[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyniesienie swezawdzięczał w dużym stopniu bratu - arcybiskupowi Trewiru.Doszedłszy do korony, zaczął podobnie jak poprzednicy rozglądać się za możliwością wzmocnieniaswojej pozycji w drodze powiększenia posiadłości rodowych.Sprzyjało mu szczęście.W Czechach toczyła się bowiem wojna domowa, a miejscowa szlachta, która tak jeszcze niedawno popierałaHenryka Karynckiego przeciwko Habsburgom, teraz zaproponowała koronę synowi Henryka Vii,Janowi Luksemburskiemu.Propozycja została oczywiście przyjęta i Jan uzyskał od ojca inwestyturę naCzechy (1310R).Musiał jednak prowadzić walkę ze swym rywalem, zanim ostatecznie udało mu sięosiąść na stałe w Pradze.Henryk Vii sięgapo koronę cesarskąZdobycz czeska zaspokoiła terytorialne ambicje Henryka Vii i pozwoliła mu zająć się zaniedbaną przezpoprzedników sprawą korony cesarskiej.Jej uzyskanie miało podówczas dla niego duże znaczenie zewzględu na konieczność podniesienia prestiżu Rzeszy wobec Francji, wysuwającej się na czoło państwzachodnioeuropejskich.Wyprawa "rzymska" została podjęta w pazdzierniku 1310 r.Już jednak w północnych Włoszechwystąpiły nieprzewidziane trudności.Wypływały one z chwiejnego stanowiska papieża Klemensa V,niechęci Andegawenów neapolitańskich, nieprzychylnie obserwujących rywala pojawiającego się naPółwyspie, wreszcie - walk między miejscowymi stronnictwami gwelfów i gibellinów.Mimo to udało sięHenrykowi Vii przy entuzjazmie tłumów odbyć w Mediolanie (24 Xii 1310R) koronację lombardzkąkoroną żelazną.Dał się jednak rychło wciągnąć w miejscowe spory, nie znając bowiem tamtejszychstosunków, nie potrafił stanąć ponad partiami.Stało się to przyczyną dłuższego pozostania króla w Lombardii, tak że dopiero w początkach 1312 r.mógł podjąć dalszy marsz w kierunku Rzymu.Kiedy wreszcie stanął pod jego murami, mieszkańcypoparci przez Andegawenów stawili mu opór.Nie mogąc opanować całego miasta Henryk musiałzadowolić się zajęciem Lateranu i tam 29 czerwca 1312 r.odbył koronację cesarską.Zimę 1312-1313 r.nowy cesarz strawił w Toskanii na walce z opozycją.Równocześnie jednak zbierałsiły do generalnej rozprawy z Andegawenami.Zawarł więc sojusz z Fryderykiem Sycylijskim i zacząłściągać posiłki z Niemiec.W trakcie tych przygotowań, nie przyzwyczajony do miejscowego klimatu,zapadł na zdrowiu i 24 sierpnia 1313 zakończył życie.Bezkrólewie 1313-1314Niespodziewana śmierć cesarza została odczuta jako katastrofa zarówno przez gibellinów włoskich, jakprzez tych wszystkich w Niemczech, którzy marzyli o odrodzeniu Cesarstwa, a wraz z nim -międzynarodowego znaczenia Rzeszy.Wśród elektorów naradzających się w sprawie następstwa brakbyło jedności.Oba rody: Habsburgów i Luksemburgów były zbyt potężne, aby mogły wzbudzaćzaufanie wyborców spekulujących na słabości Rzeszy.Toteż bezkrólewie ciągnęło się przeszło rok ibyło wypełnione zabiegami ze strony różnych kandydatów.Wreszcie 19 pazdziernika 1314 r.doszło do niezgodnej elekcji.Z dwóch wymienionych kandydatówFryderyk Piękny, syn Albrechta Habsburga, otrzymał dwa głosy, podczas gdy w dniu następnym jegoprzeciwnicy w liczbie czterech wypowiedzieli się za Ludwikiem Wittelsbachem, księciemgórnobawarskim.Między obu elektami, z których każdy uważał się za legalnego władcę, rozpoczęła sięwojna.Na jej przebiegu zaważyła w dużym stopniu porażka habsburska w Szwajcarii.Kantony szwajcarskiew walce o emancypacjęSzwajcaria, alpejska prowincja Rzeszy zamieszkana przez wolną ludność góralską, nabrała większegoznaczenia z chwilą powstania w Xiii w.nowej drogi do Włoch przez Przełęcz Zw.Gotharda.Wówczasto bowiem cesarz Fryderyk Ii wyjął dwa leśne kantony, Uri i Schwyz, w których posiadaniu byłodojście do wspomnianej przełęczy, spod władzy miejscowego landgrafa, hrabiego z Habsburga, iuzależnił bezpośrednio od siebie.Przywilej ten w okresie Wielkiego Bezkrólewia równał się zupełnejniezależności.Przeto Habsburgowie zwalczali go zacięcie.Zdobywszy zaś koronę królewską, wzmoglinacisk na Szwajcarów.Nic więc dziwnego, że w tych warunkach w 1291 r., po śmierci Rudolfa, trzy kantony szwajcarskie -Uri, Schwyz i Unterwalden - zawiązały konfederację w celu obrony swych praw.Losy konfederacjibyły związane z sytuacją polityczną Habsburgów.Podczas bowiem gdy uzyskanie korony przezAlbrechta spowodowało unieważnienie przywilejów szwajcarskich, przejście jej w ręce AdolfaNassauskiego czy Henryka Luksemburskiego stanowiło gwarancję zatwierdzenia dawnych swobód.W czasie bezkrólewia po Henryku Vii Habsburgowie rozpoczęli walkę z wolnymi kantonami, pragnączmusić je siłą do uległości.Ponieważ jednak w obronie zagrożonych swobód porwała za broń całaludność, walka zaczęła się przeciągać.Dla stłumienia ruchu powstańczego Fryderyk Piękny wysłałswego brata Leopolda na czele silnej armii.Usiłował on drogą nad jeziorem Ageri przedostać się naterytorium kantonu Schwyz.W górskim jednak wąwozie Morgarten Szwajcarzy, wykorzystującwłaściwości terenu, zaskoczyli armię Leopolda i zadali jej 15 listopada 1315 r.druzgocącą klęskę. Zmusiła ona Habsburgów do zaniechania walki i uczyniła zwycięskie kantony ośrodkiem skupiającympozostałe obszary górskie, które zaczynały się z wolna wyzwalać spod jarzma feudalnego.Zatarg Ludwika Bawarskiegoz PapiestwemZwycięstwo Szwajcarów wzmocniło znacznie pozycję Ludwika Bawarskiego.Mimo to wojna międzyobu pretendentami do korony niemieckiej trwała nadal i dopiero zwycięstwo Ludwika w bitwie podMuhldorfem 28 września 1322 r.oraz wzięcie do niewoli Fryderyka Pięknego zadecydowały o triumfieBawarczyka.Z kolei jednak wyłoniły się inne trudności.Oto bowiem papież Jan Xxii, który dotychczas zachowywałneutralność i wojnę domową w Niemczech wykorzystywał dla wzmocnienia własnej pozycji weWłoszech, z chwilą gdy zwycięski Ludwik wysłał na Półwysep swego wikariusza, zdeklarował sięzdecydowanie przeciwko królowi.Zażądał mianowicie złożenia przezeń korony w ciągu trzech miesięcyi poddania się w tej sprawie decyzjom papieskim.Kiedy zaś Ludwik odrzucił powyższe roszczenia, JanXxii rzucił nań klątwę.Nie rozstrzygnęła ona sporu, bowiem król odwołał się od decyzji papieża dosoboru, a ze swej strony oskarżył Jana Xxii o herezję.Stało się to powodem długotrwałego sporu, któryprzekształcił się w ostry zatarg dotyczący wzajemnego stosunku władzy duchownej i świeckiej.Ofensywę ideologiczną zapoczątkował Marsyliusz z Padwy, dawny rektor Sorbony, który w swoimtraktacie polemicznym pt.Defensor pacis starał się dostarczyć Ludwikowi argumentów w jego walce zpapieżem [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Wyniesienie swezawdzięczał w dużym stopniu bratu - arcybiskupowi Trewiru.Doszedłszy do korony, zaczął podobnie jak poprzednicy rozglądać się za możliwością wzmocnieniaswojej pozycji w drodze powiększenia posiadłości rodowych.Sprzyjało mu szczęście.W Czechach toczyła się bowiem wojna domowa, a miejscowa szlachta, która tak jeszcze niedawno popierałaHenryka Karynckiego przeciwko Habsburgom, teraz zaproponowała koronę synowi Henryka Vii,Janowi Luksemburskiemu.Propozycja została oczywiście przyjęta i Jan uzyskał od ojca inwestyturę naCzechy (1310R).Musiał jednak prowadzić walkę ze swym rywalem, zanim ostatecznie udało mu sięosiąść na stałe w Pradze.Henryk Vii sięgapo koronę cesarskąZdobycz czeska zaspokoiła terytorialne ambicje Henryka Vii i pozwoliła mu zająć się zaniedbaną przezpoprzedników sprawą korony cesarskiej.Jej uzyskanie miało podówczas dla niego duże znaczenie zewzględu na konieczność podniesienia prestiżu Rzeszy wobec Francji, wysuwającej się na czoło państwzachodnioeuropejskich.Wyprawa "rzymska" została podjęta w pazdzierniku 1310 r.Już jednak w północnych Włoszechwystąpiły nieprzewidziane trudności.Wypływały one z chwiejnego stanowiska papieża Klemensa V,niechęci Andegawenów neapolitańskich, nieprzychylnie obserwujących rywala pojawiającego się naPółwyspie, wreszcie - walk między miejscowymi stronnictwami gwelfów i gibellinów.Mimo to udało sięHenrykowi Vii przy entuzjazmie tłumów odbyć w Mediolanie (24 Xii 1310R) koronację lombardzkąkoroną żelazną.Dał się jednak rychło wciągnąć w miejscowe spory, nie znając bowiem tamtejszychstosunków, nie potrafił stanąć ponad partiami.Stało się to przyczyną dłuższego pozostania króla w Lombardii, tak że dopiero w początkach 1312 r.mógł podjąć dalszy marsz w kierunku Rzymu.Kiedy wreszcie stanął pod jego murami, mieszkańcypoparci przez Andegawenów stawili mu opór.Nie mogąc opanować całego miasta Henryk musiałzadowolić się zajęciem Lateranu i tam 29 czerwca 1312 r.odbył koronację cesarską.Zimę 1312-1313 r.nowy cesarz strawił w Toskanii na walce z opozycją.Równocześnie jednak zbierałsiły do generalnej rozprawy z Andegawenami.Zawarł więc sojusz z Fryderykiem Sycylijskim i zacząłściągać posiłki z Niemiec.W trakcie tych przygotowań, nie przyzwyczajony do miejscowego klimatu,zapadł na zdrowiu i 24 sierpnia 1313 zakończył życie.Bezkrólewie 1313-1314Niespodziewana śmierć cesarza została odczuta jako katastrofa zarówno przez gibellinów włoskich, jakprzez tych wszystkich w Niemczech, którzy marzyli o odrodzeniu Cesarstwa, a wraz z nim -międzynarodowego znaczenia Rzeszy.Wśród elektorów naradzających się w sprawie następstwa brakbyło jedności.Oba rody: Habsburgów i Luksemburgów były zbyt potężne, aby mogły wzbudzaćzaufanie wyborców spekulujących na słabości Rzeszy.Toteż bezkrólewie ciągnęło się przeszło rok ibyło wypełnione zabiegami ze strony różnych kandydatów.Wreszcie 19 pazdziernika 1314 r.doszło do niezgodnej elekcji.Z dwóch wymienionych kandydatówFryderyk Piękny, syn Albrechta Habsburga, otrzymał dwa głosy, podczas gdy w dniu następnym jegoprzeciwnicy w liczbie czterech wypowiedzieli się za Ludwikiem Wittelsbachem, księciemgórnobawarskim.Między obu elektami, z których każdy uważał się za legalnego władcę, rozpoczęła sięwojna.Na jej przebiegu zaważyła w dużym stopniu porażka habsburska w Szwajcarii.Kantony szwajcarskiew walce o emancypacjęSzwajcaria, alpejska prowincja Rzeszy zamieszkana przez wolną ludność góralską, nabrała większegoznaczenia z chwilą powstania w Xiii w.nowej drogi do Włoch przez Przełęcz Zw.Gotharda.Wówczasto bowiem cesarz Fryderyk Ii wyjął dwa leśne kantony, Uri i Schwyz, w których posiadaniu byłodojście do wspomnianej przełęczy, spod władzy miejscowego landgrafa, hrabiego z Habsburga, iuzależnił bezpośrednio od siebie.Przywilej ten w okresie Wielkiego Bezkrólewia równał się zupełnejniezależności.Przeto Habsburgowie zwalczali go zacięcie.Zdobywszy zaś koronę królewską, wzmoglinacisk na Szwajcarów.Nic więc dziwnego, że w tych warunkach w 1291 r., po śmierci Rudolfa, trzy kantony szwajcarskie -Uri, Schwyz i Unterwalden - zawiązały konfederację w celu obrony swych praw.Losy konfederacjibyły związane z sytuacją polityczną Habsburgów.Podczas bowiem gdy uzyskanie korony przezAlbrechta spowodowało unieważnienie przywilejów szwajcarskich, przejście jej w ręce AdolfaNassauskiego czy Henryka Luksemburskiego stanowiło gwarancję zatwierdzenia dawnych swobód.W czasie bezkrólewia po Henryku Vii Habsburgowie rozpoczęli walkę z wolnymi kantonami, pragnączmusić je siłą do uległości.Ponieważ jednak w obronie zagrożonych swobód porwała za broń całaludność, walka zaczęła się przeciągać.Dla stłumienia ruchu powstańczego Fryderyk Piękny wysłałswego brata Leopolda na czele silnej armii.Usiłował on drogą nad jeziorem Ageri przedostać się naterytorium kantonu Schwyz.W górskim jednak wąwozie Morgarten Szwajcarzy, wykorzystującwłaściwości terenu, zaskoczyli armię Leopolda i zadali jej 15 listopada 1315 r.druzgocącą klęskę. Zmusiła ona Habsburgów do zaniechania walki i uczyniła zwycięskie kantony ośrodkiem skupiającympozostałe obszary górskie, które zaczynały się z wolna wyzwalać spod jarzma feudalnego.Zatarg Ludwika Bawarskiegoz PapiestwemZwycięstwo Szwajcarów wzmocniło znacznie pozycję Ludwika Bawarskiego.Mimo to wojna międzyobu pretendentami do korony niemieckiej trwała nadal i dopiero zwycięstwo Ludwika w bitwie podMuhldorfem 28 września 1322 r.oraz wzięcie do niewoli Fryderyka Pięknego zadecydowały o triumfieBawarczyka.Z kolei jednak wyłoniły się inne trudności.Oto bowiem papież Jan Xxii, który dotychczas zachowywałneutralność i wojnę domową w Niemczech wykorzystywał dla wzmocnienia własnej pozycji weWłoszech, z chwilą gdy zwycięski Ludwik wysłał na Półwysep swego wikariusza, zdeklarował sięzdecydowanie przeciwko królowi.Zażądał mianowicie złożenia przezeń korony w ciągu trzech miesięcyi poddania się w tej sprawie decyzjom papieskim.Kiedy zaś Ludwik odrzucił powyższe roszczenia, JanXxii rzucił nań klątwę.Nie rozstrzygnęła ona sporu, bowiem król odwołał się od decyzji papieża dosoboru, a ze swej strony oskarżył Jana Xxii o herezję.Stało się to powodem długotrwałego sporu, któryprzekształcił się w ostry zatarg dotyczący wzajemnego stosunku władzy duchownej i świeckiej.Ofensywę ideologiczną zapoczątkował Marsyliusz z Padwy, dawny rektor Sorbony, który w swoimtraktacie polemicznym pt.Defensor pacis starał się dostarczyć Ludwikowi argumentów w jego walce zpapieżem [ Pobierz całość w formacie PDF ]