[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zgodnie z zarysowaną wcześniejkoncepcją człowieka jako istoty społecznej, państwo jest instytucją, którajest powołana do realizowania dobra ogólnego społeczeństwa.Dobro tow dogłębnym znaczeniu sięga samych podstaw moralnego prawa i znaj-duje swój wyraz w określonym przez to prawo porządku sprawiedliwości,jak to sugerował już św.Tomasz60.Z tego tytułu w moralną treść dobraogólnego wchodzą osobowe prawa człowieka, czego konsekwencją jestaktywna rola państwa w afirmacji i zabezpieczeniu osobowego prawa dożycia, m.in.w jego obronie przed agresją.W przypadku morderstwa,a więc już dokonanej agresji, ciążący na państwie postulat afirmacjiprawa do życia ofiary agresji przeobraża się w obowiązek potwierdzeniatej afirmacji przez stosowanie sankcji proporcjonalnej do popełnionejzbrodni i odpowiednio do posiadanego przez agresora statusu moralne-go.Jak nam wiadomo, dokonujący agresji napastnik stawia się poza gra-nicami nienaruszalności swego życia i ofierze napaści przysługuje prawodo odebrania mu życia w obronie swojego życia.Ponieważ nie dane byłoofierze napaści skorzystać z tego prawa, wobec tego prawo to zezwa-la państwu jako gwarantowi porządku sprawiedliwości uczynić tow ramach sankcji wymaganej przez sprawiedliwość.Warunkom tymczyni zadość również kara śmierci i na tej podstawie nie można jej odmó-wić zasadniczej moralnej dopuszczalności.Z rozumowego filozoficzno-etycznego punktu widzenia - w moimprzekonaniu — jest to najgłębsza i z wewnętrznych źródeł osobowegoprawa do życia wyprowadzona racja na rzecz tezy głoszącej zgodnośćinstytucji kary śmierci z zasadami obiektywnego naturalnego prawa- 131-moralnego.Można jednak tezę głoszącą moralną dopuszczalność karyśmierci wzmocnić dodatkowo za pomocą innych jeszcze racji.Wśródnich znaczącą rolę odgrywa idea uznająca w instytucji kary śmierciniezbędny w rękach państwa środek do zabezpieczenia podstaw mo-ralno-prawnego ładu czy ogólnie rozumianego dobra wspólnego, jaksądzi znakomita większość chrześcijańskich filozofów.Instruktywnesą również wskazania autorów tej samej orientacji światopoglądowejna przydatność funkcjonowania kary śmierci w procesie budowaniaspołecznego klimatu bezpieczeństwa publicznego, szczególnie mocąpsychologicznej grozy odstraszającej od podejmowania zbrodniczychaktów.Można wziąć pod uwagę także inne jeszcze racje przytaczanew kontekście dyskusji na temat moralnej dopuszczalności kary śmierci.Wydaje się wszakże, że wskazane we wstępnych uwagach mankamenty,które osłabiają dowodową moc tych racji, tracą zupełnie na sile, jeżeliuzasadnienie tej zasady sprowadzi się na grunt idei pomijanej przeztych wszystkich autorów.A jest tą ideą z najgłębszych źródeł moralnejwartościowości ludzkiego osobowego życia wypływający postulat spra-wiedliwości, dopuszczający egzekwowanie przez państwo za pomocąkary śmierci pogwałconego w śmierciosprawczym akcie prawa do życiaofiary zbrodniczej agresji.4.OGRANICZONY CHARAKTERMORALNEJ DOPUSZCZALNOŚCI KARY ŚMIERCIZarysowana koncepcja dopuszczalności kary śmierci w tych samychźródłach, w których znajduje racje usprawiedliwiające przyjętą zasadęmoralną, wykrywa również kryteria wyznaczające zakres jej stosowal-ności.Wiadomo bowiem, że jedynie akt agresji godzący w cudze życiestawia agresora poza granicą jemu również przysługującego prawa dożycia i zdejmuje przez to piętno moralnego zła z obronnego działaniaofiary agresji oraz śmierciosprawczego działania państwa egzekwujące-go prawa tej ofiary.Mając przed oczyma ową restrykcję, „jedynie" roz-- 132 -wijać można prosty tok rozumowania: skoro stosowanie przez państwokary śmierci jest dopuszczalne wyłącznie mocą moralnych implikacjiagresji, w takim razie jest niedopuszczalne poza sytuacją agresji.Takbrzmi naczelne kryterium określające granicę, poza którą obiektywnyład moralny ani samej ofierze agresji, ani państwu jako egzekutorowi jejpraw nie pozwala sięgać po ten ostateczny środek obrony prawa człowie-ka do życia.Z chwilą zaś kiedy to ustalenie zostanie uznane za uzasadnio-ną konkluzję wypływającą z centralnej tezy zajętego stanowiska, otwierasię droga do snucia dalszych, również doniosłych wniosków.Pierwsze z nich dotyczą państwa jako ustawodawcy i wykonawcy karyśmierci.Z przyjętych przez nas zasad wynika, że uprawnienia państwaw sferze funkcjonowania kary śmierci są określone moralnym statusemofiary agresji, są zatem wtórne w stosunku do tego statusu [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Zgodnie z zarysowaną wcześniejkoncepcją człowieka jako istoty społecznej, państwo jest instytucją, którajest powołana do realizowania dobra ogólnego społeczeństwa.Dobro tow dogłębnym znaczeniu sięga samych podstaw moralnego prawa i znaj-duje swój wyraz w określonym przez to prawo porządku sprawiedliwości,jak to sugerował już św.Tomasz60.Z tego tytułu w moralną treść dobraogólnego wchodzą osobowe prawa człowieka, czego konsekwencją jestaktywna rola państwa w afirmacji i zabezpieczeniu osobowego prawa dożycia, m.in.w jego obronie przed agresją.W przypadku morderstwa,a więc już dokonanej agresji, ciążący na państwie postulat afirmacjiprawa do życia ofiary agresji przeobraża się w obowiązek potwierdzeniatej afirmacji przez stosowanie sankcji proporcjonalnej do popełnionejzbrodni i odpowiednio do posiadanego przez agresora statusu moralne-go.Jak nam wiadomo, dokonujący agresji napastnik stawia się poza gra-nicami nienaruszalności swego życia i ofierze napaści przysługuje prawodo odebrania mu życia w obronie swojego życia.Ponieważ nie dane byłoofierze napaści skorzystać z tego prawa, wobec tego prawo to zezwa-la państwu jako gwarantowi porządku sprawiedliwości uczynić tow ramach sankcji wymaganej przez sprawiedliwość.Warunkom tymczyni zadość również kara śmierci i na tej podstawie nie można jej odmó-wić zasadniczej moralnej dopuszczalności.Z rozumowego filozoficzno-etycznego punktu widzenia - w moimprzekonaniu — jest to najgłębsza i z wewnętrznych źródeł osobowegoprawa do życia wyprowadzona racja na rzecz tezy głoszącej zgodnośćinstytucji kary śmierci z zasadami obiektywnego naturalnego prawa- 131-moralnego.Można jednak tezę głoszącą moralną dopuszczalność karyśmierci wzmocnić dodatkowo za pomocą innych jeszcze racji.Wśródnich znaczącą rolę odgrywa idea uznająca w instytucji kary śmierciniezbędny w rękach państwa środek do zabezpieczenia podstaw mo-ralno-prawnego ładu czy ogólnie rozumianego dobra wspólnego, jaksądzi znakomita większość chrześcijańskich filozofów.Instruktywnesą również wskazania autorów tej samej orientacji światopoglądowejna przydatność funkcjonowania kary śmierci w procesie budowaniaspołecznego klimatu bezpieczeństwa publicznego, szczególnie mocąpsychologicznej grozy odstraszającej od podejmowania zbrodniczychaktów.Można wziąć pod uwagę także inne jeszcze racje przytaczanew kontekście dyskusji na temat moralnej dopuszczalności kary śmierci.Wydaje się wszakże, że wskazane we wstępnych uwagach mankamenty,które osłabiają dowodową moc tych racji, tracą zupełnie na sile, jeżeliuzasadnienie tej zasady sprowadzi się na grunt idei pomijanej przeztych wszystkich autorów.A jest tą ideą z najgłębszych źródeł moralnejwartościowości ludzkiego osobowego życia wypływający postulat spra-wiedliwości, dopuszczający egzekwowanie przez państwo za pomocąkary śmierci pogwałconego w śmierciosprawczym akcie prawa do życiaofiary zbrodniczej agresji.4.OGRANICZONY CHARAKTERMORALNEJ DOPUSZCZALNOŚCI KARY ŚMIERCIZarysowana koncepcja dopuszczalności kary śmierci w tych samychźródłach, w których znajduje racje usprawiedliwiające przyjętą zasadęmoralną, wykrywa również kryteria wyznaczające zakres jej stosowal-ności.Wiadomo bowiem, że jedynie akt agresji godzący w cudze życiestawia agresora poza granicą jemu również przysługującego prawa dożycia i zdejmuje przez to piętno moralnego zła z obronnego działaniaofiary agresji oraz śmierciosprawczego działania państwa egzekwujące-go prawa tej ofiary.Mając przed oczyma ową restrykcję, „jedynie" roz-- 132 -wijać można prosty tok rozumowania: skoro stosowanie przez państwokary śmierci jest dopuszczalne wyłącznie mocą moralnych implikacjiagresji, w takim razie jest niedopuszczalne poza sytuacją agresji.Takbrzmi naczelne kryterium określające granicę, poza którą obiektywnyład moralny ani samej ofierze agresji, ani państwu jako egzekutorowi jejpraw nie pozwala sięgać po ten ostateczny środek obrony prawa człowie-ka do życia.Z chwilą zaś kiedy to ustalenie zostanie uznane za uzasadnio-ną konkluzję wypływającą z centralnej tezy zajętego stanowiska, otwierasię droga do snucia dalszych, również doniosłych wniosków.Pierwsze z nich dotyczą państwa jako ustawodawcy i wykonawcy karyśmierci.Z przyjętych przez nas zasad wynika, że uprawnienia państwaw sferze funkcjonowania kary śmierci są określone moralnym statusemofiary agresji, są zatem wtórne w stosunku do tego statusu [ Pobierz całość w formacie PDF ]