[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W tej klasyfikacji mieszczą się także te wojny, w których konflikt wewnętrzny przero-dził się w międzynarodowy, wciągając w działania militarne siły zbrojne wielu państw.Takdziało się np.w czasie wojny secesyjnej w Biafrze, południowo-wschodnim regionie Nige-rii (1967 1970), w Bangladeszu (1971) podczas wojny w Korei (1950 1953) i Wietnamie(1961 1974).W literaturze przedmiotu nawet konflikt izraelsko-arabski bywa interpreto-wany w kategorii wojny domowej, chociaż przyczyną jest szczególna sytuacja: niemożnośćkoegzystencji dwóch narodowości w granicach jednego państwa.yródła i przyczyny wojen i konfliktówWśród osób zajmujących się problematyką stosunków międzynarodowych istniejezgodna opinia, że niejednorodność współczesnego świata, różnorodność, intensywnośći wielopłaszczyznowość kontaktów międzynarodowych w sposób naturalny rodzi sporyi sprzeczności.Wszyscy też zgodnie oceniają jako patologiczne te zjawiska, które zakłócająporządek i powodują przetwarzanie się sporów w wojny, traktowane jako jedyny sposóbich rozstrzygania.Polemologia nauka zajmująca się badaniami nad wojną (gr.polemos = wojna, bój,walka) dostrzega trzy główne przyczyny wojen:1) strukturalne zależne od rodzaju techniki, nadmiernego zbrojenia, wzrostu zna-czenia elit wojskowych, potencjału ekonomicznego i demograficznego;2) koniunkturalne głównie polityczne alianse i koalicje, zmiany opinii publicznejpod wpływem ideologii, propagandy lub religii, negatywne stereotypy etniczne;3) okazjonalne (bezpośrednie) nieprzewidziane incydenty czy prowokacje.41BG AGH W pracach o konfliktach zbrojnych dominuje systematyka biorąca za punkt wyjściapłaszczyzny stosunków międzynarodowych.Wskazuje na następujące grupy czynnikówpowodujących wojny: czynniki ekonomiczne:" napięcia o charakterze wewnętrznym," uzależnienia zewnętrzne," miejsce w międzynarodowym podziale pracy; czynniki polityczne:" wewnętrzne napięcia społeczne," podziały etniczne," roszczenia terytorialne," poczucie zagrożenia zewnętrznego," działalność opozycji; czynniki ideologiczne:" ustrojowe," religijne," przeszłość historyczna," uprzedzenia rasowe.Należy zauważyć, iż bardzo rzadko zdarzało się, by u podstawy konfliktu zbrojnegoleżała jedna przyczyna.Istnieją najczęściej całe kombinacje przyczyn doprowadzające dokonfliktów.Przywódcy państw kierując się własnymi ambicjami politycznymi, koncepcja-mi sprawowania władzy, wewnętrznymi układami, a bywa że i emocjami, chcąc umocnićbądz utrzymać pozycję własnego państwa na arenie międzynarodowej, powołując się narację stanu, dokonywali własnej interpretacji sytuacji konfliktowej.Nie licząc się ani z inte-resem swego partnera, ani prawem międzynarodowym, podejmowali decyzję o zastosowaniusiły.Powyższe czynniki określają charakter konfliktu, który rzadko bywa jednoznaczny.Towarzyszą mu napięcia, np.etniczne czy wyznaniowe, nierzadko ingerencja państw trze-cich, tworząc konglomerat mechanizmów sprawczych trudnych do wyjaśnienia.Dzisiajwiemy, że splot wielu czynników zdecydował o charakterze i rozmiarach wojen z lat 19141918 i 1939 1945.Bliższy przykład, to wojna iracko-irańska z lat 1980 1989, u podłożaktórej znalazły się powody natury historycznej, spory religijne, narodowościowe, terytorial-ne, konflikt polityczny, rywalizacja o dominację ekonomiczną w regionie.Czasami w danym regionie świata dominuje określona przyczyna konfliktów ujaw-niających się w innych płaszczyznach, na przykład spory terytorialne niekiedy o bardzodługim rodowodzie sięgającym nawet II połowy XIX w., czy z czasów ustanawiania ładumiędzynarodowego po wojnach, a także braku traktatów pokojowych.Szczególnie niepo-kojące są te, których rodowód jest ściśle związany z rozpadem kolonializmu.Granice wyty-czane samowolnie przez państwa europejskie pozostały prawie bez zmian.Nie pokrywającsię z naturalnym podziałem etnicznym czy kulturowym, zamykały w jednej strukturze pań-stwowej dziesiątki sprzecznych interesów i postaw.W innym przypadku dominującą przy-42BG AGH czyną są spory o surowce, gdzie chodzi nie tylko o dostęp do złoża, ale i różnice zdań doty-czące ich dystrybucji.Powszechnie sądzi się, że zjawiskiem o szczególnym znaczeniu, które zrodziło nowefronty agresywności, była militaryzacja nowo powstałych państw w Afryce i Azji.Nad-mierne zbrojenia krajów, których w istocie nie było na to stać, podporządkowanie wartościcywilnych wartościom wojskowym, kształtowanie się i wywyższanie elit wojskowych pro-wadziło wprost do wojen.Bogata Północ, sprzedając broń pod eufemistycznym terminem transferu techniki nie widziała w tym zagrożenia dla pokoju.Grozbę łączono z broniąnuklearną, za pomocą której położono ostateczny kres II wojnie światowej.Rywalizacja supermocarstw w okresie zimnej wojny rozciągała się na kraje tzw.Trze-ciego Zwiata podsycała lokalne napięcia i konflikty, np.zaopatrując w broń obie strony.Natych obszarach wojna awansowała wręcz do rangi podstawowego narzędzia polityki rozła-dowującego wewnętrzne, czy lokalne tarcia.Trudno również nie zauważyć, że w wiekudwubiegunowości jedynymi możliwymi konfliktami były te, na które przyzwolenie dawałysupermocarstwa.Pokojowe regulowanie sporów międzynarodowych.Rozwiązania prawneOgraniczenie konfliktów zbrojnych i regulowanie sporów tzn.przeciwstawnych stano-wisk zainteresowanych stron, przy zastosowaniu środków pokojowych stanowi dla społecz-ności międzynarodowej jeden z najważniejszych problemów.Od dawna próbowano określić, kiedy wojna jest dopuszczalna, a kiedy nie (ius adbellum wedle terminologii przyjętej w prawie międzynarodowym).Jeżeli już jednakdojdzie do wojny, to jakie środki można, a jakich nie powinno się stosować w działaniachwojennych (ius in bellum).W przeszłości w znacznym stopniu pod wpływem poglądów Machiavellego, którygłosił, że z istoty suwerenności państwa wynika absolutna swoboda wyboru środków, jakiemożna stosować w obronie swych interesów wojny były dozwolone i traktowane jakoatrybut suwerenności.Chociaż dzielono je na sprawiedliwe, tzn.wytaczane za obrazę lubkrzywdę, dla odwrócenia zła i osiągnięcia dobra oraz niesprawiedliwe, to bez względu naprzyczyny, wojnę określano jako szczególny stosunek stron.Ewentualnemu regulowaniumoże podlegać wyłącznie skutek owego stosunku.Pogląd ten jak twierdzi Johan Keegen,filozof konfliktu, w pracy Historia wojen przetrwał przez całą epokę prochu , a kiedy odII połowy XIX w.w następstwie postępu technicznego pojawiły się nowe rodzaje bronii nowe techniki zabijania, stał się niebezpieczny nawet dla mocarstw [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.W tej klasyfikacji mieszczą się także te wojny, w których konflikt wewnętrzny przero-dził się w międzynarodowy, wciągając w działania militarne siły zbrojne wielu państw.Takdziało się np.w czasie wojny secesyjnej w Biafrze, południowo-wschodnim regionie Nige-rii (1967 1970), w Bangladeszu (1971) podczas wojny w Korei (1950 1953) i Wietnamie(1961 1974).W literaturze przedmiotu nawet konflikt izraelsko-arabski bywa interpreto-wany w kategorii wojny domowej, chociaż przyczyną jest szczególna sytuacja: niemożnośćkoegzystencji dwóch narodowości w granicach jednego państwa.yródła i przyczyny wojen i konfliktówWśród osób zajmujących się problematyką stosunków międzynarodowych istniejezgodna opinia, że niejednorodność współczesnego świata, różnorodność, intensywnośći wielopłaszczyznowość kontaktów międzynarodowych w sposób naturalny rodzi sporyi sprzeczności.Wszyscy też zgodnie oceniają jako patologiczne te zjawiska, które zakłócająporządek i powodują przetwarzanie się sporów w wojny, traktowane jako jedyny sposóbich rozstrzygania.Polemologia nauka zajmująca się badaniami nad wojną (gr.polemos = wojna, bój,walka) dostrzega trzy główne przyczyny wojen:1) strukturalne zależne od rodzaju techniki, nadmiernego zbrojenia, wzrostu zna-czenia elit wojskowych, potencjału ekonomicznego i demograficznego;2) koniunkturalne głównie polityczne alianse i koalicje, zmiany opinii publicznejpod wpływem ideologii, propagandy lub religii, negatywne stereotypy etniczne;3) okazjonalne (bezpośrednie) nieprzewidziane incydenty czy prowokacje.41BG AGH W pracach o konfliktach zbrojnych dominuje systematyka biorąca za punkt wyjściapłaszczyzny stosunków międzynarodowych.Wskazuje na następujące grupy czynnikówpowodujących wojny: czynniki ekonomiczne:" napięcia o charakterze wewnętrznym," uzależnienia zewnętrzne," miejsce w międzynarodowym podziale pracy; czynniki polityczne:" wewnętrzne napięcia społeczne," podziały etniczne," roszczenia terytorialne," poczucie zagrożenia zewnętrznego," działalność opozycji; czynniki ideologiczne:" ustrojowe," religijne," przeszłość historyczna," uprzedzenia rasowe.Należy zauważyć, iż bardzo rzadko zdarzało się, by u podstawy konfliktu zbrojnegoleżała jedna przyczyna.Istnieją najczęściej całe kombinacje przyczyn doprowadzające dokonfliktów.Przywódcy państw kierując się własnymi ambicjami politycznymi, koncepcja-mi sprawowania władzy, wewnętrznymi układami, a bywa że i emocjami, chcąc umocnićbądz utrzymać pozycję własnego państwa na arenie międzynarodowej, powołując się narację stanu, dokonywali własnej interpretacji sytuacji konfliktowej.Nie licząc się ani z inte-resem swego partnera, ani prawem międzynarodowym, podejmowali decyzję o zastosowaniusiły.Powyższe czynniki określają charakter konfliktu, który rzadko bywa jednoznaczny.Towarzyszą mu napięcia, np.etniczne czy wyznaniowe, nierzadko ingerencja państw trze-cich, tworząc konglomerat mechanizmów sprawczych trudnych do wyjaśnienia.Dzisiajwiemy, że splot wielu czynników zdecydował o charakterze i rozmiarach wojen z lat 19141918 i 1939 1945.Bliższy przykład, to wojna iracko-irańska z lat 1980 1989, u podłożaktórej znalazły się powody natury historycznej, spory religijne, narodowościowe, terytorial-ne, konflikt polityczny, rywalizacja o dominację ekonomiczną w regionie.Czasami w danym regionie świata dominuje określona przyczyna konfliktów ujaw-niających się w innych płaszczyznach, na przykład spory terytorialne niekiedy o bardzodługim rodowodzie sięgającym nawet II połowy XIX w., czy z czasów ustanawiania ładumiędzynarodowego po wojnach, a także braku traktatów pokojowych.Szczególnie niepo-kojące są te, których rodowód jest ściśle związany z rozpadem kolonializmu.Granice wyty-czane samowolnie przez państwa europejskie pozostały prawie bez zmian.Nie pokrywającsię z naturalnym podziałem etnicznym czy kulturowym, zamykały w jednej strukturze pań-stwowej dziesiątki sprzecznych interesów i postaw.W innym przypadku dominującą przy-42BG AGH czyną są spory o surowce, gdzie chodzi nie tylko o dostęp do złoża, ale i różnice zdań doty-czące ich dystrybucji.Powszechnie sądzi się, że zjawiskiem o szczególnym znaczeniu, które zrodziło nowefronty agresywności, była militaryzacja nowo powstałych państw w Afryce i Azji.Nad-mierne zbrojenia krajów, których w istocie nie było na to stać, podporządkowanie wartościcywilnych wartościom wojskowym, kształtowanie się i wywyższanie elit wojskowych pro-wadziło wprost do wojen.Bogata Północ, sprzedając broń pod eufemistycznym terminem transferu techniki nie widziała w tym zagrożenia dla pokoju.Grozbę łączono z broniąnuklearną, za pomocą której położono ostateczny kres II wojnie światowej.Rywalizacja supermocarstw w okresie zimnej wojny rozciągała się na kraje tzw.Trze-ciego Zwiata podsycała lokalne napięcia i konflikty, np.zaopatrując w broń obie strony.Natych obszarach wojna awansowała wręcz do rangi podstawowego narzędzia polityki rozła-dowującego wewnętrzne, czy lokalne tarcia.Trudno również nie zauważyć, że w wiekudwubiegunowości jedynymi możliwymi konfliktami były te, na które przyzwolenie dawałysupermocarstwa.Pokojowe regulowanie sporów międzynarodowych.Rozwiązania prawneOgraniczenie konfliktów zbrojnych i regulowanie sporów tzn.przeciwstawnych stano-wisk zainteresowanych stron, przy zastosowaniu środków pokojowych stanowi dla społecz-ności międzynarodowej jeden z najważniejszych problemów.Od dawna próbowano określić, kiedy wojna jest dopuszczalna, a kiedy nie (ius adbellum wedle terminologii przyjętej w prawie międzynarodowym).Jeżeli już jednakdojdzie do wojny, to jakie środki można, a jakich nie powinno się stosować w działaniachwojennych (ius in bellum).W przeszłości w znacznym stopniu pod wpływem poglądów Machiavellego, którygłosił, że z istoty suwerenności państwa wynika absolutna swoboda wyboru środków, jakiemożna stosować w obronie swych interesów wojny były dozwolone i traktowane jakoatrybut suwerenności.Chociaż dzielono je na sprawiedliwe, tzn.wytaczane za obrazę lubkrzywdę, dla odwrócenia zła i osiągnięcia dobra oraz niesprawiedliwe, to bez względu naprzyczyny, wojnę określano jako szczególny stosunek stron.Ewentualnemu regulowaniumoże podlegać wyłącznie skutek owego stosunku.Pogląd ten jak twierdzi Johan Keegen,filozof konfliktu, w pracy Historia wojen przetrwał przez całą epokę prochu , a kiedy odII połowy XIX w.w następstwie postępu technicznego pojawiły się nowe rodzaje bronii nowe techniki zabijania, stał się niebezpieczny nawet dla mocarstw [ Pobierz całość w formacie PDF ]