[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz rozu-miem, co miała na myśli.Och, droga, kochana Carla! Nigdy mu tego nie wybaczę,nigdy! Bardzo się cieszę, że go przynajmniej zdzieliłam w ten głupi nos!Płacz zmęczył ją już bardzo, usiadła więc na jakichś schodach i przytuliła dosiebie zdumionego, lecz współczującego Nera.Po chwili przyjrzała mu się uważnie.Rysował się przed nią w mroku niewy-raznie, ale mówiła z powagą, niemal uroczyście: Od tej chwili my oboje musimy się zawsze trzymać razem.Chyba rozu-miesz, że ja już tam nie wrócę.Bo gdybym wróciła, to nie ręczę, czy nie zabijętego drania.A wiesz przecież, że nie należy takich rzeczy robić, prawda?Pies uniósł głowę, spojrzał w ciemność i wydał z siebie głuche warknięcie.Och, panienka Tiril! Ale jak też panienka wygląda? Gdzie to panienka spędziłanoc? dopytywał się następnego ranka zdumiony kowal. Spałam w bramie jak zwyczajny włóczęga uśmiechnęła się dziewczynanieśmiało. Musicie wiedzieć, mistrzu, że uciekłam z domu.Ale pieniądze na89 zapłatę za waszą pracę mam.Kowal odłożył narzędzia. Wydaje mi się, że powinniśmy porozmawiać, panienko Tiril.Jest w tymmieście wielu takich, którzy już dawno chcieli to zrobić.Bo to nie jest normalne,żeby taka elegancka panienka włóczyła się po ulicach jak jakiś łazęga albo bez-pański pies, jak to panna Tiril robi.Gdyby panienka wiedziała, ile ludzi się nadpanienką użala, a ilu po kryjomu strzeże, żeby się panience nic złego nie przy-trafiło! Pracujcie, chłopcy, klient czeka!Wtedy Tiril stwierdziła, że i tym razem nie są w kuzni sami.Ale, choć todziwne, Nero już dzisiaj nie warczał na ukrytego w cieniu mężczyznę.Wprostprzeciwnie, pies z wolna, ale przyjaznie poruszał ogonem.Położył uszy jak nawidok kogoś dobrze znanego.I Tiril zaczęła sobie przypominać coś, co się zda-rzyło podczas tej długiej i zimnej nocy.A może to był sen? Sen, w którym widziałaczyjąś pochylającą się nad nią twarz, niewyrazną w mroku.a obok twarzy psiłeb.I pies, i człowiek patrzą na dziewczynę.Nie, to z pewnością przywidzenie.Z zamyślenia wyrwał ją głos kowala. A teraz ja sprowadzę moją małżonkę.Musimy wszyscy poważnie poroz-mawiać.Bo sprawy panienki mają się naprawdę zle.Jeden z uczniów został wysłany po kowalową, majster zaś wyjaśnił, że saminie mogą iść do niej, bo dom pełen jest dzieciaków, które nie wiadomo, skąd siębiorą .Tiril roześmiała się, ale ponieważ miała nos i gardło zatkane po wczoraj-szym płaczu, śmiech zabrzmiał głucho i niezbyt wesoło.Przyszła kowalowa i Tiril, ku swojemu zdziwieniu, rozpoznała w niej jednąze swoich nianiek, której od dawna nie widziała.Kobieta, imieniem Berta, wy-krzykiwała och i ach nad żałosnym wyglądem Tiril, w końcu poprosiła, bypanienka opowiedziała, co się stało.Tiril wahała się, nie chciała nikogo oskarżać, wreszcie jednak się zdecydowa-ła.Głównie ze względu na pamięć Carli. On przez wiele lat obchodził się z Carlą tak strasznie zaczęła, ale głosodmówił jej posłuszeństwa i Tiril wybuchnęła znowu gwałtownym, rozpaczliwympłaczem.Długo nie mogła się uspokoić, a kowal i jego żona byli coraz hardziejzatroskani. Ja o niczym nie miałam pojęcia, ale Carla zawsze była taka przygnębiona.I taka.płochliwa.Mówiła, że jest niedobra, że nie powinna wyjść za mąż zatego, kogo kocha.No i w końcu wyskoczyła z okna. Aha, więc to tak do tego doszło? rzekł kowal z goryczą. A oni mówili,że to nieszczęśliwy wypadek.Panienko Tiril, o ile dobrze rozumiem, to konsulbył.eeech, to on.molestował to biedne dziecko?Tiril, szlochając, kiwała głową.90 Carla nie odważyła się nic nikomu powiedzieć.Zresztą jak można opo-wiadać o czymś takim? I w dodatku, kiedy własny ojciec.przecież nie można.Sami rozumiecie.Tutaj Tiril chciała opowiedzieć o uczuciach stanowiących mieszaninę obrzy-dzenia i poczucia winy, wstydu i lojalności wobec rodziców, strachu i przygnębie-nia, ale nie umiała zebrać myśli, żeby to jasno wyłożyć, zakończyła więc krótko: No [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Teraz rozu-miem, co miała na myśli.Och, droga, kochana Carla! Nigdy mu tego nie wybaczę,nigdy! Bardzo się cieszę, że go przynajmniej zdzieliłam w ten głupi nos!Płacz zmęczył ją już bardzo, usiadła więc na jakichś schodach i przytuliła dosiebie zdumionego, lecz współczującego Nera.Po chwili przyjrzała mu się uważnie.Rysował się przed nią w mroku niewy-raznie, ale mówiła z powagą, niemal uroczyście: Od tej chwili my oboje musimy się zawsze trzymać razem.Chyba rozu-miesz, że ja już tam nie wrócę.Bo gdybym wróciła, to nie ręczę, czy nie zabijętego drania.A wiesz przecież, że nie należy takich rzeczy robić, prawda?Pies uniósł głowę, spojrzał w ciemność i wydał z siebie głuche warknięcie.Och, panienka Tiril! Ale jak też panienka wygląda? Gdzie to panienka spędziłanoc? dopytywał się następnego ranka zdumiony kowal. Spałam w bramie jak zwyczajny włóczęga uśmiechnęła się dziewczynanieśmiało. Musicie wiedzieć, mistrzu, że uciekłam z domu.Ale pieniądze na89 zapłatę za waszą pracę mam.Kowal odłożył narzędzia. Wydaje mi się, że powinniśmy porozmawiać, panienko Tiril.Jest w tymmieście wielu takich, którzy już dawno chcieli to zrobić.Bo to nie jest normalne,żeby taka elegancka panienka włóczyła się po ulicach jak jakiś łazęga albo bez-pański pies, jak to panna Tiril robi.Gdyby panienka wiedziała, ile ludzi się nadpanienką użala, a ilu po kryjomu strzeże, żeby się panience nic złego nie przy-trafiło! Pracujcie, chłopcy, klient czeka!Wtedy Tiril stwierdziła, że i tym razem nie są w kuzni sami.Ale, choć todziwne, Nero już dzisiaj nie warczał na ukrytego w cieniu mężczyznę.Wprostprzeciwnie, pies z wolna, ale przyjaznie poruszał ogonem.Położył uszy jak nawidok kogoś dobrze znanego.I Tiril zaczęła sobie przypominać coś, co się zda-rzyło podczas tej długiej i zimnej nocy.A może to był sen? Sen, w którym widziałaczyjąś pochylającą się nad nią twarz, niewyrazną w mroku.a obok twarzy psiłeb.I pies, i człowiek patrzą na dziewczynę.Nie, to z pewnością przywidzenie.Z zamyślenia wyrwał ją głos kowala. A teraz ja sprowadzę moją małżonkę.Musimy wszyscy poważnie poroz-mawiać.Bo sprawy panienki mają się naprawdę zle.Jeden z uczniów został wysłany po kowalową, majster zaś wyjaśnił, że saminie mogą iść do niej, bo dom pełen jest dzieciaków, które nie wiadomo, skąd siębiorą .Tiril roześmiała się, ale ponieważ miała nos i gardło zatkane po wczoraj-szym płaczu, śmiech zabrzmiał głucho i niezbyt wesoło.Przyszła kowalowa i Tiril, ku swojemu zdziwieniu, rozpoznała w niej jednąze swoich nianiek, której od dawna nie widziała.Kobieta, imieniem Berta, wy-krzykiwała och i ach nad żałosnym wyglądem Tiril, w końcu poprosiła, bypanienka opowiedziała, co się stało.Tiril wahała się, nie chciała nikogo oskarżać, wreszcie jednak się zdecydowa-ła.Głównie ze względu na pamięć Carli. On przez wiele lat obchodził się z Carlą tak strasznie zaczęła, ale głosodmówił jej posłuszeństwa i Tiril wybuchnęła znowu gwałtownym, rozpaczliwympłaczem.Długo nie mogła się uspokoić, a kowal i jego żona byli coraz hardziejzatroskani. Ja o niczym nie miałam pojęcia, ale Carla zawsze była taka przygnębiona.I taka.płochliwa.Mówiła, że jest niedobra, że nie powinna wyjść za mąż zatego, kogo kocha.No i w końcu wyskoczyła z okna. Aha, więc to tak do tego doszło? rzekł kowal z goryczą. A oni mówili,że to nieszczęśliwy wypadek.Panienko Tiril, o ile dobrze rozumiem, to konsulbył.eeech, to on.molestował to biedne dziecko?Tiril, szlochając, kiwała głową.90 Carla nie odważyła się nic nikomu powiedzieć.Zresztą jak można opo-wiadać o czymś takim? I w dodatku, kiedy własny ojciec.przecież nie można.Sami rozumiecie.Tutaj Tiril chciała opowiedzieć o uczuciach stanowiących mieszaninę obrzy-dzenia i poczucia winy, wstydu i lojalności wobec rodziców, strachu i przygnębie-nia, ale nie umiała zebrać myśli, żeby to jasno wyłożyć, zakończyła więc krótko: No [ Pobierz całość w formacie PDF ]