.Taka codzienna ocena częstości występowania zdarzeń mana celu dostarczenie informacji zwrotnej o wynikach leczenia, którego pośrednim celem jestwłaśnie zmiana charakteru aktywności klienta, tak by zmieniły się także proporcje pomiędzyzdarzeniami przeżywanymi przez niego jako przyjemne, a zdarzeniami karzącymi.Ciągłośćtych informacji zwrotnych pozwala na dopasowanie taktyki leczenia do uzyskiwanych wterapii postępów.Ustalenie, które przyjemne bądz nieprzyjemne zdarzenia mają związek z poziomemdepresji, pozwala na ocenę trafności diagnozy i na sprecyzowanie tych interakcji ześrodowiskiem, które wpływają na nastrój pacjenta.Sporządza się także graficzny wizerunektych zależności oraz, korzystając z analizy komputerowej, określa się zdarzenia mającenajwiększe znaczenie dla zmian w nastroju jednostki.Ma to służyć jak najbardziejprecyzyjnemu dostrojeniu diagnozy i związanych z nią celów terapii. Ocena końcowa i po miesiącu od zakończenia terapii.Po zakończeniu terapii, atakże miesiąc pózniej, pacjent ponownie wypełnia używane w trakcie diagnozy i leczeniakwestionariusze.Można dzięki temu porównać wyniki sprzed terapii z wynikami po jejzakończeniu.Pozwala to na oszacowanie kierunków oraz wielkości zmian w relacji:interakcje jednostki z otoczeniem, a poziom jej depresji.b) Podstawowe zjawiska w psychoterapii i stosowane techniki W wyniku zastosowania procedur diagnostycznych uzyskuje się wiedzę na lematważnych interakcji jednostki ze środowiskiem, co do których przypuszcza się, że są związanez występowaniem u tej jednostki depresji.Informacje otrzymane w wyniku diagnozyużywane są do ustalenia kontraktu szczegółowo precyzującego cele leczenia.Doświadczeniakliniczne wskazują na szczególną wagę ustalenia znaczących i specyficznych celów leczenia.Stwierdzono, że w przypadkach terapii, które nie zakończyły się sukcesem, terapeuta i pacjentnie potrafili wymienić konkretnych celów dotyczących pożądanych zmian, które miały byćosiągnięte pod wpływem psychoterapii.:Zadaniem psychoterapeuty przez cały okres leczenia jest włączanie klienta w jaknajwiększym stopniu do podejmowania decyzji dotyczących terapii jej celów i metod.Uzyskuje się to m.in.przez wszechstronne udzielanie możliwych informacji, korzystanie zgraficznych przedstawień danych, tak by pomóc pacjentowi zrozumieć uzyskane wyniki iwnioski wypływające z procedur diagnostycznych.Kładzie się nacisk na podawanieinformacji zwrotnych związanych z ważnymi aspektami życia klienta [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Dodatkowo można otrzymać dane z poszczególnych podskal Wykazu przyjemnych zdarzeń"dotyczących: kontaktów seksualnych, samotności, pozadomowych zajęć, społecznejaktywności. Wykaz nieprzyjemnych zdarzeń" także zawiera 320 punktów.Reprezentują onewyczerpującą pulę interakcji z otoczeniem, które przez większość ludzi odbierane są jakonieprzyjemne.Lewinsohn zakłada, że zdarzenia przeżywane jako nieprzyjemne działają jakkara, czyli np.wywołują negatywne uczucia u jednostki.Używając analogicznych, jak podanewyżej, 3-punktowych skal, klient ocenia częstość występowania i awersyjnośćnieprzyjemnych zdarzeń.Wzięcie pod uwagę obu tych oszacowań częstości i awersyjności jest wskaznikiem ogólnej liczby nieprzyjemnych przeżyć w ciągu ostatniego miesiąca.Ponadto można przyjrzeć się danym uzyskanym dla poszczególnych podskal Wykazunieprzyjemnych zdarzeń", czyli: (a) zdarzeniom związanym ze zdrowiem i dobrostanem, (b)zdarzeniom dotyczący cm sfery materialnej i finansowej, (c) zdarzeniom z zakresu życiaseksualnego, małżeństwa i przyjazni, (d) zdarzeniom związanym z osiągnięciami, nauką ipracą, (e) zdarzeniom dotyczącym podlegania obowiązkom prawnym, (f) zdarzeniom życiaspołecznego.Dzięki wystandaryzowanym wynikom z obydwu wykazów zdarzeń, możliwe jestporównanie pacjenta do innych osób tej samej płci i w tym samym wieku.Rezultat w Wykazie przyjemnych zdarzeń" niższy od normy oraz rezultat w Wykazie nieprzyjemnychzdarzeń" wyższy od niej wskazują na charakterystykę wzmacniających i karzących zdarzeń, októrych z pewnym prawdopodobieństwem można twierdzić, że mają związek z występującą u klienta depresją.Ważny jest także wzór wyników uzyskanych z poszczególnych podskal.Naprzykład w sytuacji, gdy pacjent uzyskał niski wynik w podskali przyjemne zdarzenia zzakresu życia seksualnego", a jednocześnie wysoki wynik w podskali dotyczącej zdarzeńzwiązanych z kłopotami małżeńskimi, możemy nie tylko wysnuć hipotezy co do możliwychpowodów występowania u niego zaburzeń depresyjnych oraz taktyki leczenia, ale także,dzieląc się z nim roboczymi hipotezami, wspólnie sformułować pośrednie cele psychoterapii.Na podstawie danych z obydwu wykazów zdarzeń konstruuje się także osobisty Wykaz aktywności", służący pacjentowi do codziennej obserwacji.Zawiera on 80 punktów z Wykazu przyjemnych zdarzeń", które zostały ocenione jako najprzyjemniejsze i najczęstsze,oraz 80 punktów z Wykazu nieprzyjemnych zdarzeń", które zostały ocenione jakonajbardziej nieprzyjemne i najczęściej występujące. Wykaz aktywności" wykorzystywanyjest zarówno w procesie diagnozy, jak i leczenia (patrz niżej).Jako Załącznik dołączony jestwykaz aktywności skonstruowany z tych zdarzeń, które okazały się związane z nastrojem wprzypadku badania ogólnej populacji (por.np.Lewinsohn i Amenson 1978, Lewinsohn i in.1980). Codzienna obserwacja.Pacjent codziennie obserwuje swój nastrój, używając dotego List przymiotników określających depresję" (Depression Adjective Checklists DACL autorstwa Lubina).Prosi się go o to, by każdego wieczoru zaznaczał wszystkieprzymiotniki, które opisują, jak się czuł tego dnia.Liczba pozytywnych określeń, które niezostały zaznaczone, plus liczba negatywnych przymiotników, które pacjent wybrał stanowiąinformację o jego nastroju.Im wynik jest wyższy, tym bardziej depresyjne były jegoodczucia. Listy przymiotników określających depresję" mierzą fluktuację nastroju w każdymdniu.Informują psychoterapeutę o tym, podczas jakich dni klient czuł się w znaczący sposóbmniej depresyjny lub bardziej depresyjny.Poszukuje się w ten sposób przyczyn ,tych zmian.Główną funkcją tego narzędzia jest jednak uświadomienie pacjentowi (i terapeucie)zależności pomiędzy nastrojem, a występowaniem zdarzeń przyjemnych i nieprzyjemnych.Codziennej obserwacji klienta podlega także częstość występowania zdarzeń.Używając 3-punktowej skali, ocenia on każdy z 80 punktów Wykazu aktywności"opisujących przyjemne zdarzenia, czyli to, czy coś: nie wydarzyło się dzisiaj (0), wydarzyłosię, lecz było neutralne (l), wydarzyło się i było przyjemne (2), Podobnie pacjent postępuje wprzypadku 80 nieprzyjemnych zdarzeń, oceniając, czy któreś z nich wystąpiło, czy byłoneutralne, czy było nieprzyjemne.Taka codzienna ocena częstości występowania zdarzeń mana celu dostarczenie informacji zwrotnej o wynikach leczenia, którego pośrednim celem jestwłaśnie zmiana charakteru aktywności klienta, tak by zmieniły się także proporcje pomiędzyzdarzeniami przeżywanymi przez niego jako przyjemne, a zdarzeniami karzącymi.Ciągłośćtych informacji zwrotnych pozwala na dopasowanie taktyki leczenia do uzyskiwanych wterapii postępów.Ustalenie, które przyjemne bądz nieprzyjemne zdarzenia mają związek z poziomemdepresji, pozwala na ocenę trafności diagnozy i na sprecyzowanie tych interakcji ześrodowiskiem, które wpływają na nastrój pacjenta.Sporządza się także graficzny wizerunektych zależności oraz, korzystając z analizy komputerowej, określa się zdarzenia mającenajwiększe znaczenie dla zmian w nastroju jednostki.Ma to służyć jak najbardziejprecyzyjnemu dostrojeniu diagnozy i związanych z nią celów terapii. Ocena końcowa i po miesiącu od zakończenia terapii.Po zakończeniu terapii, atakże miesiąc pózniej, pacjent ponownie wypełnia używane w trakcie diagnozy i leczeniakwestionariusze.Można dzięki temu porównać wyniki sprzed terapii z wynikami po jejzakończeniu.Pozwala to na oszacowanie kierunków oraz wielkości zmian w relacji:interakcje jednostki z otoczeniem, a poziom jej depresji.b) Podstawowe zjawiska w psychoterapii i stosowane techniki W wyniku zastosowania procedur diagnostycznych uzyskuje się wiedzę na lematważnych interakcji jednostki ze środowiskiem, co do których przypuszcza się, że są związanez występowaniem u tej jednostki depresji.Informacje otrzymane w wyniku diagnozyużywane są do ustalenia kontraktu szczegółowo precyzującego cele leczenia.Doświadczeniakliniczne wskazują na szczególną wagę ustalenia znaczących i specyficznych celów leczenia.Stwierdzono, że w przypadkach terapii, które nie zakończyły się sukcesem, terapeuta i pacjentnie potrafili wymienić konkretnych celów dotyczących pożądanych zmian, które miały byćosiągnięte pod wpływem psychoterapii.:Zadaniem psychoterapeuty przez cały okres leczenia jest włączanie klienta w jaknajwiększym stopniu do podejmowania decyzji dotyczących terapii jej celów i metod.Uzyskuje się to m.in.przez wszechstronne udzielanie możliwych informacji, korzystanie zgraficznych przedstawień danych, tak by pomóc pacjentowi zrozumieć uzyskane wyniki iwnioski wypływające z procedur diagnostycznych.Kładzie się nacisk na podawanieinformacji zwrotnych związanych z ważnymi aspektami życia klienta [ Pobierz całość w formacie PDF ]