[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.26b), zasprawą której osądzono postępowanie Jezabel i jej popleczników oraz czy-ny całego Kościoła (w.23b).Chrystus zamierza się podzielić tą władzą zezwycięzcami, czyli ze wszystkimi wierzącymi znajdującymi się na drodzenawrócenia (w.26a).W bliskim kontekście środowiskowym wskazuje się na znalezione mo-nety z wizerunkiem syna Domicjana, zmarłego w młodym wieku.Zachodzimożliwość, że św.Jan zestawił ten fakt w opozycji do Jezusa prawdziwegoSyna Bożego100.B.Forma 2, 18bPowyższy fragment jest zdaniem oznajmującym (le,gei), w którym podmiotwystępuje najpierw w formie rzeczownika o` ui`o.j z przydawką tou/ qeou/,a następnie tworzy go imiesłów rzeczownikowy o` e;cwn z dwiema rozbu-dowanymi przydawkami, w bierniku tou.j ovfqalmou.j i mianowniku oi`po,dej, do których są dołączone atrybuty w formie porównań: w`j flo,gapuro,j i o[moioi calkoliba,nw|.W konsekwencji powyższy wiersz zawiera trzyrównorzędne określenia pod względem formalnym: (1) o` ui`o.j tou/ qeou/;(2) o` e;cwn tou.j ovfqalmou.j auvtou/ w`j flo,ga puro,j; (3) (o` e;cwn) oi` po,dejauvtou/ o[moioi calkoliba,nw|.98Tekst obietnicy 2, 26n zawiera cytat wspomnianego Ps 2, 8n, który mówi równieżo sądzie i karze.W ten sposób formuła obietnicy nagrody poprzez tekst psalmu prowadzido mesjańskiej interpretacji tytułu Syn Boży.Por.sieG, OMOIOS, 115.99Ten aspekt działalności Jezabel poruszono w punkcie 3 B.100Por.MOUNCE, The Book, 101 102; HEMER, The Letters, 116 117. rozdział Viii364C.Egzegeza 2, 18bMimo że określenie o` ui`o.j tou/ qeou/ posiada znamienne znaczenie w IV Ewan-gelii (5, 25; 19, 7; 20, 31), również na podstawie innych zródeł nowote-stamentowych (np.Mt 4, 3.6; Mk 1, 1; Hbr 4, 14) trudno ustalić, którez nich mogły być inspiracją dla autora Ap 2, 18b.Podobna sytuacja zacho-dzi w stosunku do pism starotestamentalnych, gdyż tekst LXX nie zawie-ra tego wyrażenia, a o synostwie względem Boga mówi się w znaczeniuprzenośnym, zwykle w kontekście idei wybrania Izraela i w odniesieniu dokapłanów (Ml 1, 6; Wj 4, 22; Jr 31, 9).W 2 Sm 7, 13n pierwszy raz Bógokreślił siebie jako Ojca, a Dawida nazwał synem w 2 Sm 7, 13n101.Równieżanalogie w świecie pogańskim, poruszające kwestię relacji synostwa, nie-wiele wyjaśniają genezę określenia o` ui`o.j tou/ qeou/ w Ap 2, 18b, a tradycjajudaistyczna i literatura rabinistyczna zwykle ogranicza się do ostrożnegoprzytaczania cytatów 2 Sm 7, 13nn i Ps 2, 7, gdyż obawiano się zbytniegozbliżenia z wyobrażeniami ludów pogańskich102.Bóg został nazwany w Ap Ojcem Chrystusa pięć razy (1, 6; 2, 27; 3,5.21; 14, 1), ale tylko w 2, 18b Chrystus przedstawia siebie jako BożegoSyna.Być może ów tytuł został wybrany przez św.Jana w tym celu, abypostawić Chrystusa, prawdziwego Syna Bożego, naprzeciw cesarza, ogła-szanego wcielonym Apollem synem Zeusa103.Oczy jak płomienie ognia dowodzą, że jest On Sędzią (1, 14; Dn 10, 6),który przejrzał uwodzicielskie argumenty Jezabel i jej zwolenników.Jegostopy ze złotego kruszcu są symbolem siły i transcendencji (por.1, 15)104.101Analogiczne sformułowania o relacji synostwa w stosunku do dynastii Dawidamożna znalezć w kilku psalmach (2, 7; 89, 27n; 110, 3; 109).W sensie mesjańskim ówtemat pojawia się również u Iz 9, 1 6; 11, 1 9.Chodzi o zapowiedzi nowego synostwai ojcostwa, które w przyszłości staną się rzeczywistością.102Szerzej rozwija tę kwestie sieG, OMOIOS, 112 113.103Por.MOUNCE, The Book, 102.104Por.GIESEN, Die Offenbarung, 118. czyny w dialoGu z kościołem tiatyry365WnioskiW liście do Kościoła Tiatyry występują cechy świadczące, iż jego pozycjajest centralna w stosunku do pozostałych pism, również w aspekcie pod-jętego zagadnienia czynów, co sprawia, że w znacznej mierze, posiada oncharakter podsumowania.Za tym przemawiają następujące cechy:1) Podsumowanie osądu postępowania całego Kościoła (w.23b) wyraża ze-staw czterech cnót (w.19a) oraz wzmianka o ich ilościowym wzroście(w.19b).Miłość i wiara są fundamentem autentycznej więzi z Chrystu-sem i kryterium postępowania, służba i wytrwałość zaś nadają im wymiarpraktyczny [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.26b), zasprawą której osądzono postępowanie Jezabel i jej popleczników oraz czy-ny całego Kościoła (w.23b).Chrystus zamierza się podzielić tą władzą zezwycięzcami, czyli ze wszystkimi wierzącymi znajdującymi się na drodzenawrócenia (w.26a).W bliskim kontekście środowiskowym wskazuje się na znalezione mo-nety z wizerunkiem syna Domicjana, zmarłego w młodym wieku.Zachodzimożliwość, że św.Jan zestawił ten fakt w opozycji do Jezusa prawdziwegoSyna Bożego100.B.Forma 2, 18bPowyższy fragment jest zdaniem oznajmującym (le,gei), w którym podmiotwystępuje najpierw w formie rzeczownika o` ui`o.j z przydawką tou/ qeou/,a następnie tworzy go imiesłów rzeczownikowy o` e;cwn z dwiema rozbu-dowanymi przydawkami, w bierniku tou.j ovfqalmou.j i mianowniku oi`po,dej, do których są dołączone atrybuty w formie porównań: w`j flo,gapuro,j i o[moioi calkoliba,nw|.W konsekwencji powyższy wiersz zawiera trzyrównorzędne określenia pod względem formalnym: (1) o` ui`o.j tou/ qeou/;(2) o` e;cwn tou.j ovfqalmou.j auvtou/ w`j flo,ga puro,j; (3) (o` e;cwn) oi` po,dejauvtou/ o[moioi calkoliba,nw|.98Tekst obietnicy 2, 26n zawiera cytat wspomnianego Ps 2, 8n, który mówi równieżo sądzie i karze.W ten sposób formuła obietnicy nagrody poprzez tekst psalmu prowadzido mesjańskiej interpretacji tytułu Syn Boży.Por.sieG, OMOIOS, 115.99Ten aspekt działalności Jezabel poruszono w punkcie 3 B.100Por.MOUNCE, The Book, 101 102; HEMER, The Letters, 116 117. rozdział Viii364C.Egzegeza 2, 18bMimo że określenie o` ui`o.j tou/ qeou/ posiada znamienne znaczenie w IV Ewan-gelii (5, 25; 19, 7; 20, 31), również na podstawie innych zródeł nowote-stamentowych (np.Mt 4, 3.6; Mk 1, 1; Hbr 4, 14) trudno ustalić, którez nich mogły być inspiracją dla autora Ap 2, 18b.Podobna sytuacja zacho-dzi w stosunku do pism starotestamentalnych, gdyż tekst LXX nie zawie-ra tego wyrażenia, a o synostwie względem Boga mówi się w znaczeniuprzenośnym, zwykle w kontekście idei wybrania Izraela i w odniesieniu dokapłanów (Ml 1, 6; Wj 4, 22; Jr 31, 9).W 2 Sm 7, 13n pierwszy raz Bógokreślił siebie jako Ojca, a Dawida nazwał synem w 2 Sm 7, 13n101.Równieżanalogie w świecie pogańskim, poruszające kwestię relacji synostwa, nie-wiele wyjaśniają genezę określenia o` ui`o.j tou/ qeou/ w Ap 2, 18b, a tradycjajudaistyczna i literatura rabinistyczna zwykle ogranicza się do ostrożnegoprzytaczania cytatów 2 Sm 7, 13nn i Ps 2, 7, gdyż obawiano się zbytniegozbliżenia z wyobrażeniami ludów pogańskich102.Bóg został nazwany w Ap Ojcem Chrystusa pięć razy (1, 6; 2, 27; 3,5.21; 14, 1), ale tylko w 2, 18b Chrystus przedstawia siebie jako BożegoSyna.Być może ów tytuł został wybrany przez św.Jana w tym celu, abypostawić Chrystusa, prawdziwego Syna Bożego, naprzeciw cesarza, ogła-szanego wcielonym Apollem synem Zeusa103.Oczy jak płomienie ognia dowodzą, że jest On Sędzią (1, 14; Dn 10, 6),który przejrzał uwodzicielskie argumenty Jezabel i jej zwolenników.Jegostopy ze złotego kruszcu są symbolem siły i transcendencji (por.1, 15)104.101Analogiczne sformułowania o relacji synostwa w stosunku do dynastii Dawidamożna znalezć w kilku psalmach (2, 7; 89, 27n; 110, 3; 109).W sensie mesjańskim ówtemat pojawia się również u Iz 9, 1 6; 11, 1 9.Chodzi o zapowiedzi nowego synostwai ojcostwa, które w przyszłości staną się rzeczywistością.102Szerzej rozwija tę kwestie sieG, OMOIOS, 112 113.103Por.MOUNCE, The Book, 102.104Por.GIESEN, Die Offenbarung, 118. czyny w dialoGu z kościołem tiatyry365WnioskiW liście do Kościoła Tiatyry występują cechy świadczące, iż jego pozycjajest centralna w stosunku do pozostałych pism, również w aspekcie pod-jętego zagadnienia czynów, co sprawia, że w znacznej mierze, posiada oncharakter podsumowania.Za tym przemawiają następujące cechy:1) Podsumowanie osądu postępowania całego Kościoła (w.23b) wyraża ze-staw czterech cnót (w.19a) oraz wzmianka o ich ilościowym wzroście(w.19b).Miłość i wiara są fundamentem autentycznej więzi z Chrystu-sem i kryterium postępowania, służba i wytrwałość zaś nadają im wymiarpraktyczny [ Pobierz całość w formacie PDF ]