[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Te usilne próby zapanowania nad emocjonalnymzamieszaniem mogą się te\ zwrócić w innym kierunku - \eby w ogóle nie jeść.Mo\e to byćsposób, który daje im poczucie pewnej przynajmniej kontroli nad przytłaczającymi je uczuciami .Połączenie niskiej świadomości własnych uczuć i mizernych umiejętności społecznych oznacza, \ekiedy taką dziewczynę zdenerwują przyjaciółki albo rodzice, to nie potrafi ona ani załagodzićnieporozumienia, ani uśmierzyć swego zdenerwowania.Zamiast tego ponury nastrój wyzwalazaburzenia łaknienia - bulimię, anoreksję albo po prostu orgię jedzenia.Leon uwa\a, \e terapiadla takich dziewcząt powinna obejmować równie\ szkolenie w zakresie umiejętnościemocjonalnych, których im brak. Klinicyści stwierdzają - powiedziała mi - \e jeśli zacznie sięusuwać te braki, to leczenie daje lepsze wyniki.Dziewczęta te muszą nauczyć się rozpoznawaćswoje uczucia i nauczyć się sposobów uspokajania się albo lepszego układania swoich stosunkówz innymi bez uciekania się do swych złych nawyków jedzeniowych .Osamotnienie dzieci, które kończą szkołyOto dramat ze szkoły podstawowej: czwartoklasista Ben, mający niewielu przyjaciół, dowiedziałsię od swego najlepszego kolegi, Jasona, \e nie będzie się z nim bawił podczas przerwy na lunch,poniewa\ chce się w tym czasie pobawić z innym chłopcem, Chadem.Załamany Ben zwiesza39 Sześciolatka ta była pacjentką doktora Williama Feldmana, pediatry pracującego na Uniwersytecie w Ottawie.40 Zauwa\ył to i odnotował Sifneos w: Affect, Emotional Control, and and Deficit .211 Daniel Goleman Inteligencja Emocjonalnagłowę i płacze.Kiedy jego szlochanie ustaje, Ben podchodzi do stolika, przy którym jedzą lunchJason i Chad.- Nienawidzę cię! - krzyczy Ben do Jasona.- Dlaczego? - pyta Jason.- Bo mnie okłamałeś - mówi Ben oskar\ycielskim tonem.- Powiedziałeś, \e przez cały ten tydzieńbędziesz się ze mną bawił i skłamałeś.Potem, łkając cicho, Ben odchodzi do swojego stolika.Jason i Chad podchodzą do niego i próbująz nim porozmawiać, ale on wkłada palce w uszy, nie chcąc ich słuchać, a potem wybiega zestołówki i chowa się za śmietnikiem szkolnym.Dziewczynki, które były świadkami tej sceny,starają się odegrać rolę mediatorek - podchodzą do Bena i mówią, \e Jason chce się bawić tak\e znim.Jednak Ben nie chce w ogóle z nimi rozmawiać i mówi, \eby go zostawiły.Nadąsany, zełzami w oczach, rozpamiętuje swoje rany w samotności.41Jest to na pewno chwytający za serce widok; prawie ka\dy prze\ywa w którymś momenciedzieciństwa albo dorastania dojmujące uczucie odtrącenia przez innych i brak przyjaciół.Jednakw reakcji Bena najbardziej rzuca się w oczy jego niezdolność do \yczliwego przyjęcia wysiłkówJasona starającego się naprawić nadwątloną przyjazń.Jest to postawa, która pogłębia jego przykrepoło\enie w chwili, kiedy wszystko mogłoby się dobrze skończyć.Taka niezdolność doodbierania mających kluczowe znaczenie przekazów charakterystyczna jest dla dzieci niecieszących się wzięciem wśród rówieśników; jak przekonaliśmy się w rozdziale VIII, odtrącanealbo ignorowane przez swoje środowisko dzieci z reguły nie umieją dobrze odczytywać sygnałówemocjonalnych i społecznych, a jeśli nawet potrafią to robić, to ich repertuar lekcji na takie sygnałyjest bardzo ograniczony.Dzieci odtrącane są nara\one na szczególne ryzyko nieukończenia szkoły.Procent nie kończącychszkoły jest w tej grupie od dwóch do ośmiu razy większy ni\ wśród dzieci, które mają przyjaciół.Jedno z badań wykazało, \e nie ukończyło szkoły średniej około 25 procent dzieci, które nie byłyuwa\ane w szkole podstawowej za atrakcyjnych towarzyszy zabaw, podczas gdy ogólnywskaznik nieukończenia tej szkoły wynosił 8 procent.42 I nie ma się czemu dziwić: wyobrazmysobie, \e musimy spędzać trzydzieści godzin tygodniowo w miejscu, gdzie nikt nas nie lubi.Do tego, \e dzieci kończą jako swego rodzaju wyrzutki społeczne , prowadzą dwa rodzajeinklinacji emocjonalnych [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Te usilne próby zapanowania nad emocjonalnymzamieszaniem mogą się te\ zwrócić w innym kierunku - \eby w ogóle nie jeść.Mo\e to byćsposób, który daje im poczucie pewnej przynajmniej kontroli nad przytłaczającymi je uczuciami .Połączenie niskiej świadomości własnych uczuć i mizernych umiejętności społecznych oznacza, \ekiedy taką dziewczynę zdenerwują przyjaciółki albo rodzice, to nie potrafi ona ani załagodzićnieporozumienia, ani uśmierzyć swego zdenerwowania.Zamiast tego ponury nastrój wyzwalazaburzenia łaknienia - bulimię, anoreksję albo po prostu orgię jedzenia.Leon uwa\a, \e terapiadla takich dziewcząt powinna obejmować równie\ szkolenie w zakresie umiejętnościemocjonalnych, których im brak. Klinicyści stwierdzają - powiedziała mi - \e jeśli zacznie sięusuwać te braki, to leczenie daje lepsze wyniki.Dziewczęta te muszą nauczyć się rozpoznawaćswoje uczucia i nauczyć się sposobów uspokajania się albo lepszego układania swoich stosunkówz innymi bez uciekania się do swych złych nawyków jedzeniowych .Osamotnienie dzieci, które kończą szkołyOto dramat ze szkoły podstawowej: czwartoklasista Ben, mający niewielu przyjaciół, dowiedziałsię od swego najlepszego kolegi, Jasona, \e nie będzie się z nim bawił podczas przerwy na lunch,poniewa\ chce się w tym czasie pobawić z innym chłopcem, Chadem.Załamany Ben zwiesza39 Sześciolatka ta była pacjentką doktora Williama Feldmana, pediatry pracującego na Uniwersytecie w Ottawie.40 Zauwa\ył to i odnotował Sifneos w: Affect, Emotional Control, and and Deficit .211 Daniel Goleman Inteligencja Emocjonalnagłowę i płacze.Kiedy jego szlochanie ustaje, Ben podchodzi do stolika, przy którym jedzą lunchJason i Chad.- Nienawidzę cię! - krzyczy Ben do Jasona.- Dlaczego? - pyta Jason.- Bo mnie okłamałeś - mówi Ben oskar\ycielskim tonem.- Powiedziałeś, \e przez cały ten tydzieńbędziesz się ze mną bawił i skłamałeś.Potem, łkając cicho, Ben odchodzi do swojego stolika.Jason i Chad podchodzą do niego i próbująz nim porozmawiać, ale on wkłada palce w uszy, nie chcąc ich słuchać, a potem wybiega zestołówki i chowa się za śmietnikiem szkolnym.Dziewczynki, które były świadkami tej sceny,starają się odegrać rolę mediatorek - podchodzą do Bena i mówią, \e Jason chce się bawić tak\e znim.Jednak Ben nie chce w ogóle z nimi rozmawiać i mówi, \eby go zostawiły.Nadąsany, zełzami w oczach, rozpamiętuje swoje rany w samotności.41Jest to na pewno chwytający za serce widok; prawie ka\dy prze\ywa w którymś momenciedzieciństwa albo dorastania dojmujące uczucie odtrącenia przez innych i brak przyjaciół.Jednakw reakcji Bena najbardziej rzuca się w oczy jego niezdolność do \yczliwego przyjęcia wysiłkówJasona starającego się naprawić nadwątloną przyjazń.Jest to postawa, która pogłębia jego przykrepoło\enie w chwili, kiedy wszystko mogłoby się dobrze skończyć.Taka niezdolność doodbierania mających kluczowe znaczenie przekazów charakterystyczna jest dla dzieci niecieszących się wzięciem wśród rówieśników; jak przekonaliśmy się w rozdziale VIII, odtrącanealbo ignorowane przez swoje środowisko dzieci z reguły nie umieją dobrze odczytywać sygnałówemocjonalnych i społecznych, a jeśli nawet potrafią to robić, to ich repertuar lekcji na takie sygnałyjest bardzo ograniczony.Dzieci odtrącane są nara\one na szczególne ryzyko nieukończenia szkoły.Procent nie kończącychszkoły jest w tej grupie od dwóch do ośmiu razy większy ni\ wśród dzieci, które mają przyjaciół.Jedno z badań wykazało, \e nie ukończyło szkoły średniej około 25 procent dzieci, które nie byłyuwa\ane w szkole podstawowej za atrakcyjnych towarzyszy zabaw, podczas gdy ogólnywskaznik nieukończenia tej szkoły wynosił 8 procent.42 I nie ma się czemu dziwić: wyobrazmysobie, \e musimy spędzać trzydzieści godzin tygodniowo w miejscu, gdzie nikt nas nie lubi.Do tego, \e dzieci kończą jako swego rodzaju wyrzutki społeczne , prowadzą dwa rodzajeinklinacji emocjonalnych [ Pobierz całość w formacie PDF ]