[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dawaliśmy (wybacz liczbę mnogą, ja wtedy byłemszczawiem), no więc dawaliśmy połowę zrabowanych pieniędzy miejscowym organizacjomanarchistycznym, żeby zakładały szkoły, pomagały wdowom i kupowały książki, atowarzysze za oceanem uważali nas za bogów.Przeglądałem się w lustrze i mówiłem dosiebie: Uważaj, F�lix, nie uroń ani chwili.Należysz do bandy Durrutiego, jesteś w Ameryce,to najlepsze chwile twojego życia .Po prawdzie to nie zabierali mnie na akcje.Napadli naChilijski Klub Jezdziecki, potem na kasę kolei państwowych, a ja za każdym razemzostawałem w domu i gotowałem.Robiłem za kuchcika i służącą.Ale bez wątpienia dzieliłem życie z bandą Durrutiego, mój los złączył się z ich losem, a policja mogła wpaść w każdejchwili i nas ukatrupić.Niebezpieczeństwo stanowiło dla mnie bodziec, najlepszą rozrywkę.Młodszym tak trudno pojąć, co to znaczy umrzeć, że własną śmierć traktują jako elementżycia, jakby można jej było doświadczyć, a następnie opowiedzieć z podnieceniemprzyjaciołom: Macie pojęcie? Było tak niesamowicie i niebezpiecznie, że nawet mniezabili! .Cudowne miesiące.Jednego dnia, szesnastego lipca tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku, wśrodku zimy, zaplanowali bardzo ważną operację.Mieli zrobić napad na bank Matadero,oddział Banco de Chile.Byłem wściekły, że ciągle mnie zostawiają w domu.Jak gdyby nigdynic nadstawiłem uszu i udało mi się podsłuchać wszystkie szczegóły akcji.Uznałem, że takiejkapitalnej okazji nie wolno mi przegapić.Wybrałem się do Matadero tramwajem, a namiejscu powałęsałem się koło banku.Wkrótce potem przyjechała taksówka, ogromny hudson,którą uprowadzili, grożąc szoferowi pistoletem i każąc się zawiezć na miejsce.Uciekali się dotej metody już wcześniej, i to wielokrotnie.V�ctor został w samochodzie, żeby przypilnowaćtaksówkarza, Jover, Ascaso i Durruti zaś weszli do środka.Nie siedzieli tam długo, szybkousłyszałem wystrzały, krzyki, brzęk tłuczonego szkła.Nie wytrzymałem napięcia iwyskoczyłem z ukrycia, zza drzewa, ale zanim zdołałem dotrzeć do taksówki, wszyscy trzejpojawili się biegiem w drzwiach banku, z bronią w ręku i w chustkach na twarzach.Ulicanależała do ruchliwych, ale w tym momencie wszyscy przechodnie zamarli w ciszy iobserwowali scenę, nie śmiąc uczynić najlżejszego ruchu.A najlepsze, że właśnie wtedyzepsuł się samochód, chociaż może to tylko taksówkarz nie mógł z nerwów ruszyć.Wkażdym razie hudson nie zapalił, nieprawdopodobna scena, Durruti i Ascaso wystawialigłowy i browningi przez okna i wrzeszczeli: Jazda, jazda, już, już! , a tu - ani centymetra.Wbanku tymczasem też podniosły się krzyki w rodzaju pomocy, ratunku, złodzieje! .Pochwili w drzwiach stanęli dwaj pracownicy, wzywając głośno policję, ale zobaczywszy, żenapastnicy wcale nie uciekli, natychmiast umilkli.Durruti i Jover wysiedli i zaczęli pchaćsamochód.To był stary wóz, wielki i ciężki jak czołg.V�ctor dalej trzymał kierowcę namuszce, a Ascaso obserwował zbiegowisko, które w tym czasie urosło już do rozmiarówpokaznego tłumu.Całe sąsiedztwo miało niezły ubaw, widząc, jak dwóch zamaskowanychzłoczyńców dawało z krzyża, pchając tę landarę.Nie mogłem dłużej wytrzymać ipodszedłem, żeby wspomóc ich swoimi wątłymi siłami. Co ty tu robisz? - ryknąłBuenaventura na mój widok, ale nie zdążyłem mu odpowiedzieć, bo moje pojawienie sięniespodziewanie podziałało mobilizująco na gapiów.Trzech czy czterech mężczyzndołączyło do naszej grupy i wspólnymi siłami dostarczyliśmy hudsonowi odpowiedniej motywacji.Silnik zaskoczył, Buenaventura chwycił mnie swoim łapskiem za kark i wrzuciłdo taksówki jak królika.Z daleka dobiegał już dzwięk syren policyjnych.Ale udało nam sięzmylić pościg.Nocą odbyło się zebranie analityczne.Mojego brata Victora obarczono winą za to, żepozwolił szoferowi zgasić motor, a mnie dostała się niezła reprymenda za śledzeniekompanów.Ale w głębi duszy byli tak zadowoleni, że gniew szybko im przeszedł.Trafił imsię łup, trzydzieści tysięcy pesos.To był pierwszy napad na bank w historii Chile. Właściwie- powiedział Durruti - powinniśmy być wdzięczni Feliksowi, że przyjechał tam za nami.%7łebynie on, inni by nas nie popchali.Widzisz, Paco? Ten chłopak przynosi nam szczęście.Odkiedy do nas dołączył, wszystko nam się udaje.To nasza maskotka .Od tamtej pory Durruti zaczął mówić na mnie Fortuna i zostałem już przy tymprzezwisku.W dodatku pozwolili mi aktywniej uczestniczyć w życiu grupy.Oczywiście dalejzostawałem w domu na czas napadów, ale zlecali mi różne mniejsze zadania [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl milosnikstop.keep.pl
.Dawaliśmy (wybacz liczbę mnogą, ja wtedy byłemszczawiem), no więc dawaliśmy połowę zrabowanych pieniędzy miejscowym organizacjomanarchistycznym, żeby zakładały szkoły, pomagały wdowom i kupowały książki, atowarzysze za oceanem uważali nas za bogów.Przeglądałem się w lustrze i mówiłem dosiebie: Uważaj, F�lix, nie uroń ani chwili.Należysz do bandy Durrutiego, jesteś w Ameryce,to najlepsze chwile twojego życia .Po prawdzie to nie zabierali mnie na akcje.Napadli naChilijski Klub Jezdziecki, potem na kasę kolei państwowych, a ja za każdym razemzostawałem w domu i gotowałem.Robiłem za kuchcika i służącą.Ale bez wątpienia dzieliłem życie z bandą Durrutiego, mój los złączył się z ich losem, a policja mogła wpaść w każdejchwili i nas ukatrupić.Niebezpieczeństwo stanowiło dla mnie bodziec, najlepszą rozrywkę.Młodszym tak trudno pojąć, co to znaczy umrzeć, że własną śmierć traktują jako elementżycia, jakby można jej było doświadczyć, a następnie opowiedzieć z podnieceniemprzyjaciołom: Macie pojęcie? Było tak niesamowicie i niebezpiecznie, że nawet mniezabili! .Cudowne miesiące.Jednego dnia, szesnastego lipca tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku, wśrodku zimy, zaplanowali bardzo ważną operację.Mieli zrobić napad na bank Matadero,oddział Banco de Chile.Byłem wściekły, że ciągle mnie zostawiają w domu.Jak gdyby nigdynic nadstawiłem uszu i udało mi się podsłuchać wszystkie szczegóły akcji.Uznałem, że takiejkapitalnej okazji nie wolno mi przegapić.Wybrałem się do Matadero tramwajem, a namiejscu powałęsałem się koło banku.Wkrótce potem przyjechała taksówka, ogromny hudson,którą uprowadzili, grożąc szoferowi pistoletem i każąc się zawiezć na miejsce.Uciekali się dotej metody już wcześniej, i to wielokrotnie.V�ctor został w samochodzie, żeby przypilnowaćtaksówkarza, Jover, Ascaso i Durruti zaś weszli do środka.Nie siedzieli tam długo, szybkousłyszałem wystrzały, krzyki, brzęk tłuczonego szkła.Nie wytrzymałem napięcia iwyskoczyłem z ukrycia, zza drzewa, ale zanim zdołałem dotrzeć do taksówki, wszyscy trzejpojawili się biegiem w drzwiach banku, z bronią w ręku i w chustkach na twarzach.Ulicanależała do ruchliwych, ale w tym momencie wszyscy przechodnie zamarli w ciszy iobserwowali scenę, nie śmiąc uczynić najlżejszego ruchu.A najlepsze, że właśnie wtedyzepsuł się samochód, chociaż może to tylko taksówkarz nie mógł z nerwów ruszyć.Wkażdym razie hudson nie zapalił, nieprawdopodobna scena, Durruti i Ascaso wystawialigłowy i browningi przez okna i wrzeszczeli: Jazda, jazda, już, już! , a tu - ani centymetra.Wbanku tymczasem też podniosły się krzyki w rodzaju pomocy, ratunku, złodzieje! .Pochwili w drzwiach stanęli dwaj pracownicy, wzywając głośno policję, ale zobaczywszy, żenapastnicy wcale nie uciekli, natychmiast umilkli.Durruti i Jover wysiedli i zaczęli pchaćsamochód.To był stary wóz, wielki i ciężki jak czołg.V�ctor dalej trzymał kierowcę namuszce, a Ascaso obserwował zbiegowisko, które w tym czasie urosło już do rozmiarówpokaznego tłumu.Całe sąsiedztwo miało niezły ubaw, widząc, jak dwóch zamaskowanychzłoczyńców dawało z krzyża, pchając tę landarę.Nie mogłem dłużej wytrzymać ipodszedłem, żeby wspomóc ich swoimi wątłymi siłami. Co ty tu robisz? - ryknąłBuenaventura na mój widok, ale nie zdążyłem mu odpowiedzieć, bo moje pojawienie sięniespodziewanie podziałało mobilizująco na gapiów.Trzech czy czterech mężczyzndołączyło do naszej grupy i wspólnymi siłami dostarczyliśmy hudsonowi odpowiedniej motywacji.Silnik zaskoczył, Buenaventura chwycił mnie swoim łapskiem za kark i wrzuciłdo taksówki jak królika.Z daleka dobiegał już dzwięk syren policyjnych.Ale udało nam sięzmylić pościg.Nocą odbyło się zebranie analityczne.Mojego brata Victora obarczono winą za to, żepozwolił szoferowi zgasić motor, a mnie dostała się niezła reprymenda za śledzeniekompanów.Ale w głębi duszy byli tak zadowoleni, że gniew szybko im przeszedł.Trafił imsię łup, trzydzieści tysięcy pesos.To był pierwszy napad na bank w historii Chile. Właściwie- powiedział Durruti - powinniśmy być wdzięczni Feliksowi, że przyjechał tam za nami.%7łebynie on, inni by nas nie popchali.Widzisz, Paco? Ten chłopak przynosi nam szczęście.Odkiedy do nas dołączył, wszystko nam się udaje.To nasza maskotka .Od tamtej pory Durruti zaczął mówić na mnie Fortuna i zostałem już przy tymprzezwisku.W dodatku pozwolili mi aktywniej uczestniczyć w życiu grupy.Oczywiście dalejzostawałem w domu na czas napadów, ale zlecali mi różne mniejsze zadania [ Pobierz całość w formacie PDF ]