[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podobne incydenty i zajścia miały miejsce 3 i 4 maja również w innych miastach (najbardziej gwałtowny obrót przybierając w Łodzi i Wrocławiu).Były ofiary śmiertelne.Wiele osób zostało rannych.13 VI 1946 r.wydano dekret „o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy państwa” (zwany potocznie małym kodeksem karnym).Wprowadzał on surowe sankcje a w praktyce obowiązywał do końca lat sześćdziesiątych.W atmosferze terroru 30 VI 1946 r.odbyło się referendum.Zakończyło się ono klęską partii tzw.bloku demokratycznego: PPR, PPS, SL i SD.Społeczeństwo Polski poparło jedynie trzecie pytanie głosowania, wyraźnie odrzucając dwa pierwsze.Władze sfałszowały jednak wyniki referendum i w oficjalnych komunikatach podawano, że Polacy w głosowaniu poparli wszystkie trzy pytania.Według danych Generalnego Komisarza Głosowania Ludowego z 12 VII 1946 r.spośród 13 160451 osób uprawnionych do udziału w referendum, głosowało 11 857968 osób (90,1%), które oddały 11 530 551 głosów ważnych (97,2%) i 327 435 nieważnych (2,8%).Na pierwsze pytanie miało paść 7 844 552 (68%) głosy twierdzące i 3 686 029 (32%) przeczących, na drugie pytanie 8 896 105 (77,2%) głosów twierdzących i 2 634 446 (22,8%) przeczących, a na trzecie pytanie 10 534 697 (91,4%) głosów twierdzących i 995 854 (8,6%) przeczących.Tymczasem rzeczywiste wyniki referendum były dla PPR i jej sojuszników zdecydowanie niekorzystne: na pierwsze pytanie „tak” odpowiedziało 26,9% biorących udział w głosowaniu, na drugie — 42% i na trzecie 66,9%.Partie bloku osiągnęły najgorszy rezultat w województwach: poznańskim, krakowskim, rzeszowskim, lubelskim, pomorskim, warszawskim i łódzkim; najlepszy natomiast — na Ziemiach Odzyskanych.Fałszerstwo wyborcze dokonane przez PPR i władze bezpieczeństwa dotyczyło wszystkich pytań referendum.W przypadku pierwszego pytania do rzeczywistych wyników głosowania dopisano 41,1% odpowiedzi „tak”, drugiego — 35% i trzeciego — 24,5%.9.Prowokacja kielecka4 VII 1946 r., doszło do pogromu w Kielcach.Podobne wydarzenia miały miejsce w pierwszych latach powojennych m.in.w Rzeszowie i Krakowie, a mniejsze ekscesy odnotowano w Radomiu, Chełmie, Częstochowie i Chrzanowie.Antyżydowskie nastroje opinii publicznej wiązały się z udziałem Żydów w strukturach nowej władzy, szczególnie we władzach bezpieczeństwa (było ich tam około 2%, w kierownictwie około 13%).Szacuje się, że w wyniku zabójstw w latach powojennych zginęło w Polsce około 800-900 Żydów.W kieleckim pogromie zginęło 39 Żydów i 2 Polaków, a 40 osób odniosło rany.Wyrokiem Sądu Wojskowego skazano na karę śmierci 9 uczestników pogromu kieleckiego, a 3 na kary długoletniego więzienia.Zajścia antyżydowskie w Kielcach były prowokacją sowiecką, zorganizowaną dla odwrócenia uwagi Zachodu od sfałszowanego referendum w Polsce i od niewygodnej dla Rosji debaty nad Katyniem w czasie Procesu Norymberskiego.Badania naukowców i innych autorów, próbujących odkryć prawdziwe kulisy zbrodniczych zajść kieleckich (m.in.książka znakomitego reportera Krzysztofa Kąkolewskiego Umarły cmentarz), całkowicie obaliły twierdzenia komunistycznej propagandy o rzekomej roli „reakcyjnego podziemia”, andersowców itp.w przygotowaniu napaści na Żydów.Nie zdołano udowodnić tej roli, pomimo, stosowania tortur wobec uwięzionych, zastraszania świadków i adwokatów w zorganizowanym i sfabrykowanym przez reżim procesie rzekomych winowajców - procesie, w którym nie skazano żadnego z faktycznych sprawców kieleckich zajść antyżydowskich.Z nagromadzonych przez dziesięciolecia świadectw wyraźnie wyłania się faktyczna sprawcza rola NKWD w zbrodni kieleckiej.Tej roli podporządkowane były uczestniczące w zajściach kieleckich różne komunistyczne „siły porządku”, w tym wojsko, milicja, KBW (Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego).Przebieg zajść kieleckichPod pretekstem szukania rzekomo zaginionego chłopca, Henryka Błaszczyka, do domu na Plantach, w którym mieszkała liczna grupa Żydów, dwukrotnie wchodzili w różnych fazach milicjanci, wojsko, KBW, oficerowie wywiadu wojskowego i sześciu współdziałających z nimi cywilów.Innych osób nie wpuszczano, umundurowani chcieli bowiem sami obrabować upatrzone ofiary.Krzysztof Kąkolewski na dowód premedytacji, z jaką przeprowadzono całą zbrodniczą akcję, podaje fakt, że Żydzi byli wyraźnie mordowani wybiórczo.W pierwszej kolejności zastrzelono trzy osoby: rabina Kahande, najbogatszego kieleckiego kupca, pragnącego reaktywować w mieście działalność handlową (a więc ożywić „kapitalizm” w Kielcach), i adwokata, upominającego się o żydowskie mienie zagrabione w czasie wojny.Rabina zastrzelił niezidentyfikowany oficer.Wszystkie zabójstwa zostały popełnione przez wojsko, milicję i wspomnianych sześciu cywilów, prawdopodobnie należących do specjalnych oddziałów, powołanych przez wojsko dla celów dywersyjnych.Pomimo skoncentrowania w Kielcach wielkich jednostek wojska, milicji, UB, KBW i oddziałów sowieckich, przez wiele godzin świadomie nie zorganizowano skutecznej pomocy dla Żydów osaczonych w budynku na Plantach.Szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, major Władysław Subczyński (był agentem sowieckim jeszcze w okresie przedwojennym, uratował się od wszelkiej odpowiedzialności dzięki stanowczej interwencji władz sowieckich w jego sprawie; później zrobił przyśpieszoną karierę wojskową, mimo braku nawet matury - zdał ją dopiero w 1956 roku), odmówił wysłania na miejsce gromadzenia się tłumu kompanii szturmowej WUBP pod pretekstem, że żołnierze są zmęczeni nocną akcją w terenie.Uniemożliwiono przybycie na miejsce zajść przedstawicieli duchowieństwa i prokuratora.Zbierający się tam tłum nigdy nie był większy niż paręset osób.Bezczynność stacjonujących w mieście wielkich jednostek wojskowych polskich i sowieckich (przy równoczesnym udziale niektórych przedstawicieli oficjalnych „sił porządku” w mordach) spowodowała zabicie kilkudziesięciu Żydów.Szczegółowo udokumentowaną ocenę na temat udziału NKWD przyniosła wydana w 1982 roku w Nowym Jorku książka Michaela Chęcińskiego - Poland.Communism - Nationalism - Antisemitism [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Podobne incydenty i zajścia miały miejsce 3 i 4 maja również w innych miastach (najbardziej gwałtowny obrót przybierając w Łodzi i Wrocławiu).Były ofiary śmiertelne.Wiele osób zostało rannych.13 VI 1946 r.wydano dekret „o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy państwa” (zwany potocznie małym kodeksem karnym).Wprowadzał on surowe sankcje a w praktyce obowiązywał do końca lat sześćdziesiątych.W atmosferze terroru 30 VI 1946 r.odbyło się referendum.Zakończyło się ono klęską partii tzw.bloku demokratycznego: PPR, PPS, SL i SD.Społeczeństwo Polski poparło jedynie trzecie pytanie głosowania, wyraźnie odrzucając dwa pierwsze.Władze sfałszowały jednak wyniki referendum i w oficjalnych komunikatach podawano, że Polacy w głosowaniu poparli wszystkie trzy pytania.Według danych Generalnego Komisarza Głosowania Ludowego z 12 VII 1946 r.spośród 13 160451 osób uprawnionych do udziału w referendum, głosowało 11 857968 osób (90,1%), które oddały 11 530 551 głosów ważnych (97,2%) i 327 435 nieważnych (2,8%).Na pierwsze pytanie miało paść 7 844 552 (68%) głosy twierdzące i 3 686 029 (32%) przeczących, na drugie pytanie 8 896 105 (77,2%) głosów twierdzących i 2 634 446 (22,8%) przeczących, a na trzecie pytanie 10 534 697 (91,4%) głosów twierdzących i 995 854 (8,6%) przeczących.Tymczasem rzeczywiste wyniki referendum były dla PPR i jej sojuszników zdecydowanie niekorzystne: na pierwsze pytanie „tak” odpowiedziało 26,9% biorących udział w głosowaniu, na drugie — 42% i na trzecie 66,9%.Partie bloku osiągnęły najgorszy rezultat w województwach: poznańskim, krakowskim, rzeszowskim, lubelskim, pomorskim, warszawskim i łódzkim; najlepszy natomiast — na Ziemiach Odzyskanych.Fałszerstwo wyborcze dokonane przez PPR i władze bezpieczeństwa dotyczyło wszystkich pytań referendum.W przypadku pierwszego pytania do rzeczywistych wyników głosowania dopisano 41,1% odpowiedzi „tak”, drugiego — 35% i trzeciego — 24,5%.9.Prowokacja kielecka4 VII 1946 r., doszło do pogromu w Kielcach.Podobne wydarzenia miały miejsce w pierwszych latach powojennych m.in.w Rzeszowie i Krakowie, a mniejsze ekscesy odnotowano w Radomiu, Chełmie, Częstochowie i Chrzanowie.Antyżydowskie nastroje opinii publicznej wiązały się z udziałem Żydów w strukturach nowej władzy, szczególnie we władzach bezpieczeństwa (było ich tam około 2%, w kierownictwie około 13%).Szacuje się, że w wyniku zabójstw w latach powojennych zginęło w Polsce około 800-900 Żydów.W kieleckim pogromie zginęło 39 Żydów i 2 Polaków, a 40 osób odniosło rany.Wyrokiem Sądu Wojskowego skazano na karę śmierci 9 uczestników pogromu kieleckiego, a 3 na kary długoletniego więzienia.Zajścia antyżydowskie w Kielcach były prowokacją sowiecką, zorganizowaną dla odwrócenia uwagi Zachodu od sfałszowanego referendum w Polsce i od niewygodnej dla Rosji debaty nad Katyniem w czasie Procesu Norymberskiego.Badania naukowców i innych autorów, próbujących odkryć prawdziwe kulisy zbrodniczych zajść kieleckich (m.in.książka znakomitego reportera Krzysztofa Kąkolewskiego Umarły cmentarz), całkowicie obaliły twierdzenia komunistycznej propagandy o rzekomej roli „reakcyjnego podziemia”, andersowców itp.w przygotowaniu napaści na Żydów.Nie zdołano udowodnić tej roli, pomimo, stosowania tortur wobec uwięzionych, zastraszania świadków i adwokatów w zorganizowanym i sfabrykowanym przez reżim procesie rzekomych winowajców - procesie, w którym nie skazano żadnego z faktycznych sprawców kieleckich zajść antyżydowskich.Z nagromadzonych przez dziesięciolecia świadectw wyraźnie wyłania się faktyczna sprawcza rola NKWD w zbrodni kieleckiej.Tej roli podporządkowane były uczestniczące w zajściach kieleckich różne komunistyczne „siły porządku”, w tym wojsko, milicja, KBW (Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego).Przebieg zajść kieleckichPod pretekstem szukania rzekomo zaginionego chłopca, Henryka Błaszczyka, do domu na Plantach, w którym mieszkała liczna grupa Żydów, dwukrotnie wchodzili w różnych fazach milicjanci, wojsko, KBW, oficerowie wywiadu wojskowego i sześciu współdziałających z nimi cywilów.Innych osób nie wpuszczano, umundurowani chcieli bowiem sami obrabować upatrzone ofiary.Krzysztof Kąkolewski na dowód premedytacji, z jaką przeprowadzono całą zbrodniczą akcję, podaje fakt, że Żydzi byli wyraźnie mordowani wybiórczo.W pierwszej kolejności zastrzelono trzy osoby: rabina Kahande, najbogatszego kieleckiego kupca, pragnącego reaktywować w mieście działalność handlową (a więc ożywić „kapitalizm” w Kielcach), i adwokata, upominającego się o żydowskie mienie zagrabione w czasie wojny.Rabina zastrzelił niezidentyfikowany oficer.Wszystkie zabójstwa zostały popełnione przez wojsko, milicję i wspomnianych sześciu cywilów, prawdopodobnie należących do specjalnych oddziałów, powołanych przez wojsko dla celów dywersyjnych.Pomimo skoncentrowania w Kielcach wielkich jednostek wojska, milicji, UB, KBW i oddziałów sowieckich, przez wiele godzin świadomie nie zorganizowano skutecznej pomocy dla Żydów osaczonych w budynku na Plantach.Szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, major Władysław Subczyński (był agentem sowieckim jeszcze w okresie przedwojennym, uratował się od wszelkiej odpowiedzialności dzięki stanowczej interwencji władz sowieckich w jego sprawie; później zrobił przyśpieszoną karierę wojskową, mimo braku nawet matury - zdał ją dopiero w 1956 roku), odmówił wysłania na miejsce gromadzenia się tłumu kompanii szturmowej WUBP pod pretekstem, że żołnierze są zmęczeni nocną akcją w terenie.Uniemożliwiono przybycie na miejsce zajść przedstawicieli duchowieństwa i prokuratora.Zbierający się tam tłum nigdy nie był większy niż paręset osób.Bezczynność stacjonujących w mieście wielkich jednostek wojskowych polskich i sowieckich (przy równoczesnym udziale niektórych przedstawicieli oficjalnych „sił porządku” w mordach) spowodowała zabicie kilkudziesięciu Żydów.Szczegółowo udokumentowaną ocenę na temat udziału NKWD przyniosła wydana w 1982 roku w Nowym Jorku książka Michaela Chęcińskiego - Poland.Communism - Nationalism - Antisemitism [ Pobierz całość w formacie PDF ]