[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To te same pod Gołębiem z taką furią nacierały.Stare muszą być pułki.A on sam, Czarniecki, wesół, dufny?- Tak dufny, jakoby to on pod Gołębiem rozgromił.Teraz tym bardziej musiały się serca w nich podnieść, bo o gołębskiej już zapomnieli, a krasiczyńską wiktorią się chwalą.Wasza królewska mość! co mi kazał Czarniecki powtórzyć, tom powtórzył, ale gdym już wyjeżdżał, zbliżył się do mnie ktoś ze starszyzny, człek potężny, stary, i rzekł mi, iż jest ten, który wiekopomnego Gustawa Adolfa w ręcznym boju rozciągnął.Siła i przeciwko waszej królewskiej mości bluźnił, inni zaś mu wtórowali.Tak oni się chełpią! Odjechałem wśród urągań i wymyślań.- Mniejsza z tym! - odparł Karol Gustaw.- Czarniecki nie rozbity i wojska już zebrał, to grunt.Tym spieszniej musimy iść naprzód, aby polskiego Dariusza jak najprędzej dosięgnąć.Waszmościom wolno już odejść.Wojsku rozgłosić, że owe pułki od kup chłopskich na oparzeliskach zginęły.Idziemy naprzód!Oficerowie wyszli, Karol Gustaw został sam.Przez czas jakiś dumał posępnie.Miałożby zwycięstwo pod Gołębiem żadnych owoców nie przynieść, położenia nie zmienić, owszem, większą tylko zaciekłość w całym tym kraju rozbudzić?Karol Gustaw wobec wojska i jenerałów okazywał zawsze pewność siebie i wiarę, ale gdy został sam i poczynał rozmyślać o tej wojnie, jaka się od początku łatwo zaczęła, a coraz trudniejszą stawała - nieraz ogarniało go zwątpienie.Wszystkie wypadki przedstawiały mu się jakoś dziwnie.Często wyjścia nie widział, końca nie mógł odgadnąć.Czasem zdawało mu się, że jest jako człowiek, który wszedłszy z brzegu morskiego w wodę, czuje, że za każdym krokiem głębiej schodzi i wkrótce straci grunt pod nogami.Lecz wierzył w gwiazdy.I teraz więc podszedł do okna, aby na swoją wybraną popatrzyć, na tę właściwie, która w Wielkim Wozie, czyli w Niedźwiedzicy, najwyższe miejsce zajmuje i świeci najmocniej.Niebo było pogodne, więc i w tej chwili płonęła jaskrawo, migotała się na błękitno i czerwono - z dala tylko, poniżej, na ciemnym granacie nieba, czerniła się jako wąż samotna chmura, od której szły jakby ramiona, jakby gałęzie, jakby macki morskiego potworu i zdawały się coraz zbliżać ku królewskiej gwieździe [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.- To te same pod Gołębiem z taką furią nacierały.Stare muszą być pułki.A on sam, Czarniecki, wesół, dufny?- Tak dufny, jakoby to on pod Gołębiem rozgromił.Teraz tym bardziej musiały się serca w nich podnieść, bo o gołębskiej już zapomnieli, a krasiczyńską wiktorią się chwalą.Wasza królewska mość! co mi kazał Czarniecki powtórzyć, tom powtórzył, ale gdym już wyjeżdżał, zbliżył się do mnie ktoś ze starszyzny, człek potężny, stary, i rzekł mi, iż jest ten, który wiekopomnego Gustawa Adolfa w ręcznym boju rozciągnął.Siła i przeciwko waszej królewskiej mości bluźnił, inni zaś mu wtórowali.Tak oni się chełpią! Odjechałem wśród urągań i wymyślań.- Mniejsza z tym! - odparł Karol Gustaw.- Czarniecki nie rozbity i wojska już zebrał, to grunt.Tym spieszniej musimy iść naprzód, aby polskiego Dariusza jak najprędzej dosięgnąć.Waszmościom wolno już odejść.Wojsku rozgłosić, że owe pułki od kup chłopskich na oparzeliskach zginęły.Idziemy naprzód!Oficerowie wyszli, Karol Gustaw został sam.Przez czas jakiś dumał posępnie.Miałożby zwycięstwo pod Gołębiem żadnych owoców nie przynieść, położenia nie zmienić, owszem, większą tylko zaciekłość w całym tym kraju rozbudzić?Karol Gustaw wobec wojska i jenerałów okazywał zawsze pewność siebie i wiarę, ale gdy został sam i poczynał rozmyślać o tej wojnie, jaka się od początku łatwo zaczęła, a coraz trudniejszą stawała - nieraz ogarniało go zwątpienie.Wszystkie wypadki przedstawiały mu się jakoś dziwnie.Często wyjścia nie widział, końca nie mógł odgadnąć.Czasem zdawało mu się, że jest jako człowiek, który wszedłszy z brzegu morskiego w wodę, czuje, że za każdym krokiem głębiej schodzi i wkrótce straci grunt pod nogami.Lecz wierzył w gwiazdy.I teraz więc podszedł do okna, aby na swoją wybraną popatrzyć, na tę właściwie, która w Wielkim Wozie, czyli w Niedźwiedzicy, najwyższe miejsce zajmuje i świeci najmocniej.Niebo było pogodne, więc i w tej chwili płonęła jaskrawo, migotała się na błękitno i czerwono - z dala tylko, poniżej, na ciemnym granacie nieba, czerniła się jako wąż samotna chmura, od której szły jakby ramiona, jakby gałęzie, jakby macki morskiego potworu i zdawały się coraz zbliżać ku królewskiej gwieździe [ Pobierz całość w formacie PDF ]