§ Duenas Maria Olvido znaczy zapomnienie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nic nie szkodzi wyjąkał, próbując się uśmiechnąć, ale uśmiech uparcie nie chciał siępojawić na jego twarzy.Wymienili ostatnie zdania, nie zważając na trzy szalejące po aptece diablęta i ichzatroskaną rodzicielkę. Do widzenia odczytał z jej ust, gdyż jej głos nie przedarł się przez coraz głośniejszypłacz dzieci i coraz bardziej stanowcze reprymendy matki. Do widzenia powiedział, chociaż też nie było go słychać.Kiedy udało mu się wreszcie zebrać siły, by odwrócić wzrok od tych pięknych ust i tychszarych oczu, wyszedł z apteki.Nigdy dotąd ulica nie wydawała mu się tak zimna.Rozdział dziewiętnastySzedł za nią, ani na chwilę nie spuszczając jej z oczu.Zledził ją z dużej odległości, niemając pojęcia, dokąd zaprowadzą go jej dziarskie kroki i jego kompletnie szaleńczy pomysł.Wiedział, że najrozsądniej byłoby wrócić do hoteliku, zażyć lekarstwa i poleżeć w spokoju.Alenie mógł, po prostu nie mógł tego zrobić.Ganiąc się w myślach za to szaleństwo, zaczaił się zarogiem.Czekając na nią, ukrył się za zaparkowaną nieopodal furgonetką dostawczą.I czekał,póki nie wyszła.Najpierw aptekę opuściła matka z trojgiem półdiabląt, ciągnąc najmłodsze z nich, którenajwyrazniej nie miało ochoty wychodzić.Potem staruszek, który zdołał się jeszcze, jakdżdżownica, wślizgnąć do apteki tuż przed zamknięciem.I w końcu ona.Przewiązała paskiemniebieski płaszcz, poprawiła niesforny kosmyk opadający jej na czoło, przymknęła oczyoślepiona w pierwszej chwili silnym światłem.Teraz, bez dzielącej ich wcześniej lady, Danielmógł zobaczyć ją całą.I patrzył, jak zamyka wszystkie zamki, jak chowa klucze do torebki.Znów doznał tego dziwnego uczucia, którego nie potrafił nazwać.Nawet w swoim ojczystymjęzyku.Dostosował rytm swoich kroków do szybkiego marszu dziewczyny, która przechodziłaprzez ulice i zwinnie torowała sobie drogę wśród przechodniów.Z niektórymi z nich się witała,raz czy dwa przystanęła, by uciąć sobie krótką pogawędkę ze znajomym.Daniel, który nie chciałzostać przyłapany na szpiegowaniu, schylał się wtedy, udając, że wiąże but, zapalał papierosa,osłaniając twarz dłońmi, albo przystawał przy słupie z ogłoszeniami, udając, że czyta któreś znich.Ciągle powracała myśl, że zachowuje się jak głupiec, że powinien po prostu do niejpodejść, zapytać, jak ma na imię i czy pozwoli się odprowadzić, czy da się zaprosić na kawę.Alezabrakło mu sił.Myślał ciężko, wiedział, że gorączka nie dała jeszcze za wygraną.Gdyby czułsię lepiej, na pewno podszedłby do niej.Teraz jednak nie mógł się na to zdobyć.Skręciła w ulicę wspinającą się na niewielkie wzniesienie.Brak innych przechodniówzmusił Daniela, by wzmóc ostrożność.Nie było prawie nikogo, tylko od czasu do czasuprzejeżdżał jakiś samochód.Zwolnił kroku, odwrócił się, poczekał chwilę i dopiero potem znówruszył za nią.Znalezli się na ulicy nie do końca przypominającej ulicę.Po lewej stronie stałybudynki różnej wysokości, z prawej były ścieżka i balustrada.Za nią port, dalej morze.Czarświatła, powiew słonego zapachu i spokoju trwał ledwie krótką chwilę, potem ona zniknęła zadrzwiami budynku, który, jak sądził, był jej domem.Nad głową Daniela rozwrzeszczały się mewy, słońce niespodziewanie schowało się zachmury.Powiał nieprzyjemnie zimny wiatr.Amerykański student postawił kołnierz płaszcza,skrzyżował ręce na piersi i ruszył w drogę powrotną.Postanowił, że wróci do apteki po południu,pewnie wtedy poczuje się lepiej.Wychodząc z uliczki, przystanął na chwilę przy tabliczce, by przeczytać jej nazwę.Paseode la Muralla.Poczuł ukłucie w żołądku i uświadomił sobie równocześnie dwie rzeczy.Popierwsze, dotarło do niego, że prędzej czy pózniej i tak dotarłby w to miejsce, gdyż właśnie tutajmieszkał książkowy M�ster Witt, bohater powieści, która przywiodła Daniela do tego miasta.Podrugie przypomniał sobie, że, wyjąwszy jajecznicę i bułkę, które przyniosła mu do pokojunieznajoma kobieta, od ponad dwóch dni nie miał nic w ustach.Druga kwestia na szczęścieokazała się bardzo prosta do rozwiązania, kiedy tylko napotkał restauracyjkę, wszedł bezwahania.Gdy jadł zupę, pierwszy raz pojawiła się ta myśl, gdy na stół wjechało drugie danie pieczone sardynki był już tego prawie pewien.Całkowitej pewności nabrał, kosztując deseru wspaniałego flanu.Plany akademicko-badawcze będą musiały poczekać.W najmniejspodziewanym momencie, jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, w jego życiu pojawiłosię coś, co wydawało się o wiele ważniejsze niż wszystkie wcześniejsze zamierzenia.Wrócił do hoteliku, żeby zdrzemnąć się chwilę, miał nadzieję, że kiedy zaśnie, zadziałajązaordynowane mu lekarstwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne