[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.radnadzorczych), a nawet jako sui generis gwiazdy kultury masowej: radia, telewizji, rynkuwydawniczego, estrady, jako celebryci obsługiwani przez jakiś czas wysiłkiem machinymedialnej.A jeśli nawet nie chodzi o korzyści doraźne i wymierne w postaci dóbr i świadczeńściśle materialnych, to w grę wchodzą ich ekwiwalenty społeczne: zdobyta pozycja społeczna(przekładalna na pozycję przetargową, wysokość wynagrodzeń w późniejszychniepolitycznych rolach, na czynniki wsparcia, protekcji lub regulacji zobowiązań w łańcuchuwzajemnych przysług itd., itp.).Stosunek do polityki jest tu właśnie instrumentalny, a nie autoteliczny.Udział w życiupublicznym i własna działalność (ew.kariera) polityczna nie są podyktowane namiętnościamiideologicznymi i politycznymi (choćby takimi jak w motywacji prestiżowej czy władczej albojak w postawie gracza i poszukiwacza przygód), ale zamiarem ustawienia się w życiu,urządzenia się, zagwarantowania sobie pewnych przywilejów lub przynajmniej poprawy iutrwalenia korzystnego statusu społecznego, dopomożenia sobie lub bliskim w interesachgospodarczych itd.Trywialnym przejawem takiej determinacji była swego czasu w Polscepartia zrzeszająca głównie ludzi zainteresowanych umorzeniem własnych długów.Utylitaryzm zawodowcówZ motywacją utylitarną mamy jednak do czynienia nie tylko wtedy, gdy politykatraktowana jest jako zastępcza forma materialnej zapobiegliwości.Innym przykłademutylitarnego, choć nie wyłącznie instrumentalnego, podejścia do działalności politycznej jestspecyficznie pojęty profesjonalizm, zawodowstwo.Zawodowa działalność polityczna jestwówczas oparta na zespoleniu osobistej ambicji zawodowej i zawodowej rzetelności, leczniekoniecznie na zasadzie głębokiego zaangażowania ideowego; pozbawiona jest przy tympotrzeby wyrazistej i jednoznacznej identyfikacji własnej osoby z określoną ideą, doktrynąlub ruchem politycznym.To status i renoma zawodowca, przydatnego do wykwalifikowanychusług w zamian za godną zapłatę, tzn.odpowiedni dochód i pozycję w hierarchii wpływu,znaczenia i szacunku społecznego, jest tu wartością samoistną, nie zaś doraźne zdobycze czyłupy ani też satysfakcje ideowe.Utylitaryzm przystosowawczy i pasożytniczyUtylitarna motywacja uczestnictwa, o ile nie jest wyrazem tak pojętego zawodowstwa,wiąże się zazwyczaj z postawami przystosowawczymi - defensywnymi lub ekspansywnymi;oportunistycznymi lub konformistycznymi.Przejawia się wówczas w dwojakich schematachzachowań.Jednym jest wyrachowanie, oparcie własnych decyzji, zachowań i działań natrzeźwych, mniej lub bardziej dalekosiężnych kalkulacjach.Drugim - żywiołowointuicyjna,koniunkturalna adaptacja do warunków działania i wymagań społecznych, postrzeganych naogół w kategoriach konieczności lub w kategoriach okazji.Patologiczne odmiany motywacji utylitarnej (dorobkiewiczostwo, karierowiczostwo)Motywacja utylitarna, podobnie jak wszystkie inne typy pobudek skłaniających doaktywności, może przybierać również formy patologiczne.Nastawienie na doraźny pożytek ibezpośrednią korzyść związane jest wtedy z lekceważeniem interesów ogółu i kosztówspołecznych własnego działania, a nawet ze świadomym osiąganiem korzyści kosztemzbiorowości i z rozmyślnym działaniem na szkodę ruchu, instytucji.Najbardziej znanepatologie takiego utylitarnego podejścia to trywialne karierowiczostwo (po trupach do celu) iprzywłaszczycielskodestrukcyjna działalność rozmaitych kombinatorów, hochsztaplerów,aferzystów, których malwersacje są możliwe dzięki nadużywaniu władzy lub nieformalnychwpływów i powiązań; a także korupcja.Motywacja ideowa (służebnomisyjna)Związana jest z odczuwaną przez jednostki i całe grupy społeczne potrzebą wiary wokreślone wartości, pragnieniem realizacji wyznawanych zasad i przekonań lub z kombinacjąpotrzeby wiary i potrzeby więzi.Pobudką do podtrzymywania więzi z innymi, dowspółdziałania i pojmowania własnej aktywności, działalności w kategoriach udziału w pracywspólnej jest wzgląd na dobro powszechne - zamiar służenia interesom danej zbiorowości(grupy, wspólnoty, instytucji).Motywacja ideowa wiąże się ze względną bezinteresownością(bezinteresownością w sensie utylitarnym, materialnym, ale już nie w sensiepsychologicznym, gdyż satysfakcje moralne są rodzajem korzyści i nagrody) oraz zpoczuciem posłannictwa lub wręcz z etosem misjonarskim.Podporządkowanie własnego funkcjonowania dobru zbiorowości może oznaczać kilkanietożsamych rodzajów samozaprogramowania [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.radnadzorczych), a nawet jako sui generis gwiazdy kultury masowej: radia, telewizji, rynkuwydawniczego, estrady, jako celebryci obsługiwani przez jakiś czas wysiłkiem machinymedialnej.A jeśli nawet nie chodzi o korzyści doraźne i wymierne w postaci dóbr i świadczeńściśle materialnych, to w grę wchodzą ich ekwiwalenty społeczne: zdobyta pozycja społeczna(przekładalna na pozycję przetargową, wysokość wynagrodzeń w późniejszychniepolitycznych rolach, na czynniki wsparcia, protekcji lub regulacji zobowiązań w łańcuchuwzajemnych przysług itd., itp.).Stosunek do polityki jest tu właśnie instrumentalny, a nie autoteliczny.Udział w życiupublicznym i własna działalność (ew.kariera) polityczna nie są podyktowane namiętnościamiideologicznymi i politycznymi (choćby takimi jak w motywacji prestiżowej czy władczej albojak w postawie gracza i poszukiwacza przygód), ale zamiarem ustawienia się w życiu,urządzenia się, zagwarantowania sobie pewnych przywilejów lub przynajmniej poprawy iutrwalenia korzystnego statusu społecznego, dopomożenia sobie lub bliskim w interesachgospodarczych itd.Trywialnym przejawem takiej determinacji była swego czasu w Polscepartia zrzeszająca głównie ludzi zainteresowanych umorzeniem własnych długów.Utylitaryzm zawodowcówZ motywacją utylitarną mamy jednak do czynienia nie tylko wtedy, gdy politykatraktowana jest jako zastępcza forma materialnej zapobiegliwości.Innym przykłademutylitarnego, choć nie wyłącznie instrumentalnego, podejścia do działalności politycznej jestspecyficznie pojęty profesjonalizm, zawodowstwo.Zawodowa działalność polityczna jestwówczas oparta na zespoleniu osobistej ambicji zawodowej i zawodowej rzetelności, leczniekoniecznie na zasadzie głębokiego zaangażowania ideowego; pozbawiona jest przy tympotrzeby wyrazistej i jednoznacznej identyfikacji własnej osoby z określoną ideą, doktrynąlub ruchem politycznym.To status i renoma zawodowca, przydatnego do wykwalifikowanychusług w zamian za godną zapłatę, tzn.odpowiedni dochód i pozycję w hierarchii wpływu,znaczenia i szacunku społecznego, jest tu wartością samoistną, nie zaś doraźne zdobycze czyłupy ani też satysfakcje ideowe.Utylitaryzm przystosowawczy i pasożytniczyUtylitarna motywacja uczestnictwa, o ile nie jest wyrazem tak pojętego zawodowstwa,wiąże się zazwyczaj z postawami przystosowawczymi - defensywnymi lub ekspansywnymi;oportunistycznymi lub konformistycznymi.Przejawia się wówczas w dwojakich schematachzachowań.Jednym jest wyrachowanie, oparcie własnych decyzji, zachowań i działań natrzeźwych, mniej lub bardziej dalekosiężnych kalkulacjach.Drugim - żywiołowointuicyjna,koniunkturalna adaptacja do warunków działania i wymagań społecznych, postrzeganych naogół w kategoriach konieczności lub w kategoriach okazji.Patologiczne odmiany motywacji utylitarnej (dorobkiewiczostwo, karierowiczostwo)Motywacja utylitarna, podobnie jak wszystkie inne typy pobudek skłaniających doaktywności, może przybierać również formy patologiczne.Nastawienie na doraźny pożytek ibezpośrednią korzyść związane jest wtedy z lekceważeniem interesów ogółu i kosztówspołecznych własnego działania, a nawet ze świadomym osiąganiem korzyści kosztemzbiorowości i z rozmyślnym działaniem na szkodę ruchu, instytucji.Najbardziej znanepatologie takiego utylitarnego podejścia to trywialne karierowiczostwo (po trupach do celu) iprzywłaszczycielskodestrukcyjna działalność rozmaitych kombinatorów, hochsztaplerów,aferzystów, których malwersacje są możliwe dzięki nadużywaniu władzy lub nieformalnychwpływów i powiązań; a także korupcja.Motywacja ideowa (służebnomisyjna)Związana jest z odczuwaną przez jednostki i całe grupy społeczne potrzebą wiary wokreślone wartości, pragnieniem realizacji wyznawanych zasad i przekonań lub z kombinacjąpotrzeby wiary i potrzeby więzi.Pobudką do podtrzymywania więzi z innymi, dowspółdziałania i pojmowania własnej aktywności, działalności w kategoriach udziału w pracywspólnej jest wzgląd na dobro powszechne - zamiar służenia interesom danej zbiorowości(grupy, wspólnoty, instytucji).Motywacja ideowa wiąże się ze względną bezinteresownością(bezinteresownością w sensie utylitarnym, materialnym, ale już nie w sensiepsychologicznym, gdyż satysfakcje moralne są rodzajem korzyści i nagrody) oraz zpoczuciem posłannictwa lub wręcz z etosem misjonarskim.Podporządkowanie własnego funkcjonowania dobru zbiorowości może oznaczać kilkanietożsamych rodzajów samozaprogramowania [ Pobierz całość w formacie PDF ]