Jordan Robert Sciezka sztyletow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co jakiś czas odrucho-wo chwytał rękojeść swego miecza.Rand musiał przemawiać do niego trzy razy, ostat-249nim razem ostrym tonem, zanim zdziwiony Hopwil wzdrygnął się i uderzył podeszwąbuta swego ciemnobrązowego wierzchowca, jadącego tuż obok Tai daishara.Rand przyjrzał mu się uważnie.Ten młody mężczyzna już nie chłopiec, niezależ-nie od wieku nabrał ciała od tamtego razu, kiedy Rand zobaczył go po raz pierw-szy, aczkolwiek jego nos i uszy nadal wydawały się stworzone dla kogoś roślejszego.Po-dobnie jak u Dashivy, smok ze złota i czerwonej emalii stanowił równowagę dla srebr-nego Miecza przypiętego do drugiego kołnierza.Powiedział kiedyś, że z radości będziesię śmiał cały rok, gdy dostanie Smoka, a tymczasem spoglądał na Randa, nie mrugając,jakby patrzył przez niego na wylot. Przywiozłeś mi dobre wieści zapewnił go Rand.Z wielkim wysiłkiem po-wstrzymał się, by nie zmiażdżyć Berła Smoka zaciśniętego w garści. Dobrze się spi-sałeś. Spodziewał się, że Seanchanie powrócą, ale nie że aż tak szybko.Miał taką na-dzieję.I nie przewidział, że wyskoczą znikąd, że będą połykali miasta całymi haustami.Kiedy odkrył, że kupcy w Illian wiedzieli o tym od wielu dni i że żadnemu nie przy-szło do głowy, by poinformować o tym Dziewięciu (Zwiatłości, wybacz, stracą szan-sę na zysk, jeśli zbyt wielu ludzi wiedziało zbyt wiele!), był o włos bliski spalenia mia-sta.A jednak wieści okazały się dobre albo wręcz najlepsze z możliwych w tych okolicz-nościach.Hopwil, który Podróżował do okolic Amadoru, dowiedział się, że Seancha-nie jakby na coś czekają.Być może na razie musieli przetrawić to, co dotychczas pożar-li.Oby Zwiatłość sprawiła, aby się tym udławili! Zmusił się, by poluznić uścisk na kiku-cie włóczni z grotem w kształcie Smoka. Jeśli Morr przywiezie wieści w połowie takdobre, to wtedy starczy mi czasu na załatwienie sprawy Illian, zanim rozprawię się z ni-mi. A także sprawy z Ebou Dar! Ażeby ci Seanchanie sczezli! Niepotrzebnie rozpra-szali jego uwagę, a nie mógł sobie pozwolić na ich zignorowanie.Hopwil nic nie powiedział, tylko patrzył. Zadręczasz się, bo musiałeś zabijać kobiety? Desora, z Musara Reyn, i Lamel-le, z Miagoma Dymnych Wód i.Rand całą siłą woli zagłuszył w sobie tę litanię, która zaczęła dryfować po powierzch-ni Pustki.Na liście pojawiły się nowe imiona, a on nie pamiętał nawet, kiedy je dodał.Laigin Arnault, Czerwona siostra, która zginęła podczas próby pojmania go w Tar Va-lon.Z pewnością nie miała prawa do miejsca na liście, a jednak je otrzymała.Colava-ere Saighan, która wolała się powiesić, niż przystać na wydany wyrok.Inne.Mężczyzn,którzy umarli z jego rozkazu albo z jego ręki były całe tysiące, ale to twarze kobiet na-wiedzały jego sny.Co noc zmuszał się do konfrontacji z tymi oczyma oskarżającymi gow milczeniu.Może to właśnie ich wzrok czuł na sobie ostatnimi czasy. Opowiadałem ci o damane i sul dam przypomniał spokojnym głosem, ale w je-go wnętrzu płonęła wściekłość, ogień, który niczym pajęczyna oplatał skorupę Pustki. Ażebym sczezł w Zwiatłości, twoje koszmary senne nie pomieściłyby wszystkich tych250kobiet, które zabiłem! Moje ręce są aż czarne od ich krwi! Gdybyś nie rozprawił sięz tym seanchańskim patrolem, to oni ani chybi zabiliby ciebie. Nie powiedział, żeHopwil powinien był ich unikać, że powinien był unikać konieczności ich zabijania.Zapózno na to. Wątpię, by damane potrafiły oddzielić mężczyznę tarczą od yródła.Niemiałeś wyboru. I lepiej, że one wszystkie zginęły, zamiast uciec z wieścią o tropiącymich mężczyznie, który potrafi przenosić.Hopwil roztargnionym ruchem musnął lewy rękaw swojego ka5�ana, czarny kolormaskował nadpalone miejsca.Seanchanie nie umierali ani łatwo, ani szybko. Ciała zrzuciłem razem do jakiejś dziury oznajmił beznamiętnym głosem. Konie, wszystko.Spaliłem na popiół.Biały popiół, który unosił się na wietrze niczympłatki śniegu.Nie mogę powiedzieć, żeby zrobiło to na mnie szczególne wrażenie.Rand usłyszał kłamstwo, ale Hopwil musi się jeszcze wiele nauczyć.Musi, jakkolwiekby było.Byli, czym byli, i nic nie można było zmienić.Nic.Liah, z Cosaida Chareen,imię zapisane ogniem.Moiraine Damodred, kolejne imię, nie tylko płonące, ale wżar-te kwasem w samą duszę.Jakaś bezimienna kobieta, Sprzymierzeniec Ciemności, którązabił jego miecz, obecna tylko jako twarz. Wasza Wysokość rzekł głośno Gregorin, wskazując przed siebie.Spomiędzydrzew rosnących u stóp najbliższego wzgórza wyłonił się samotny mężczyzna, stał i cze-kał na nich w wyraznie wyzywającej pozie.W ręku miał łuk, na głowie stalowy hełmi odziany był w kolczugę z pasem, która sięgała mu niemal do kolan.Rand pomknął na spotkanie z nim, cały ociekając Mocą.Saidin mógł go obronićprzed mężczyznami.Z bliska łucznik nie zdawał się już taki dzielny.Na jego hełmie i kolczudze widaćbyło plamy rdzy, wyglądał na przemoczonego do suchej nitki, ubrudzony błotem po pasi z mokrymi włosami przylepionymi do pociągłej twarzy.Zanosił się głuchym kaszlemi pocierał się po nosie wierzchem dłoni.Ale cięciwa w jego łuku zdawała się naprężona,widać ochronił ją przed deszczem.I również upierzenia jego strzał były suche. Ty tu dowodzisz? zapylał go władczym tonem Rand. Można rzec, że przemawiam w imieniu naszego dowódcy odparł czujnie tam-ten. A bo co? Gdy śladem Randa przygalopowali pozostali, przestąpił z nogi nanogę, ale spojrzenie jego ciemnych oczu pozostało nieodgadnione. Strzeż swego języka, człowieku! warknął Gregorin. Przemawiasz do Randaal �ora, Smoka Odrodzonego, Władcy Poranka i króla Illian! Na kolana przed królem!Jak się zwiesz? Niby on jest Smokiem Odrodzonym? spytał z wyraznym powątpiewaniemmężczyzna.Obejrzał sobie Randa od korony po buty, zawiesiwszy na chwilę spojrze-nie na sprzączce z pozłacanym Smokiem, po czym pokręcił głową, jakby się spodziewałzobaczyć kogoś starszego albo bardziej majestatycznego. I Władcą Poranka, powia-251dasz? Nasz król nigdy nie kazał się tak tytułować. Nie wykonał żadnego ruchu, któ-rym by dawał do zrozumienia, że zamierza uklęknąć, ani też się nie przedstawił.Gre-gorinowi na ton głosu tamtego aż pociemniała twarz, być może chodziło o podaniew wątpliwość królewskiego majestatu Randa.Marcolin nieznacznie skinął głową, jakbydawał do zrozumienia, że niczego więcej nie oczekiwał.W poszyciu wśród drzew rozległ się stłumiony wilgocią szelest.Rand usłyszał gobez trudu i nagle poczuł, że Hopwil wypełnia się saidinem.Hopwil, który przestał sięjuż wpatrywać w jakiś nie istniejący punkt i teraz przyglądał się drzewom z napięciemi dzikim blaskiem w oku.Dashiva, który wciąż milczał i odgarniał rozczapierzonymipalcami włosy z twarzy, wyglądał na znudzonego.Gregorin wysunął się w siodle doprzodu i gniewnie otwarł usta.Ogień i lód, ale jeszcze nie śmierć. Spokojnie, Gregorin. Rand nie podniósł głosu, tylko utkał sploty, by niosły jegosłowa, sploty Powietrza i Ognia, by zadudniły, odbijając się od ściany drzew. Mojaoferta jest hojna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne