[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Błędna ocenaw tym przypadku może prowadzić do katastrofy życiowej, wypadku lubsamobójstwa.PodsumowanieZaburzenia psychosomatyczne uwarunkowane są czynnikamipsychogennymi, a przede wszystkim stresem.Coraz więcej badaczyuważa, iż większość wszystkich chorób może wiązać się ze stresem.Ustalono, że osoby predysponowane szczególnie do chorób przeżywająliczne sytuacje stresowe.Przedmiotem poszukiwań badawczych jestprzede wszystkim odpowiedz na pytanie: w jaki sposób stres prowadzi dookreślonych zaburzeń psychosomatycznych?Jedni badacze wskazują na szczególne właściwości stresora.Innekoncepcje i wspierające je wyniki badań łączą zahamowanie agresjiz nadpobudliwością, a jeszcze inni wskazują na wzajemne oddziaływaniestresu i psychicznej skłonności organizmu do choroby.Przy zawale sercawskazuje się na skłonność sympatycznego systemu nerwowego dopowodowania wydzielania zbyt dużej ilości noradrenaliny, przy astmie zaśna skłonność systemu oddechowego do nadwrażliwego reagowania naalergeny i osłabienie go wywoływanymi infekcjami.W ostatnich latach znaczący wzrost poznania mechanizmówi patomechanizmów ludzkiego zachowania oraz poznanie współzależnościróżnorodnych czynników warunkujących zarówno stan zdrowia, jaki choroby, jednoznacznie wskazuje na ogromne znaczenie stresu nie tylkow zaburzeniach psychosomatycznych, ale i w wielu zaburzeniachuznawanych dotychczas za czysto somatyczne.W latach osiemdziesiątych powstał nowy kierunek badańo charakterze interdyscyplinarnym psychoneuroimmunologia.Przez wielelat uważano, że układ immunologiczny działa autonomicznie.Okazało sięjednak w ostatnich kilkunastu latach, że układ ten jest ściśle powiązanyz układem nerwowym i dokrewnym.Sytuacje stresowe doprowadzają doobniżenia odporności organizmu.Należy jednak pamiętać, że samoobniżenie odporności nie jest równoznaczne z zachorowaniem.Przyczynęchoroby stanowi wiele czynników: predyspozycje genetyczne, sposóbfunkcjonowania na poziomie somatycznym, zróżnicowanie reakcjifizjologicznych oraz cech i reakcji psychicznych.To one sprawiają, że jednizachorują a inni nie, że jedni dostają zawału serca, inni zapadają nachorobę wrzodową, a jeszcze inni na alergię.59 60Zasadniczym celem oddziaływań terapeutycznych w zaburzeniachpsychosomatycznych jest redukcja lęku.Aktualne metody interwencji kładąnacisk na pomoc w nabywaniu umiejętności odprężenia się, zmniejszeniapalenia papierosów, właściwego sposobu odżywiania się oraz uczenia siędokonywania samooceny różnorodnych funkcji autonomicznych, takich jak:określenie tętna, czy poziomu ciśnienia krwi.Z trudnościami możnawalczyć, jeśli mamy na nie wpływ.Działania terapeutyczne i autoterapiamają zmierzać do tego, by pomóc człowiekowi zrozumieć i radzić sobiez nieuniknionym stresem dnia codziennego oraz możliwie zmniejszaćzwiązane z tym obciążenia.60 616.ZABURZENIA OSOBOWOZCIZaburzenia osobowości stanowią grupę zróżnicowanych zaburzeń,które można określić jako długotrwałe, nie dające się zmienić istotne cechyosobowości, zaburzające współżycie z innymi, a zwłaszcza poziomfunkcjonowania emocjonalnego, ale nie ograniczające kontaktuz rzeczywistością (Davison, Neale, 1998).Zaburzenie osobowości topewien rozległy, długotrwały i nie podlegający zmianie sposób przeżywaniai zachowania, który w sposób istotny odbiega od oczekiwańi norm społeczno kulturowych oraz prowadzi do dolegliwości i udręki.Z jednej strony prowadzi do psychicznego cierpienia osoby dotkniętej,z drugiej zaś wprowadza trudności i problemy w kontaktach z ludzmi.Zawsze uwzględnić należy dwa istotne elementy osobowościzaburzonej:zachowanie uznane ogólnie za odbiegające od przyjmowanychnorm społeczno-kulturowych,cierpienie, obciążenie psychiczne spowodowane niemożnościądostosowania się do otoczenia i jego oczekiwań, a zatem zarównocierpienie osobiste, jak i obciążenie otoczenia.Zaburzenia osobowości przejawiają się znaczącą odmiennościąspostrzegania, odczuwania, a zwłaszcza stosunkiem do innych.Odmienność ta dotyczy sposobu percepcji, oceny i interpretacji wydarzeńi zachowań ludzi, całego systemu tworzenia obrazu siebie i innych.Przeżycia, ich rodzaj i intensywność są nieadekwatne do sytuacji, stądpochodzą znaczne trudności opanowania impulsów oraz niepożądanychreakcji.Zaburzenia osobowości stanowią względnie trwałe zahamowanierozwoju osobowości, przejawiające się głównie zakłóceniem prawidłowegofunkcjonowania mechanizmów integracyjno-regulacyjnych (Jakubik, 1999).Tego typu zaburzenia pojawiają się co najmniej w okresiedorastania lub we wczesnym okresie dorosłości.Ale często pojawiają sięjuż w okresie dzieciństwa.Wzorce zachowania są głęboko zakorzenione,trwałe, mało elastyczne.Stąd tak znaczne trudności w kontaktachz innymi oraz poczucie cierpienia, niezrozumienia samej osoby zaburzonej.Uszkadzają one w różnym stopniu życie społeczne i zawodowe.Bezwzględu na to, czy występują w mniejszym lub większym nasileniu, tojednak mają szkodliwy wpływ na każdy aspekt życia osobistego.Sytuacjastaje się o tyle bardziej skomplikowana, iż osoba dotknięta zaburzeniami,nie zdaje sobie z tego sprawy, nie ma świadomości własnej inności .Ciągle wydaje się najbardziej adekwatny opis osobowościzaburzonej dokonany przez wybitnego amerykańskiego praktyka Cleckleya(1985).Wymienia on m.in.następujące cechy tego typu osobowości:- niezdolność do trwałych związków emocjonalnych,- stała drażliwość,- przedmiotowe traktowanie partnera, także w związkachseksualnych,61 62- brak poczucia winy, obwinianie innych i w konsekwencji brakpoczucia odpowiedzialności (winę ponosi coś lub ktoś inny),- częste zachowania antyspołeczne,- nieumiejętność planowania i realizacji celów odległych,skupienie na teraz i zaraz, brak umiejętności czekania,- niezdolność przewidywania skutków własnego zachowania,- nieumiejętność wyciągania wniosków z przesz-łychdoświadczeń i popełnionych błędów,- nietrwałość dążeń, brak konsekwencji i wytrwałości, wielespraw i zadań ma swój początek, ale nie ma zakończenia,- tendencje do szantażowania, wymuszania uległości (takżesamobójstwem),- dysharmonia psychiczna (konflikty wewnętrznespowodowane równoczesnym istnieniem sprzecznychdążeń),- brak wglądu i realnej oceny samego siebie.Zaburzenia osobowości obciążają często samego zaburzonegow mniejszym stopniu niż osoby, które mają z nim codzienne kontakty.Częstotliwość występowania zaburzeń osobowości jest wysokai kształtuje się na poziomie od 4 do 15%, kilkakrotnie częścieju mężczyzn (APA, 1994).Wśród więzniów odsetek osobowościzaburzonych wynosi 20 70% (Casey, 1988, za: Jakubik 1999).Wszystkie podziały dotyczące cech osobowości mają charakter niecałkiem adekwatny, często jedynie porządkujący, a w przypadku podziałuzaburzeń osobowości musimy pamiętać, iż ta sama osoba może spełniaćkryteria wielu różnych typów.Wiąże się to między innymiz faktem, iż poszczególne cechy osobowości mają właściwość zmiennycho charakterze kontinuum [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Błędna ocenaw tym przypadku może prowadzić do katastrofy życiowej, wypadku lubsamobójstwa.PodsumowanieZaburzenia psychosomatyczne uwarunkowane są czynnikamipsychogennymi, a przede wszystkim stresem.Coraz więcej badaczyuważa, iż większość wszystkich chorób może wiązać się ze stresem.Ustalono, że osoby predysponowane szczególnie do chorób przeżywająliczne sytuacje stresowe.Przedmiotem poszukiwań badawczych jestprzede wszystkim odpowiedz na pytanie: w jaki sposób stres prowadzi dookreślonych zaburzeń psychosomatycznych?Jedni badacze wskazują na szczególne właściwości stresora.Innekoncepcje i wspierające je wyniki badań łączą zahamowanie agresjiz nadpobudliwością, a jeszcze inni wskazują na wzajemne oddziaływaniestresu i psychicznej skłonności organizmu do choroby.Przy zawale sercawskazuje się na skłonność sympatycznego systemu nerwowego dopowodowania wydzielania zbyt dużej ilości noradrenaliny, przy astmie zaśna skłonność systemu oddechowego do nadwrażliwego reagowania naalergeny i osłabienie go wywoływanymi infekcjami.W ostatnich latach znaczący wzrost poznania mechanizmówi patomechanizmów ludzkiego zachowania oraz poznanie współzależnościróżnorodnych czynników warunkujących zarówno stan zdrowia, jaki choroby, jednoznacznie wskazuje na ogromne znaczenie stresu nie tylkow zaburzeniach psychosomatycznych, ale i w wielu zaburzeniachuznawanych dotychczas za czysto somatyczne.W latach osiemdziesiątych powstał nowy kierunek badańo charakterze interdyscyplinarnym psychoneuroimmunologia.Przez wielelat uważano, że układ immunologiczny działa autonomicznie.Okazało sięjednak w ostatnich kilkunastu latach, że układ ten jest ściśle powiązanyz układem nerwowym i dokrewnym.Sytuacje stresowe doprowadzają doobniżenia odporności organizmu.Należy jednak pamiętać, że samoobniżenie odporności nie jest równoznaczne z zachorowaniem.Przyczynęchoroby stanowi wiele czynników: predyspozycje genetyczne, sposóbfunkcjonowania na poziomie somatycznym, zróżnicowanie reakcjifizjologicznych oraz cech i reakcji psychicznych.To one sprawiają, że jednizachorują a inni nie, że jedni dostają zawału serca, inni zapadają nachorobę wrzodową, a jeszcze inni na alergię.59 60Zasadniczym celem oddziaływań terapeutycznych w zaburzeniachpsychosomatycznych jest redukcja lęku.Aktualne metody interwencji kładąnacisk na pomoc w nabywaniu umiejętności odprężenia się, zmniejszeniapalenia papierosów, właściwego sposobu odżywiania się oraz uczenia siędokonywania samooceny różnorodnych funkcji autonomicznych, takich jak:określenie tętna, czy poziomu ciśnienia krwi.Z trudnościami możnawalczyć, jeśli mamy na nie wpływ.Działania terapeutyczne i autoterapiamają zmierzać do tego, by pomóc człowiekowi zrozumieć i radzić sobiez nieuniknionym stresem dnia codziennego oraz możliwie zmniejszaćzwiązane z tym obciążenia.60 616.ZABURZENIA OSOBOWOZCIZaburzenia osobowości stanowią grupę zróżnicowanych zaburzeń,które można określić jako długotrwałe, nie dające się zmienić istotne cechyosobowości, zaburzające współżycie z innymi, a zwłaszcza poziomfunkcjonowania emocjonalnego, ale nie ograniczające kontaktuz rzeczywistością (Davison, Neale, 1998).Zaburzenie osobowości topewien rozległy, długotrwały i nie podlegający zmianie sposób przeżywaniai zachowania, który w sposób istotny odbiega od oczekiwańi norm społeczno kulturowych oraz prowadzi do dolegliwości i udręki.Z jednej strony prowadzi do psychicznego cierpienia osoby dotkniętej,z drugiej zaś wprowadza trudności i problemy w kontaktach z ludzmi.Zawsze uwzględnić należy dwa istotne elementy osobowościzaburzonej:zachowanie uznane ogólnie za odbiegające od przyjmowanychnorm społeczno-kulturowych,cierpienie, obciążenie psychiczne spowodowane niemożnościądostosowania się do otoczenia i jego oczekiwań, a zatem zarównocierpienie osobiste, jak i obciążenie otoczenia.Zaburzenia osobowości przejawiają się znaczącą odmiennościąspostrzegania, odczuwania, a zwłaszcza stosunkiem do innych.Odmienność ta dotyczy sposobu percepcji, oceny i interpretacji wydarzeńi zachowań ludzi, całego systemu tworzenia obrazu siebie i innych.Przeżycia, ich rodzaj i intensywność są nieadekwatne do sytuacji, stądpochodzą znaczne trudności opanowania impulsów oraz niepożądanychreakcji.Zaburzenia osobowości stanowią względnie trwałe zahamowanierozwoju osobowości, przejawiające się głównie zakłóceniem prawidłowegofunkcjonowania mechanizmów integracyjno-regulacyjnych (Jakubik, 1999).Tego typu zaburzenia pojawiają się co najmniej w okresiedorastania lub we wczesnym okresie dorosłości.Ale często pojawiają sięjuż w okresie dzieciństwa.Wzorce zachowania są głęboko zakorzenione,trwałe, mało elastyczne.Stąd tak znaczne trudności w kontaktachz innymi oraz poczucie cierpienia, niezrozumienia samej osoby zaburzonej.Uszkadzają one w różnym stopniu życie społeczne i zawodowe.Bezwzględu na to, czy występują w mniejszym lub większym nasileniu, tojednak mają szkodliwy wpływ na każdy aspekt życia osobistego.Sytuacjastaje się o tyle bardziej skomplikowana, iż osoba dotknięta zaburzeniami,nie zdaje sobie z tego sprawy, nie ma świadomości własnej inności .Ciągle wydaje się najbardziej adekwatny opis osobowościzaburzonej dokonany przez wybitnego amerykańskiego praktyka Cleckleya(1985).Wymienia on m.in.następujące cechy tego typu osobowości:- niezdolność do trwałych związków emocjonalnych,- stała drażliwość,- przedmiotowe traktowanie partnera, także w związkachseksualnych,61 62- brak poczucia winy, obwinianie innych i w konsekwencji brakpoczucia odpowiedzialności (winę ponosi coś lub ktoś inny),- częste zachowania antyspołeczne,- nieumiejętność planowania i realizacji celów odległych,skupienie na teraz i zaraz, brak umiejętności czekania,- niezdolność przewidywania skutków własnego zachowania,- nieumiejętność wyciągania wniosków z przesz-łychdoświadczeń i popełnionych błędów,- nietrwałość dążeń, brak konsekwencji i wytrwałości, wielespraw i zadań ma swój początek, ale nie ma zakończenia,- tendencje do szantażowania, wymuszania uległości (takżesamobójstwem),- dysharmonia psychiczna (konflikty wewnętrznespowodowane równoczesnym istnieniem sprzecznychdążeń),- brak wglądu i realnej oceny samego siebie.Zaburzenia osobowości obciążają często samego zaburzonegow mniejszym stopniu niż osoby, które mają z nim codzienne kontakty.Częstotliwość występowania zaburzeń osobowości jest wysokai kształtuje się na poziomie od 4 do 15%, kilkakrotnie częścieju mężczyzn (APA, 1994).Wśród więzniów odsetek osobowościzaburzonych wynosi 20 70% (Casey, 1988, za: Jakubik 1999).Wszystkie podziały dotyczące cech osobowości mają charakter niecałkiem adekwatny, często jedynie porządkujący, a w przypadku podziałuzaburzeń osobowości musimy pamiętać, iż ta sama osoba może spełniaćkryteria wielu różnych typów.Wiąże się to między innymiz faktem, iż poszczególne cechy osobowości mają właściwość zmiennycho charakterze kontinuum [ Pobierz całość w formacie PDF ]